Ondanks een aantal prachtplaten wil de Britse band The Veils maar niet wereldberoemd worden. Of dat alsnog gaat lukken is van later zorg, want eerst is er het eerste soloalbum van voorman Finn Andrews. Het album, dat volgt op een liefdesbreuk en werd opgenomen in Nieuw-Zeeland, laat een opvallend rijk georkestreerd geluid horen. De strijkers knallen uit de speakers, maar Finn Andrews is er ook in geslaagd om zijn eerste soloalbum warm en intiem te laten klinken. Misschien even wennen voor de fans van The Veils, maar voor liefhebbers van tijdloze singer-songwriter muziek is het smullen.
De in Engeland geboren maar in Nieuw-Zeeland opgegroeide Finn Andrews, keerde aan het begin van het huidige millennium terug naar Engeland en maakte direct een onuitwisbare indruk met het debuut van The Veils.
The Veils is zo’n band waarvan je onmiddellijk weet dat ze het verdienen om wereldberoemd te worden, maar het is ook zo’n band waarvan je stiekem al weet dat ze misschien net wat te goed en eigenzinnig zijn om wereldberoemd te worden. De Britse band maakte tussen 2004 en 2016 vijf meer dan uitstekende platen, maar verder dan de cultstatus kwam de band helaas niet (met misschien Nederland als enige uitzondering).
Na het op de klippen lopen van zijn liefdesrelatie keerde Finn Andrews tijdelijk terug naar Nieuw-Zeeland om daar zijn eerste soloplaat op te nemen. Het is naar verluidt niet het einde van The Veils, maar het solo tussendoortje van Finn Andrews bevalt mij persoonlijk uitstekend.
Waar Finn Andrews zich met zijn band focust op rock met uitstapjes richting pop, is One Piece At A Time vooral een singer-songwriter plaat. Vanwege de grote rol voor de piano en de tijdloze popliedjes is het eerste soloalbum van Finn Andrews een plaat die refereert naar de grote singer-songwriters uit de jaren 70, maar ik heb ook flink wat associaties met het meer down-to-earth werk van Rufus Wainwright.
One Piece At A Time staat vol met persoonlijke en vaak ingetogen songs, die uiteraard meer dan eens stil staan bij de liefdesbreuk van Finn Andrews. One Piece At A Time werd opgenomen in Nieuw-Zeeland met producer Tom Healy, een aantal leden van de Nieuw-Zeelandse prachtband Tiny Ruins (check hun eerder dit jaar verschenen album) en een flink bataljon blazers en strijkers.
Door alle strijkers klinkt het eerste soloalbum van Finn Andrews bij vlagen groots of zelfs pompeus, maar ik vind het persoonlijk prachtig. Bovendien klinken de songs van Finn Andrews ondanks alle strijkers puur en eerlijk. Wanneer Finn Andrews wat dieper graaft, wat somberder en donkerder klinkt en kiest voor een wat soberdere instrumentatie hoor ik wat van Nick Cave, maar meestal klinkt One Piece At A Time grootser en uitbundiger.
Het levert een plaat op die zich bijzonder makkelijk opdringt, maar het zou ook zomaar een plaat kunnen zijn die zijn kruit na een paar luisterbeurten heeft verschoten. Ik heb de eerste soloplaat van Finn Andrews daarom wat langer laten liggen, maar ook na flink wat keren luisteren ben ik nog altijd aangenaam verrast door One Piece At A Time en worden de meeste songs alleen maar beter.
Dat Finn Andrews een enorm groot talent is weet ik al een jaar of vijftien, maar met deze soloplaat weet de Brit me toch weer te verrassen. Prima als hij over een tijdje weer opduikt met The Veils, maar ook zijn solowerk smaakt wat mij betreft naar veel en veel meer. Erwin Zijleman