LAVALU maakte de afgelopen jaren al een aantal platen, maar deze zijn me eerlijk gezegd ontgaan. Het zijn platen waarop een toegankelijk popgeluid wordt gecombineerd met een experimenteel randje en waarop LAVALU aan de haal gaat met flink wat invloeden.
Zeker interessant om nog eens te beluisteren, maar de volgende stap die Marielle Woltring, die ook al tekende voor de muziek bij het zo succesvolle theaterstuk Het Pauperparadijs, heeft gezet is wat mij betreft een stuk interessanter.
Voor Solitary High, naar verluidt het eerste deel van een trilogie, koos Marielle Woltring niet voor het bandgeluid van de vorige platen van LAVALU, maar voor de combinatie van haar stem en haar pianospel.
Met deze combinatie gingen vele grote vrouwelijke singer-songwriters haar voor, maar Marielle Woltring treedt met Solitary High buiten de gebaande paden. Het pianospel op de plaat verraadt een klassieke opleiding en een voorkeur voor de moderne pianisten binnen de klassieke muziek. Het levert warme en klassiek aandoende klanken op, die worden gecombineerd met de mooie stem van Marielle Woltring.
De klassieke klanken van de vleugel zorgen ervoor dat LAVALU op Solitary High in eerste instantie ver verwijderd is van de pop, maar door de mooie zang schuift de plaat toch steeds iets meer op richting pop, al ontstijgt de muzikante uit Arnhem het doorsnee popliedje met speels gemak. Hier en daar raakt LAVALU aan de muziek van Tori Amos, maar dan gelukkig zonder het hysterische. De zang op Solitary High is vooral ingetogen en past prachtig bij het zo verzorgde pianospel op de plaat, maar ondanks het ingetogen karakter van de zang heeft de muziek van LAVALU de intensiteit die de platen van de door mij zeer bewonderde Fiona Apple kenmerkt.
Nu heb ik wel meer platen in huis waarop een zangeres genoeg heeft aan een piano, maar meestal gaan deze platen me na een aantal songs vervelen. Bij beluistering van Solitary High van LAVALU gebeurt het tegenovergestelde. Ik vond de plaat in eerste instantie wat te pretentieus en wat te klassiek, maar toen ik eenmaal gegrepen werd door de mooie songs van LAVALU liet de plaat me niet meer los.
Zeker wanneer je de volumeknop wat verder open draait vullen de pianoklanken op Solitary High op bijzonder fraaie wijze de ruimte, maar valt ook op hoeveel ruimte Marielle Woltring leeg laat. Deze lege ruimte wordt gevuld met haar stem en het is een stem om van te houden. De vocalen op Solitary High zijn fluisterzacht en warm en contrasteren prachtig met het klassieke pianospel op de plaat. Piano en zang draaien op de nieuwe plaat van LAVALU prachtig om elkaar heen en stuwen de plaat steeds weer net iets verder omhoog.
Er zijn niet veel zangeressen die overeind zouden blijven bij de instrumentatie op Solitary High, maar LAVALU doet het op indrukwekkende wijze. Dat doet Marielle Woltring overigens ook wanneer ze in de slottrack ook de piano nog eens laat zwijgen en nog wat dieper onder de huid kruipt.
Solitary High maakt natuurlijk nieuwsgierig naar de volgende twee delen van de trilogie, maar is op zichzelf beschouwd een gewaagde, buitengewoon knappe en uiteindelijk zeer geslaagde plaat, die zich vrij makkelijk weet te onderscheiden van vrijwel alles dat recent is verschenen. Solitary High zal in het begin misschien ongemakkelijk voelen, maar zet door en je krijgt al snel een plaat van een bijna onwerkelijke schoonheid in handen. Erwin Zijleman