Het zijn platen die binnen de Americana een opvallend breed palet bestrijken en moeiteloos variëren tussen country uit het verleden, country uit het heden, rock ’n roll, rockabilly, soul en Mexicaanse muziek, om maar een aantal belangrijke invloeden te noemen.
Met name Tin Star en Faded Gloryville waren zo mooi en overtuigend dat ik ook in Nederland recensies vol superlatieven had verwacht, maar helaas bleef het hier vooral stil rond de platen van Lindi Ortega.
Het heeft de uit het Canadese Toronto afkomstige muzikante, die in de Verenigde Staten en Canada overigens wel werd overladen met Grammy en Juno nominaties, er gelukkig niet van weerhouden om nog maar eens een prachtplaat af te leveren. Ook het deze week verschenen Liberty laat een bijzonder eigen geluid horen en het is als je het mij vraagt een geluid dat ook hier in Nederland flink wat lof zou moeten oogsten.
Ook op Liberty bestrijkt de Canadese muzikante met Iers en Mexicaans bloed een opvallend breed palet. Lindi Ortega heeft absoluut een voorliefde voor country uit het verleden, maar verrijkt haar muziek ook dit keer met uiteenlopende invloeden. Het zijn de invloeden uit onder andere de rock ’n roll, die ook op haar vorige platen al een belangrijke rol speelden, maar Liberty heeft zich ook laten inspireren door filmmuziek in het algemeen en door de spaghetti westerns van Ennio Morricone in het bijzonder.
Liberty bevat een aantal heerlijke lome songs die het goed zouden doen in deze westerns of in tv series als True Detective en Twin Peaks en je meenemen naar obscure nachtclubs in oorden waar het meestal net wat te warm en broeierig is dan goed voor je is.
De country-noir achtige klanken passen perfect bij de stem van Lindi Ortega, die gemaakt lijkt voor country. Het is een stem die zwoel kan fluisteren en bijzonder stevig uit kan halen, maar ook diep kan ontroeren met een prachtige snik. Het voorziet de songs op Liberty van een bijzondere sfeer en het is een sfeer waar ik van houd.
Het bijzondere geluid van Lindi Ortega werd niet alleen ontleend aan de soundtracks van Ennio Morricone, maar ook aan soundtracks bij tal van andere films, waaronder die van Quentin Tarantino, die door Lindi Ortega en producer Skylar Wilson (Justin Townes Earle, Andrew Combs, Caitlin Rose) werden uitgeplozen voordat ze samen met flink wat prima muzikanten (waaronder een geweldige pedaal steel speler) een studio in Nashville in doken.
Liberty heeft wel wat raakvlakken met de al weer bijna drie maanden geleden verschenen prachtplaat van Kacey Musgraves, maar waar de laatste tegen de pop aan schuurt, duikt Lindi Ortega diep in de archieven van de Amerikaanse rootsmuziek. Liberty zal daarom vast wat minder gaan verkopen dan de laatste plaat van Kacey Musgraves, maar is in artistiek opzicht absoluut interessant, bijvoorbeeld voor de grote groep kritische liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek die Nederland rijk is. Erwin Zijleman