Jennifer Warnes werd na een aantal mislukte platen een veelgevraagd achtergrondzangeres en werd uiteindelijk opgepikt door Leonard Cohen, die haar meenam op vele tours en uitnodigde voor een groot deel van de platen die hij uitbracht (vooral op I’m Your Man is de bijdrage van Jennifer Warnes groot).
Diezelfde Leonard Cohen zorgde er ook voor dat Jennifer Warnes uiteindelijk toch nog doorbrak als soloartiest. Famous Blue Raincoat: The Songs of Leonard Cohen uit 1987 zette Jennifer Warnes alsnog op de kaart als een van de mooiere stemmen uit de popmuziek en zorgde er voor dat de zangeres uit Seattle, Washington, ook nog eens kon schitteren in de wereldhit (I've Had) The Time of My Life, een duet met Bill Medley (The Righteous Brothers).
Na Famous Blue Coat bracht Jennifer Warnes nog twee platen uit en maar liefst 17 jaar na het uitstekende The Well keert ze terug met Another Time, Another Place. Jennifer Warnes vierde eerder dit jaar haar 71e verjaardag en haar 50 jaar jubileum in de muziek. Het waren lichtpuntjes in jaren waarin de Amerikaanse zangeres te maken kreeg met nogal wat sterfgevallen in haar omgeving (waaronder de dood van Leonard Cohen) en het is dan ook niet zo gek dat de dood centraal staat op het nieuwe album van Jennifer Warnes.
Ook op Another Time, Another Place tekent voormalig Leonard Cohen bandleider Roscoe Beck voor de productie (hij produceerde ook Famous Blue Raincoat en opvolger The Hunter), wat een bijzonder fraai en stemmig geluid oplevert. Het is een geluid dat uiteraard ook de verdienste is van de fantastische muzikanten die Roscoe Beck optrommelde, onder wie pedal steel legende Greg Leisz.
Op haar nieuwe plaat kiest Jennifer Warnes vooral voor een uiterst ingetogen en wat jazzy geluid en het is een geluid dat prachtig kleurt bij haar nog altijd geweldige stem. Ik was in het verleden nooit heel gecharmeerd van de scherpe randjes op de stembanden van Jennifer Warnes, maar deze zijn er inmiddels prachtig afgesleten, wat haar stem voorziet van meer gevoel en doorleving.
Jennifer Warnes heeft altijd een voorkeur gehad voor de songs van anderen en vertolkt ook dit keer geen eigen songs. De songkeuze sluit goed aan bij het wat jazzy repertoire op de plaat, maar is soms ook verrassend. Zo opent de plaat met Pearl Jam’s Just Breathe en draait Jennifer Warnes halverwege de plaat de gashendel open wanneer ze aan de haal gaat met I’m The Big Easy van Ray Bonneville. Onbetwist hoogtepunt is voor mij de hemeltergend mooie versie van So Sad van Mickey Newbury, maar de rest van de plaat blijft niet ver achter.
Op de vroege ochtend klinkt het heerlijk, maar je komt er al snel achter dat deze plaat zo goed is dat je er makkelijk de hele dag mee door komt. Erwin Zijleman