Ik heb vooral vanuit jeugdsentiment een zwak voor de melodieuze hardrock uit de jaren 70 en het is een sentiment dat de Noorse band Spidergawd weet te raken met haar muziek. Een loodzware ritmesectie, de ene na de andere melodieuze gitaarsolo, onweerstaanbare riffs en een zanger die de veters uit zijn schoenen zingt. Het klinkt allemaal bijzonder lekker, maar de Noren zijn niet van plan om zich te beperken tot de groten uit de jaren 70, door ook de Britse rock uit de jaren 80 en de metal er bij te pakken. En dan is er ook de nog voor het genre zo atypische saxofoon.
Bent Sæther heeft Spidergawd inmiddels verlaten, terwijl Kenneth Kapstad Motorpsycho definitief achter zich heeft gelaten. Genoeg gezegd over Motorpsycho dus en alle aandacht voor Spidergawd.
Spidergawd V, inderdaad de vijfde plaat van de band uit het Noorse Trondheim, opent met anderhalve minuut durende uithalen op de saxofoon. Ik dacht even met een free jazz band te maken te hebben, want die zijn in Noorwegen in ruimte mate beschikbaar, maar na anderhalve minuut laat Spidergawd haar ware gezicht zien.
De Noren overtuigen vanaf dat moment met heerlijke melodieuze hardrock. Het is de hardrock zoals die in de jaren 70 werd gemaakt door bands als Deep Purple, AC/DC, Judas Priest, Uriah Heep, Black Sabbath, Van Halen en zeker ook Thin Lizzy, om er maar een aantal te noemen. Het is hardrock vol prachtig uit de bocht vliegend maar ook zeer melodieus gitaarwerk, een stevig aangezette ritmesectie en een krachtige rockzanger van het type Ronnie James Dio, om het aantal namen maar eens tot één te beperken.
Het is de muziek waar ik van hield toen ik “Alle 13 goed” verruilde voor serieuzere popmuziek. Het is ook muziek waar ik niet al te vaak meer naar luister en als ik het doe kies ik voor de klassiekers in de platenkast. De vijfde plaat van Spidergawd kan hier zomaar aan worden toegevoegd, want wat klinkt de muziek van de Noren lekker.
Bij beluistering van Spidergawd V ben ik onmiddellijk terug bij mijn eerste stapjes in de popmuziek, maar het siert de band uit Trondheim dat ze niet zijn blijven hangen in de jaren 70. Spidergawd V flirt niet alleen met 70s hardrock, maar ook met de New wave of British heavy metal, die eind jaren 70 ontstond als reactie op de punk en bands als Iron Maiden, Def Leppard en Saxon opleverde. Ook hier laat Spidergawd het niet bij, want ook de metal en meedogenloze riffs van Metallica en invloeden van rockbands uit het heden hebben hun sporen nagelaten in de muziek van de Noren. En dan is er ook nog de saxofoon die zo nu en dan opduikt en de muziek van Spidergawd uniek maakt.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik het vijfde album van Spidergawd na eerste beluistering vooral uit de speakers heb laten komen vanwege jeugdsentiment, maar als ik net wat beter luister hoor ik ook dat de muziek van de Noren knap in elkaar steekt en dat de band veel meer doet dan het reproduceren van de melodieuze hardrock van een aantal decennia geleden.
Spidergawd V is verschenen op het fameuze Noorse label Stickman Records. Het is het label dat me de afgelopen twee jaar op het spoor bracht van Soup en het is het label dat ons binnenkort gaat verblijden met een nieuwe Motorpsycho plaat, maar ook de vijfde van Spidergawd is een plaat die er mag zijn. Verplichte kost voor liefhebbers van 70s hardrock, maar ook zeker interessant voor liefhebbers van rockmuziek in wat bredere zin. Pak de luchtgitaar er maar bij en genieten maar, bijna 40 minuten lang. Erwin Zijleman
De fraaie vinyl versie van V van Spidergawd is verkrijgbaar via het label van de band: https://www.stickman-records.com/shop/spidergawd-v/.