Op Fits maakte de band uit Austin, Texas, diepe indruk door een onwaarschijnlijk groot aantal invloeden te verwerken in haar op dat moment nog behoorlijk rauwe en tegendraadse muziek. Fits klonk zo af en toe alsof je tien platen tegelijk aan het draaien was. Zeker fascinerend, maar eerlijk gezegd ook wel wat vermoeiend.
Sinds haar voorlopige meesterwerk D uit 2011 is de muziek van White Denim wat minder chaotisch en ook wel wat stijlvaster, maar White Denim zou White Denim niet zijn als de band niet met enige regelmaat flink buiten de gebaande paden zou treden.
Op het door Ethan Johns geproduceerde Stiff uit 2016 (die van die hoes met die onderbroek vol cactussen) lag de nadruk wat meer op bluesrock, rhythm en blues en soul, maar als je even niet oplette zat de band toch weer opeens een paar genres verderop. Het is niet anders op de nieuwe plaat van de band.
White Denim liet na de release van Stiff een eigen studio bouwen, zodat er lekker lang gesleuteld kon worden aan de nieuwe plaat en dat hoor je in alle fraaie details. De band veranderde bovendien nog maar weer een keer van samenstelling, maar oerleden James Petralli en Steve Terebecki zijn nog steeds van de partij.
In de openingstrack van Performance heeft White Denim de bluesrock van de vorige plaat tijdelijk verruild voor heuse glamrock en ben je onmiddellijk in de vroege jaren 70 beland. Het is een muzikaal tijdperk waarin de muziek van White Denim uitstekend gedijt, want Performance laat met grote regelmaat invloeden uit de jaren 70 horen.
De band uit Austin, Texas, beperkt zich hierbij zeker niet tot de glamrock en sleept er stiekem van alles bij. In de openingstrack fietst de band op subtiele wijze invloeden van Roxy Music naar binnen, terwijl de track in de tweede track klinkt alsof Jethro Tull langzaam maar zeker transformeert in The Strokes. Hiertegenover staan ook weer flink wat tracks die de bluesrock uit de jaren 70 eren, al klinkt het allemaal wel net wat zonniger en lichtvoetiger dan we van de band gewend zijn met hier en daar een flink scheut van de succesplaten van de Steve Miller Band.
Zeker het gitaarwerk op de plaat eert de klassiekers uit de jaren 70, maar van retro is geen moment sprake. Hiervoor sleept White Denim er ook dit keer te veel invloeden bij, van Thin Lizzy achtige hardrock tot en met funk, jazz en progrock aan toe, en ook de wijze waarop de band elektronica aan haar muziek toevoegt is in de jaren 70 niet vertoond.
Performance springt heerlijk van de hak op de tak, al besef ik me terdege dat je hier tegen moet kunnen. Ik vind het zelf heerlijk. Performance klinkt als een omgevallen platenkast uit het verleden, maar iemand heeft er stiekem wat platen uit de decennia die volgden bij gegooid. Het transformeert de bij vlagen bijzonder aangename feelgood 70’s retro in buitengewoon spannende muziek die je constant op het puntje van de stoel houdt.
Sinds Fits uit 2009 heb ik een zwak voor de muziek van White Denim en dit zwak heb ik nog steeds. Ook Performance is weer een geweldige plaat van een band die soms doet wat je verwacht, maar minstens net zo vaak precies de andere kant op gaat. Erwin Zijleman
De muziek van White Denim is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://whitedenimmusic.bandcamp.com.