Op haar debuut Guilty Of Nothing uit 2014 maakt de band uit Philadelphia in kleine kring enorme indruk met donkere en indringende muziek. Het is muziek die zich vooral heeft laten inspireren door de shoegaze van bijvoorbeeld My Bloody Valentine, maar ook flarden metal en postpunk hebben hun weg gevonden naar het debuut van de band.
De in 2016 verschenen tweede plaat van de band, Tired Of Tomorrow, borduurde deels voort op het geweldige debuut, maar koos ook voor een wat gepolijster en meer grunge georiënteerd geluid, dat mij toch wat minder aanspreekt.
Het zijn zoals gezegd platen die ik destijds heb gemist, maar de nieuwe plaat van de band kwam direct hard aan en is sindsdien niet meer van de platenspeler te krijgen. Op Dance On The Blacktop trekt Nothing de lijn van met name de eerste plaat door, al zijn invloeden uit de shoegaze wat verder naar de achtergrond gedrongen, wat overigens zeker niet betekent dat ze verdwenen zijn.
Dance On The Blacktop klinkt veel lomer en dromeriger dan het debuut van de band, maar ook de derde plaat van Nothing is een aardedonkere plaat, waarop de gruizige gitaarwolken misschien iets minder prominent aanwezig zijn, maar nog steeds met enige regelmaat opduiken en van een betoverende schoonheid zijn.
Het zijn gitaarwolken die worden afgewisseld met meer ingetogen gitaarwerk, waardoor de nieuwe plaat van Nothing wel wat aan The Smashing Pumpkins doet denken. Ook invloeden uit de grunge, de noise-rock, de post-punk en de indie-rock hebben hun weg gevonden naar het geluid van Nothing, terwijl invloeden uit de metal zijn verdwenen. Dance On The Blacktop deelt hierdoor niet zo’n mokerslag uit als het debuut van de band, maar persoonlijk vind ik dat niet zo erg.
Zanger Domenic Palermo liep in het verleden de nodige klappen op en dat lijkt te hebben geresulteerd in een hersenbeschadiging die uiteindelijk flinke gevolgen kan hebben. Het is een plausibele verklaring voor de kwetsbare en vaak zeer melancholisch klinkende zang op de plaat, die prachtig is gevangen in de dynamische maar ook bezwerende productie van John Agnello (Dinosaur Jr., Sonic Youth, Madrugada).
Liefhebbers van het aardedonkere shoegaze geluid van de band zullen het nieuwe geluid van de band waarschijnlijk wat te gepolijst en veelkleurig vinden, maar ik had direct bij eerste beluistering iets met deze plaat. Nothing combineert gruizige gitaarwolken met opvallend melodieuze songs. Het zijn songs die zijn voorzien van een donkere en emotionele lading, maar het zijn ook opvallend lekker in het gehoor liggende songs.
Het is soms niet goed uit te leggen waarom een plaat iets met je doet, maar sinds ik Dance On The Blacktop voor het eerst hoorde ben ik verknocht aan deze plaat en word ik steeds weer van mijn sokken geblazen door het fascinerende geluid van de band.
Ook het toch flink anders klinkende debuut van de band heb ik inmiddels omarmd, maar de derde plaat van de band uit Philadelphia vind ik onderscheidender. Het is prachtig hoe Nothing er in slaagt om gruizige shoegaze wolken te combineren met meer ingetogen werk en het is knap hoe de band rockmuziek vol gevoel te maken zonder dat het zouteloze emo wordt. Geweldige plaat als je het mij vraagt. En ik zou ook zeker het debuut van de band nog even checken. Erwin Zijleman
De muziek van Nothing is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://nothing.bandcamp.com/album/dance-on-the-blacktop.