Tussen St. Vincent en mij wil het op een of andere manier echter niet echt lukken. Ik was acht jaar geleden nog wel onder de indruk van St. Vincent’s tweede plaat Actor, maar sindsdien pakt haar werk me niet.
MASSEDUCTION heb ik een paar maanden geleden vluchtig beluisterd maar deed toen vrijwel niets met me, waarna ik de plaat snel terzijde heb geschoven. Toen ik deze week bij het opruimen de cd weer tegen kwam heb ik het toch nog maar eens geprobeerd en langzaam maar zeker raakte ik dit keer toch geboeid door de muziek van de eigenzinnige Amerikaanse muzikante.
Bij St. Vincent denk ik altijd aan muziek die flink tegen de haren instrijkt, maar MASSEDUCTION is een behoorlijk toegankelijke plaat. Dat geldt zeker voor de openingstrack, waarin St. Vincent de luisteraar trakteert op een aantrekkelijk elektronisch popliedje vol bijzondere klanken en met prima zang. De tweede track is weer wat tegendraadser en geeft een moderne draai aan het begrip funky.
De funky ritmes keren vaker terug en doen, zeker wanneer de synths wat ouderwets klinken, wel wat denken aan het werk van Prince of aan het werk van zijn protegees Wendy & Lisa. St. Vincent geeft wel een eigen draai aan de invloeden van Prince door ook moderne elektronica in te zetten of door de elektronica te combineren met de vervormde gitaren die Bowie in de jaren 70 omarmde.
St. Vincent speelt op MASSEDUCTION met ouderwets aandoende elektronica (die terug gaat tot de 70s disco van Giorgio Moroder), maar ze maakt ook de elektronische popmuziek van de toekomst. Toen ik de plaat een paar maanden geleden vluchtig beluisterde vond ik het allemaal wat gewoontjes, maar bij de hernieuwde kennismaking met de nieuwe plaat van St. Vincent hoorde ik ook opeens de genialiteit in haar songs.
Het is knap hoe St. Vincent op MASSEDUCTION driftig experiment met geluiden, invloeden en tempowisselingen, maar op hetzelfde moment muziek maakt die lekker in het gehoor ligt of zelfs hitgevoelig genoemd mag worden. Voor het scoren van hits is de muziek van de Amerikaanse muzikante misschien nog net wat te eigenzinnig, maar ik begrijp inmiddels wel dat ze een breed publiek aan zich weet te binden en ook nog steeds de onvoorwaardelijke steun van de critici heeft.
MASSEDUCTION doet me wel wat denken aan de briljante plaat van Lorde die uiteindelijk de top 3 van mijn jaarlijstje haalde. Ook St. Vincent maakt muziek die in het hokje pop kan worden geduwd, maar het is pop die niet alleen vermaakt maar die ook intrigeert en betovert.
Zeker wanneer St. Vincent kiest voor meer ingetogen songs en songs die voorzichtig opschuiven richting singer-songwriter muziek, overtuigt ze met bloedmooie popliedjes, maar ook de uptempo songs met een flinke dosis warmbloedige funk of juist een flinke schep onderkoelde elektronica zijn veel en veel beter dan ik een paar maanden geleden bij vluchtige beluistering kon vermoeden.
St. Vincent heeft met MASSEDUCTION een popplaat gemaakt vol geweldige songs maar ook vol avontuur. Het duurde even voor ik het door had, maar nu laat ik St. Vincent echt niet meer los. Erwin Zijleman