Ik heb al heel lang een zwak voor de muziek van Low, maar met hun laatste plaat kon ik heel lang niets. Ik heb het talloze keren geprobeerd, maar haakte steeds af door alle vervorming in het geluid van het Amerikaanse duo. Toen de plaat opdook in flink wat jaarlijstjes ben ik het opnieuw gaan proberen en langzaam maar zeker valt er meer op zijn plek. Nog steeds is het zeker niet mijn favoriete Low plaat, maar Double Negative is uiteindelijk toch te mooi om te laten liggen, ondanks het gepiep en gekraak, dat de muziek van de band absoluut voorziet van een bijzondere lading.
Het leverde meesterwerken als Long Division (1995), Things We Lost In The Fire (2001) en The Great Destroyer (2005) op, maar ook vrijwel alle andere platen van de band uit Duluth, Minnesota, zijn wat mij betreft bovengemiddeld goed.
Ik was een maand of drie geleden dan ook heel benieuwd naar Double Negative, de meest recente plaat van Low, maar direct bij de eerste beluistering ging het mis.
De openingstrack van Double Negative piept, kraakten schuurt en vervormt zodanig dat ik de cd-speler, de versterker, de speakers en alle tussenliggende kabels uitvoerig heb gecontroleerd en uiteindelijk concludeerde dat het aan de cd moest liggen. Op Spotify klonk de plaat echter precies hetzelfde en langzaam maar zeker werd het me duidelijk dat de bijzondere productie van de nieuwe plaat van Low echt zo bedoeld is.
Voor deze productie tekent BJ Burton, die ook de vorige en hooguit wat elektronischer klinkende plaat van Low produceerde en verder werkte voor onder andere The Tallest Man On Earth en Twin Shadow. BJ Burton heeft het geluid op Double Negative voorzien van nog wat meer elektronica en heeft bovendien een laag ruis en vervorming toegevoegd.
Het zorgt voor een unheimisch gevoel bij het beluisteren van de plaat, waardoor ik de laatste van Low een paar maanden geleden, weliswaar met pijn in het hart, terzijde schoof. Ik zou de plaat er nooit meer bij gepakt hebben als Double Negative niet zou zijn opgedoken in talloze jaarlijstjes, met de nummer 1 positie in het jaarlijstje van het door mij zeer gewaardeerde muziektijdschrift Uncut als meest in het oog springende notering. Gezien mijn liefde voor het oudere werk van Low voelde ik me haast verplicht om het nog eens te proberen met Double Negative en de afgelopen weken heb ik dat met enige regelmaat gedaan.
Zeker de meest vervormde klanken zorgen bij mij nog steeds voor kippenvel en niet van genot. Double Negative is sowieso een Low plaat die meer schuurt en tegen de haren instrijkt dan de andere platen van het Amerikaanse echtpaar, maar het is ook een plaat die na flinke gewenning, beetje bij beetje steeds meer van het unieke Low geluid prijsgeeft.
BJ Burton heeft flink gesleuteld aan het geluid van de band en heeft de intieme en zich tergend langzaam voortslepende songs van Mimi Parker en Alan Sparhawk voorzien van een donker en wat beklemmend elektronisch geluid met hier en daar vervormde klanken en autotune en hier en daar vooral stilte.
Het maakt van Double Negative een aardedonkere plaat, maar wanneer de vervorming wegebt en Mimi Parker en Alan Sparhawk het roer weer overnemen is het ook een plaat van een bijzondere schoonheid. Low zocht in het verleden wel vaker het experiment en doet dat op Double Negative nog net wat nadrukkelijker. Hoe vaker ik naar de plaat luister, hoe meer Low ik hoor en hoe beter Double Negative wordt.
Ik schaar de plaat nog altijd niet onder mijn favoriete Low platen en hoef ook mijn jaarlijstje niet te herzien, maar Mimi Parker en Alan Sparhawk weten me na heel veel gewenning niet alleen te verrassen maar ook te betoveren. Double Negative had er heel veel pogingen voor nodig, maar het is uiteindelijk toch gelukt, wat me op een of andere manier toch gerust stelt. Erwin Zijleman
De muziek van Low is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://lowtheband.bandcamp.com/album/double-negative.