Andrew Bird heeft de afgelopen 15 jaar aan de lopende band nieuwe albums afgeleverd en de rek was er eerlijk gezegd wel wat uit. De titel van zijn nieuwe plaat, My Finest Work Yet, maakte toch weer nieuwsgierig en stelt zeker niet teleur. Andrew Bird klinkt gefocust op zijn nieuwe album, heeft gekozen voor een zeer aansprekend geluid dat alle kanten op kan springen, zingt beter dan hij ooit deed en grossiert vooral in geweldige popsongs. Het zijn popsongs die een breed spectrum bestrijken, maar My Finest Work Yet is zeker geen allegaartje. Andrew Bird levert misschien niet zijn beste plaat tot dusver af, maar wel een van zijn betere.
Ik moet direct toegeven dat ik de afgelopen jaren wel wat was uitgekeken op het werk van de Amerikaanse muzikant. Zijn laatste paar albums waren aardig, maar meestal ook niet meer dan dat, en konden wat mij betreft niet in de schaduw staan van bescheiden meesterwerken als Weather Systems uit 2003, Andrew Bird & The Mysterious Production Of Eggs uit 2005 en Armchair Apocrypha uit 2007.
Gezien de status van bovengenoemde platen is het nogal wat dat Andrew Bird zijn nieuwe plaat My Finest Work Yet noemt, maar het maakt natuurlijk wel nieuwsgierig naar dit nieuwe werk.
Ik heb het nieuwe album van Andrew Bird inmiddels een aantal keren beluisterd en heb kennelijk andere voorkeuren dan de muzikant uit Chicago. Persoonlijk hou ik het wanneer het gaat om het beste werk van Andrew Bird nog even op Andrew Bird & The Mysterious Production Of Eggs, maar ik kan al wel concluderen dat My Finest Work Yet stukken beter is dan zijn directe voorgangers.
My Finest Work Yet is voor een belangrijk deel een feest van herkenning. Direct in de openingstrack laat Andrew Bird horen dat hij nog altijd prachtig kan fluiten (het blijft bijzonder) en ook op zijn karakteristieke vioolspel en gitaarspel hoef je niet lang te wachten. Van de zang van Andrew Bird was ik in het verleden lang niet altijd gecharmeerd, maar op zijn nieuwe album levert de Amerikaanse muzikant een puike prestatie.
My Finest Work Yet werd geproduceerd door Andrew Bird en Paul Butler en in de studio kreeg het tweetal gezelschap van een aantal prima muzikanten, onder wie de geweldige gitarist Blake Mills, die de plaat vrijwel live in de studio opnamen, wat zorgt voor een warm en aansprekend geluid.
My Finest Work Yet overtuigt in productioneel, muzikaal en vocaal opzicht vrij makkelijk, maar de kwaliteit van een album staat of valt natuurlijk bij de kwaliteit van de songs. Ook deze is dik in orde. Andrew Bird verrast op zijn nieuwe plaat met een serie tijdloze popliedjes.
De ene keer domineren invloeden uit de folk, de andere keer invloeden uit de psychedelica, maar Andrew Bird kan op zijn nieuwe plaat ook verrassend jazzy klinken en schuift bovendien makkelijk op richting pop en rock. Het levert een verrassend veelzijdige maar op hetzelfde moment ook consistent klinkende plaat op. My Finest Work Yet laat zich beluisteren als een obscure verzamelaar uit de jaren 70, die als je goed luistert uiteindelijk alleen maar uit het heden kan komen.
De vorige platen van Andrew Bird waren wat mij betreft te vaak een lange zit, maar de 45 minuten van My Finest Work Yet vliegen voorbij en ook hierna ben je nog lang niet verzadigd. Al met al een verrassend sterke collectie nieuwe songs, die op zijn minst akelig dicht in de buurt van zijn beste werk komt. Erwin Zijleman