De vorige platen van Lucy Rose trokken stuk voor stuk mijn aandacht, maar ik vond ze uiteindelijk net niet goed of onderscheidend genoeg. Het is allemaal anders op het nu verschenen No Words Left. Het nieuwe album van Lucy Rose is voorzien van een bijzonder mooie en uiterst subtiele instrumentatie. Het is een opvallend veelkleurige en veelzijdige instrumentatie, maar ook een verrassend subtiele. Het is een instrumentatie die steeds nieuwe dingen laat horen, maar het is ook een instrumentatie die uitstekend past bij de prachtige stem van Lucy Rose, die haar voorgaande werk met speels gemak overtreft.
Het zijn platen die wat mij betreft over liepen van belofte, al is het maar vanwege de mooie stem van de singer-songwriter uit het Britse Warwickshire, maar ik moet ook concluderen dat geen van de platen de belofte zodanig waarmaakte dat een plekje op mijn BLOG was te rechtvaardigen.
Uiteindelijk vond ik geen van de eerste drie albums van Lucy Rose onderscheidend genoeg, maar de mooie stem van de Britse singer-songwriter maakte me absoluut nieuwsgierig naar album nummer 4. Dat album is nu verschenen en, laat ik maar met de deur in huis vallen, is met afstand het meest overtuigende album van Lucy Rose tot dusver.
Lucy Rose heeft haar geluid de afgelopen jaren flink versoberd en op No Words Left gaat ze nog een stapje verder. De nieuwe plaat werd wederom geproduceerd door Tim Bidwell, die No Words Left heeft voorzien van een ingetogen en opvallend sfeervol geluid. Het is een subtiel maar ook warm geluid, waarin organische klanken de basis vormen.
Het zijn klanken die geweldig passen bij de mooie stem van Lucy Rose, die sinds haar debuut alleen maar beter is gaan zingen. Wanneer No Words Left genoeg heeft aan een paar gitaarakkoorden en de mooie stem van Lucy Rose, kan de Britse zangeres zich meten met de grote folkies uit het verleden en vindt ze aansluiting bij folkies uit het heden als Laura Marling.
No Words Left heeft meestal genoeg aan prachtig ingetogen klanken, maar producer Tim Bidwell laat deze met enige regelmaat uitwaaien in atmosferische soundscapes, wat de vierde plaat van Lucy Rose voorziet van een bijzonder geluid. Het is een geluid dat opvallend breed uit kan waaien, maar de Britse singer-songwriter is ook niet bang voor bijna minimalistische akkoorden.
Folkies uit heden en verleden dragen zinvol vergelijkingsmateriaal aan, maar wanneer Lucy Rose kiest voor de minder platgetreden paden, hoor ik ook wel wat van Kate Bush, ondanks het feit dat de stemmen van de twee Britse zangeressen als dag en nacht van elkaar verschillen.
Net als de vorige platen van Lucy Rose staat No Words Left vol met aangenaam klinkende en smaakvol gearrangeerde songs en is er altijd die stem die makkelijk overtuigt. De instrumentatie maakt voor een belangrijk deel het verschil. Er is weliswaar een heel arsenaal aan instrumenten ingezet bij het opnemen van de vierde plaat van Lucy Rose, maar er wordt geen noot te veel gespeeld.
Ook de zang op de plaat is net wat mooier en trefzekerder dan de vorige keer, terwijl de combinatie van instrumentatie en zang de nieuwe plaat van Lucy Rose het onderscheidende karakter geeft dat de vorige keer nog net ontbrak. Dat Lucy Rose met No Words Left de belofte voorbij is zal inmiddels duidelijk zijn. Erwin Zijleman