Platen waarop muzikanten het naderende einde bezingen duiken de afgelopen jaren met enige regelmaat op en ook op Untethered van Willard Grant Conspiracy speelt de naderende dood een grote rol. Zijn terminale ziekte heeft voorman Robert Fisher geinspireerd tot een aantal intense en zeer indringende songs vol weemoed en melancholie. Het zeer stemmig ingekleurde Untethered, met strijkers die door de ziel snijden, opent nog rauw en hard maar dompelt je uiteindelijk onder in aardedonkere maar ook wonderschone klanken en nog één keer die fascinerende stem van Robert Fisher.
Wanneer ik luister naar de platen van Willard Grant Conspiracy heb ik een voorkeur voor het donkere en vaak zeer melancholische werk, dat je gelukkig in ruime mate tegen komt binnen het oeuvre van de Amerikaanse band.
Ook het deze week verschenen Untethered loopt over van melancholie en dat is natuurlijk ook niet zo gek. Voorman Robert Fisher wist dat hij terminaal ziek was toen de plaat werd opgenomen en overleed uiteindelijk in februari 2017.
Dat er nu toch nog een laatste plaat van Willard Grant Conspiracy is verschenen is een klein wonder. Als sinds de eerste jaren van de band trok Robert Fisher aan alle touwtjes van Willard Grant Conspiracy en omringde hij zich met steeds andere gastmuzikanten. Na de dood van Robert Fisher verdwenen de nog ruwe Untethered tapes dan ook op de plank en leek Ghost Republic uit 2013 de zwanenzang van Willard Grant Conspiracy te worden. Frequent gastmuzikant en vriend David Michael Curry zorgde er uiteindelijk voor dat Untethered van de plank kwam, werd opgepoetst en tot leven werd gewekt.
De muziek van Robert Fisher was altijd al intens, maar op Untethered doet de Amerikaanse singer-songwriter er nog een schepje bovenop. In de openingstrack Hideous Beast schreeuwt Robert Fisher het naderende onheil van zich af en klinkt hij als Nick Cave in zijn jaren vol demonen. Het is een rauwe en indrukwekkende track die gelukkig niet de toon zet voor de rest van de plaat, want ik hoor Robert Fisher nog altijd het liefst donker en ingetogen.
Untethered bevat een groot aantal van de donkere en ingetogen songs waarop Willard Grant Conspiracy al een tijdje het patent heeft. Omgeven door donkere klanken en weemoedige strijkers imponeert Robert Fisher zoals altijd met zijn intense voordracht, die in de loop der jaren dichter naar Nick Cave is toe gekropen, maar ook nog steeds met enige regelmaat herinnert aan Johnny Cash.
De wetenschap dat het einde nabij was heeft Robert Fisher geinspireerd tot een aantal prachtige en uiteraard ook zeer indringende songs. Het zijn songs die het goed doen bij de herfststorm die over raast, maar Untethered is ook een plaat die hoort bij een stille en donkere nacht.
Ik ga Untethered niet direct vergelijken met de andere platen van de band rond Robert Fisher, maar het is absoluut een slotakkoord en een zwanenzang die recht doet aan het bijzondere talent van de Amerikaanse muzikant. David Michael Curry verdient alle respect voor de fraaie wijze waarop de plaat is vervolmaakt, maar het is uiteraard Robert Fisher die je nog eenmaal bij de strot grijpt met zijn intense voordracht en met zijn bijzondere songs. Untethered is hiermee een fraai eerbetoon aan een groot muzikant. Erwin Zijleman