Full Closure And No Details was een debuut vol memorabele popliedjes, maar ook een lekker eigenzinnige plaat vol invloeden, variërend van Phil Spector meidenpop en 60s psychedelica tot dreampop en lo-fi. Ik omschreef het uiteindelijk als Mazzy Star geproduceerd door Phil Spector op een plaat vol Bob Dylan covers en dat is een omschrijving die maar zeer ten dele van toepassing is op de tweede plaat van Gabriella Cohen.
Ook op Pink Is The Colour Of Unconditional Love grijpt Gabriella Cohen graag terug op muziek uit een ver verleden, maar vergeleken met haar debuut klinkt haar nieuwe plaat stekeliger, directer en zonniger, maar ook een stuk minder loom en dromerig.
Pink Is The Colour Of Unconditional Love is misschien een andere plaat dan de zo bejubelde voorganger, maar is zeker niet minder goed. Gabriella Cohen schrijft nog altijd bijzonder lekker in het gehoor liggende popliedjes, maar het zijn op het zelfde moment heerlijk eigenzinnige popliedjes vol verrassingen.
Net als op Full Closure And No Details spelen gitaren een belangrijke rol, maar waar het gitaarwerk vorige keer zweverig en dromerig was, kiest de singer-songwriter dit keer afwisselend voor zonnige en stekelige akkoorden. In een aantal tracks heeft Gabriella Cohen genoeg aan dit gitaarwerk, maar de plaat bevat ook een aantal rijker georkestreerde tracks, waarin naast blazers vooral geweldige koortjes opduiken. In muzikaal opzicht laat de Australische muzikante zich weer door van alles en nog wat beïnvloeden, waarbij de popmuziek uit de jaren 50 en 60 nog steeds centraal lijkt te staan.
Op haar debuut liet Gabriella Cohen zich nog beluisteren als Hope Sandoval na een paar koppen sterke koffie, maar op haar nieuwe plaat heb ik naast associaties met de girlpop van Phil Spector enkele associaties met Patti Smith, al worden invloeden uit de muziek zoals die in de tweede helft van de jaren 70 werd gemaakt steeds weer verrijkt met de destijds verguisde invloeden uit het decennium ervoor, met hier en daar een verrassende voorliefde voor The Doors (de ritmes, het orgeltje).
Pink Is The Colour Of Unconditional Love is een plaat die aan de ene kant 50 jaar oud kan zijn, maar aan de andere kant alleen maar in het heden kan zijn gemaakt. Het is te hopen dat Phil Spector er in de gevangenis naar mag luisteren, want ook op de tweede plaat van Gabriella Cohen waart de hand van de oude meester rond.
Pink Is The Colour Of Unconditional Love is een plaat die direct goed is voor een glimlach, maar pas na vele keren hoor je hoe goed de tweede van Gabriella Cohen echt is. Waar de voorganger je onmiddellijk bedwelmde met lome en dromerige klanken, schudt de tweede van Gabriella Cohen je vooral wakker, waarna je wordt getrakteerd op popmuziek die met een noodgang door de geschiedenis van de popmuziek schiet en de leukste invloeden met grote kracht het heden in slingert.
Het levert een plaat op die zich nauwelijks laat vergelijken met andere platen van het moment en wat mij betreft wederom een goede kandidaat is voor de jaarlijstjes. Erwin Zijleman
Pink Is The Colour Of Unconditional Love van Gabriella Cohen is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://gabriellacohenmusic.bandcamp.com/album/pink-is-the-colour-of-unconditional-love-north-american-uk-eu-customers.