Ik hou al sinds het eind van de jaren 80 van de stem van Juliana Hatfield en sinds het begin van de jaren 90 van haar soloplaten, maar steeds weer weet de Amerikaanse singer-songwriter me te verrassen. Dat doet ze dit keer met op het eerste oor verrassend zonnige en lichtvoetige popliedjes, maar donkere wolken en avontuurlijke uitstapjes zijn gelukkig nooit ver weg. Het persoonlijke Weird is direct herkenbaar als een plaat van Juliana Hatfield, maar toch is hij weer net wat anders dan al die geweldige voorgangers. Ik hield al heel veel van de muziek van Juliana Hatfield, maar door Weird is de liefde weer een beetje sterker.
De singer-songwriter uit Boston, Massachusetts, heeft inmiddels al een stuk of 15 soloplaten op haar naam staan en dan zijn er ook nog eens de platen die ze maakte met de cultband Blake Babies en zijuitstapjes als Some Girls en The I Don’t Cares (met Paul Westerberg).
Het solowerk van Juliana Hatfield is, zeker in Nederland, niet heel bekend, maar van een opvallend hoog en constant niveau. Twee jaar geleden maakte ze met het venijnige Pussycat, waarop de ze verkiezingswinst van Donald Trump probeerde te verwerken, nog een jaarlijstjesplaat en ook het nu verschenen Weird is weer een hele sterke plaat.
Het is een plaat die, net als alle andere platen van Juliana Hatfield, wordt gedomineerd door haar uit duizenden herkenbare en nog steeds wat meisjesachtige zang. Toch klinkt Weird weer net wat anders dan de andere platen van de Amerikaanse singer-songwriter. Vergeleken met Pussycat klinkt Weird wat minder venijnig en laat Juliana Hatfield de zon weer schijnen met haar muziek.
Een aantal songs op de plaat sluit aan bij de indie-rock die Juliana Hatfield al haar hele leven maakt, maar hier en daar is ook ruimte voor wat zoetere en lichtvoetige popliedjes, waarin bijna achteloos invloeden van de vorig jaar vertolkte songs van Olivia Newton-John zijn verwerkt.
Ik verbaas me vaak over het feit dat Juliana Hatfield ontbreekt in heel veel platenkasten, terwijl ze zo invloedrijk is geweest de afgelopen decennia en nog steeds is. Jonge vrouwelijke singer-songwriters als Soccer Mommy, Lucy Dacus, Phoebe Bridgers en Julien Baker zijn absoluut schatplichtig aan het baanbrekende werk van de singer-songwriter uit Boston, die honingzoet en gruizig al zo lang met elkaar weet te verenigen.
Het is niet eens zo makkelijk om uit te leggen wat ik zo goed vind aan de muziek van Juliana Hatfield, maar ook Weird is weer een warm bad. De melodieën zijn geweldig, de refreinen aanstekelijk, de zang weer bijzonder aangenaam, maar Weird is ook een plaat vol dynamiek en vol verborgen parels en de nodige stekels.
Weird is een persoonlijke plaat, waarop Juliana Hatfield toegeeft aan het gevoel dat ze er vaak alleen voor staat en niet zo goed past op deze wereld als de meeste van haar soortgenoten. Weird is hiermee een ode aan de einzelgänger en weirdo’s en in deze categorie is Juliana Hatfield een bijzondere.
Ze sleutelde de plaat misschien grotendeels alleen in elkaar, maar maakt ook dit keer popliedjes die een hele grote groep muziekliefhebbers in vervoering moeten kunnen brengen. Na het sterke Pussycat laat Weird weer een andere kant van Juliana Hatfield zien en ook deze kant bevalt me zeer. Weird staat immers vol met popliedjes die de fantasie prikkelen en je aan het denken zet, maar het zijn ook popliedjes om zielsgelukkig van te worden. Erwin Zijleman
De muziek van Juliana Hatfield is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://julianahatfield.bandcamp.com.