Het aantal echt goede gitaarplaten was vorig jaar op de vingers van één hand te tellen, zeker wanneer ik me beperkte tot de jonge honden. 2019 begint prachtig met het debuut van de Noorse band Spielbergs, die ontzagwekkend hoge gitaarmuren opbouwt en haar muziek af en toe volledig laat ontsporen, maar ook verrast met een bonte mix aan invloeden uit een aantal decennia rockmuziek. Spielbergs komt op de proppen met een aantal songs die de zon laten schijnen, maar maakt ook apocalyptische muziek waarin het einde van de wereld nabij is. Soms is het net wat te veel, maar meestal zijn de songs van de Noorse band uitermate trefzeker. Een bijzonder veelbelovend debuut.
Die jonge honden zijn helaas schaars op het moment, maar het ook afgelopen week verschenen debuut van Spielbergs komt aardig in de buurt.
Spielbergs is een band uit Noorwegen en direct in de openingstrack laten de Noorse jonge honden horen dat ze een prima rocksong kunnen schrijven.
De band uit Oslo werd tot dusver vooral in het hokje punk geduwd, maar dat is slechts een van de vele invloeden die op This Is Not The End is te horen. Hier en daar hoor ik zoals gezegd een vleugje punk, maar invloeden uit de indierock en de noiserock zijn veel dominanter aanwezig. De rockmuziek uit de jaren 90 heeft flink wat invloed gehad op het debuut van de Noorse band, maar Spielbergs heeft ook goed geluisterd naar de metaalmakers uit het heden en haalt uit de jaren 70 niet alleen een vleugje punk en post-punk, maar ook wat invloeden uit de melodieuze hardrock.
De songs op This Is Not The End zijn vaak rauw en meedogenloos en groots en meeslepend, maar Spielbergs verliest de melodieën nergens uit het oog, waardoor de hier en daar torenhoge gitaarmuren niet op zichzelf staan, maar altijd weer terugkeren naar de rocksong met een kop en een staart. Voor liefhebbers van melodieuze rocksongs is het af en toe ook wel even doorbuiten, want de band uit Oslo pakt af en toe uit met gitaarmuren die tot in de hemel lijken te reiken.
Noorse popmuziek is, zeker in de wintermaanden, over het algemeen aardedonker, maar Spielbergs verrast met flink wat rocksongs die de zon laten schijnen. Zeker wanneer de ritmesectie loodzwaar maar superstrak speelt en hier en daar mitrailleursalvo’s afvuurt, de gitaren alle kanten op mogen schieten en ook nadrukkelijk mogen ontsporen en de Noren overtuigen met geweldige melodieën en refreinen, is het genieten van muziek die zich prima laat omschrijven als tijdloos.
Spielbergs laat de zon echter niet de hele tijd schijnen en kiest ook voor een aantal songs die donkerder en veel steviger of juist experimenteler zijn. Daar moet je van houden, maar omdat de band uit Oslo ook in de zware of lastiger te doorgronden songs gas terugneemt hou ik het moeiteloos vol, zeker wanneer de Noren de angstaanjagend hoge gitaarmuren tijdelijk verruilen voor een heerlijk melodieuze gitaarsolo.
In een aantal songs flirt Spielbergs ook nog wat met de grunge, waarmee het palet dat men binnen de rockmuziek bestrijkt nog wat breder wordt. Het wordt nog wat breder wanneer op de tweede helft van de plaat ook de archieven van de post-rock worden verkend en de muziek van Noren opeens avontuurlijker en mysterieuzer wordt.
2018 bracht een aantal geweldige gitaarplaten, maar ik moest ook steeds concluderen dat de spoeling wel erg dun was. 2019 is pas net begonnen, maar het debuut van Spielbergs is alvast een gitaarplaat die er mag zijn. Erwin Zijleman
De muziek van Spielbergs is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het label van de band: https://bythetimeitgetsdark.bandcamp.com/album/this-is-not-the-end.