Vervolgens kocht ik tegelijkertijd A Farewell To Kings uit 1977 en het uit 1976 stammende 2112, dat uiteindelijk mijn favoriete Rush plaat werd. Mede hierdoor sneeuwde A Farewell To Kings direct onder.
Ik ben Rush lang blijven volgen, maar A Farewell To Kings heeft altijd minder aandacht gekregen dan de meeste andere platen van het drietal uit het Canadese Toronto.
Veel tracks van A Farewell To Kings ken ik van de vele live platen van Rush, maar pas sinds de 40th Anniversary Edition van de plaat op de draaitafel ligt heb ik de plaat uit 1977 wat vaker als geheel beluisterd en dat doet wat met de songs.
A Farewell To Kings is een plaat die naadloos aansluit op de andere platen die Rush in de tweede helft van de jaren 70 maakte. Ook A Farewell To Kings bevat een aantal lange tracks en het zijn tracks vol muzikaal vuurwerk. Rush kan in deze lange tracks stevig rocken, maar kan ook uitpakken met hoogstandjes die raken aan de symfonische rock uit de jaren 70.
Ook op A Farewell To Kings verrast Rush met uiterst ingetogen passages vol subtiele klanken en hier en daar zelfs fluitende vogeltjes, maar trekt het ook hoge gitaarmuren op, waarna de trommelvliezen nog wat verder op de proef worden gesteld door de hoge zang van bassist Geddy Lee. Het voorziet de platen van de band van heel veel dynamiek.
Niet iedereen zal gevoelig zijn voor de muzikale hoogstandjes van Rush en het vaak wat pompeuze geluid van de band, maar ik vind het prachtig. Het gitaarwerk van Alex Lifeson is om je vingers bij af te likken, Neil Peart drumt alsof zijn leven er van af hangt en strooit continu met onnavolgbare ritmes, terwijl Geddy Lee alle gaten dicht met fantastische basloopjes en zijn uit duizenden herkenbare zang. Het is muziek zoals die tegenwoordig niet veel meer wordt gemaakt, maar wat mij betreft is de muziek van Rush nog net zo essentieel als 40 jaar geleden.
Ik kende van A Farewell To Kings zoals gezegd wel veel individuele tracks, maar net zoals op zoveel andere platen van Rush uit de jaren 70 overstijgt het geheel ruimschoots de som der delen.
A Farewell To Kings ligt qua geluid vrij dicht bij het een jaar later verschenen Hemispheres en laat vergeleken met de eerdere platen van de Canadese band een wat grotere rol voor synthesizers horen. De plaat houdt je bijna veertig minuten op het puntje van je stoel en imponeert met muziek die staat als een huis en met zang die op een aangename manier door merg en been gaat.
Waar de originele versie van de plaat na bijna 40 minuten ophield, heeft de 40th Anniversary Edition uiteraard flink wat extra’s te bieden (waarbij je het zo gek kunt maken als je zelf wilt). Deze extra’s bestaan uit geweldig live-materiaal en, verrassend, een aantal uitvoeringen van Rush tracks door andere bands (onder andere Dream Theater en The Trews). Dat laatste hoeft van mij niet zo, maar het live-werk knalt uit de speakers, net als de fraai geremasterde versie van A Farewell To Kings, dat ik na al die jaren alsnog omarm als een van de betere platen van Rush. Erwin Zijleman