Oi Va Voi was in 2004 een ware sensatie met een unieke mix van exotische invloeden en westerse popmuziek. Hierna zakte de band wat weg en na 2009 raakte Oi Va Voi helemaal in de vergetelheid. Met Memory Drop is de band uit Londen terug met een plaat die voortborduurt op het verleden, maar ook nieuwe wegen in slaat. Het klinkt wat minder magisch en ook wat minder exotisch, maar we zijn inmiddels natuurlijk ook meer gewend aan deze invloeden. Na enige gewenning groeit de plaat, wordt de muziek steeds mooier en exotischer en steelt zangeres Zohara Niddam de show met zang die naadloos samenvloeit met de nog altijd bijzondere muziek van de Britse band.
Nu vond ik Laughter Through Tears wel met afstand de meest indrukwekkende plaat van de band uit Londen, al is het maar omdat Oi Va Voi op de plaat van haar doorbraak een nieuw en uniek geluid liet horen.
Oi Va Voi dook in 2004 op met een geluid waarin traditionele Joodse, Oost Europese en Mediterrane muziek werd vermengd met Westerse popmuziek. Het leverde een smeltkroes van culturen op die niet alleen spannend, maar ook bijzonder aangenaam klonk. Oi Va Voi zorgde op Laughter Through Tears zelf voor het fascinerende instrumentarium met een hoofdrol voor strijkers en blazers en deed het voor de zang een beroep op de toen nog onbekende KT Tunstall.
KT Tunstall timmert inmiddels al een aantal jaren solo aan de weg en is op Memory Drop vervangen door zangeres Zohara Niddam, die in de meeste tracks op de plaat te horen is (maar in de openingstrack ontbreekt). Memory Drop klinkt vanaf de openingstrack onmiskenbaar als Oi Va Voi, al had ik wel idee dat het wat meer mainstream klinkt dan 14 jaar geleden.
Dat blijkt na beluistering van Laughter Through Tears, dat ik al minstens tien jaar niet meer had gehoord, best mee te vallen. Memory Drop ligt duidelijk in het verlengde van de voorgangers en is gemaakt met vergelijkbare ingrediënten. Kennelijk was de mix van invloeden van Oi Va Voi 14 jaar geleden exotischer dan nu en dat is op zich ook wel logisch.
Ook op Memory Drop spelen strijkers (met name viool) en blazers (met name klarinet en trompet) een belangrijke rol en verwerkt Oi Va Voi op subtiele wijze invloeden uit de klezmer en omliggende genres. Het klinkt bijzonder fraai en het wordt spannend wanneer de percussie op hol slaat en de muziek van de band uit Londen voorziet van bijzondere ritmes. Het past allemaal mooi bij de heldere zang van Zohara Niddam, die naadloos samenvloeit met het fraaie instrumentarium.
Memory Drop kan natuurlijk nooit de sensatie teweeg brengen van 14 jaar geleden, want het geluid van de band is inmiddels bekend. De nieuwe plaat van Oi Va Voi viel me mede hierom toch wat tegen, maar ik moet zeggen dat Memory Drop snel beter wordt wanneer je de plaat wat vaker een kans geeft. Op het gehoor vond ik het wat minder onderscheidend, maar wanneer je goed luistert hoor je toch weer alle exotische invloeden die de muziek van Oi Va Voi 14 jaar geleden zo fascinerend maakten.
Vergeleken met de plaat van 14 jaar geleden klinken de songs van Oi Va Voi nu wel wat Britser en eigenzinniger, wat uiteindelijk alleen maar mooier contrasteert met de bijzondere invloeden in de muziek.
En zo is een plaat die me bij eerste beluistering gewoon vies tegenviel gegroeid tot een plaat die ik steeds beter en fascinerender ga vinden en die wat mij betreft flink boven het maaiveld uitsteekt. De pure magie van Laughter Through Tears ontbreekt misschien, maar het na een stilte van negen jaar opgedoken Oi Va Voi heeft met haar nog altijd bijzondere geluid absoluut bestaansrecht en onderscheidingskracht. Erwin Zijleman