Trouble is zo’n plaat waar je als muzikant een heel leven tegenaan kan hikken, maar ondanks het feit dat de plaat nog altijd wordt gezien als Ray LaMontagne’s beste plaat heeft de Amerikaan inmiddels meerdere hoog gewaardeerde platen op zijn naam staan.
Op zijn laatste platen koos hij voor een wat steviger en psychedelischer geluid, maar de laatste songs op het in 2016 verschenen Ouroboros waren toch weer wat meer ingetogen.
Het is een lijn die wordt doorgetrokken op de eerste tracks van Part Of The Light, al weer het zevende album van Ray LaMontagne. Part Of The Light wordt hier en daar omschreven als een plaat waarop de Amerikaanse muzikant terugkeert naar het geluid van zijn eerste platen, maar dat is wat mij betreft maar ten dele het geval.
Vergeleken met zijn vorige platen kiest Ray LaMontagne absoluut voor een wat minder rock georiënteerd geluid, maar Part Of The Light klinkt ook minder rootsy dan zijn vroege werk. Veel songs op de nieuwe plaat hebben een 70s feel en herinneren aan de grote singer-songwriters uit de eerste helft van de jaren 70. Part Of The Light rockt over het algemeen misschien minder dan zijn voorgangers, maar klinkt nog steeds wat psychedelisch (ik hoor meerdere keren wat van Pink Floyd), wat ik persoonlijk prachtig vind passen bij de fascinerende stem van Ray LaMontagne.
Veel songs op de plaat slepen zich in een laag tempo voort en zijn voorzien van een vol en loom geluid vol fraaie details, waaronder prachtig gitaarwerk van Carl Broemel. Het is een geluid dat fraai combineert met de prachtige zang van Ray LaMontagne, die verrassend ingetogen zingt en niet iedere noot uit de tenen haalt. Voor liefhebbers van het vocale geweld van de eerste platen van de Amerikaan klinkt het misschien wat voorzichtig, maar ik vind het prachtig.
Part Of The Light is een plaat vol onderhuidse spanning en betovering en die onderhuidse spanning en betovering hoor je ook in de stem van Ray LaMontagne. Het is muziek die bij oppervlakkige beluistering misschien nog snel vervliegt, maar nadat ik Part Of The Light met de koptelefoon had beluisterd was ik verkocht.
Zeker in de meest psychedelische songs is de muziek van Ray LaMontagne heerlijk dromerig, maar ook als hij kiest voor een betrekkelijk eenvoudige folksong klinkt zijn muziek zweveriger dan ik van hem gewend ben. Het zorgt misschien niet voor de ruwe impact van een album als Trouble, maar hoe vaker ik naar Part Of The Light luister hoor dierbaarder de songs op de plaat me worden en hoe meer ik onder de indruk raak van de atmosferische klanken en de wonderschone vocalen.
De twee wat stevigere tracks vind ik wat minder, al is het maar omdat ze het bezwerende karakter van de plaat verstoren, maar ik gun Ray LaMontagne zijn uitbarstingen. Zeker wanneer de zon onder is voorziet Part Of The Light de ruimte van prachtige klanken waarbij het heerlijk wegdromen is, maar waarvan je ook geen noot wilt missen, ook niet als de plaat je aan het eind een paar keer ruw met beide benen op de grond zet. Part Of The Light roept vooralsnog gemengde reacties op, maar ik behoor tot het kamp dat de nieuwe Ray LaMontagne schaart onder zijn beste platen. Erwin Zijleman