Jenny Lewis maakte een aantal prima platen met haar band Rilo Kiley en heeft inmiddels net zoveel soloplaten op haar naam staan. Ik denk altijd dat ze nog veel beter kan, maar ondertussen is ook On The Line weer een plaat met popliedjes waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden. Bijgestaan door een aantal topmuzikanten en producer Ryan Adams (die inmiddels wat minder makkelijk aan werk zal komen) verleidt Jenny Lewis met het ene na het andere lome en volstrekt tijdloze popliedje en neemt ze je mee op een tijdreis die begint in de jaren 70 en eindigt in het heden.
Jenny Lewis begon al aan een solocarrière voordat het doek was gevallen voor Rilo Kiley en is inmiddels alweer toe aan haar vierde soloplaat. On The Line is de opvolger van het bijna vijf jaar oude The Voyager, dat ik net wat beter vond dan zijn twee voorgangers.
Bij Rilo Kiley had ik altijd het idee dat de band nog veel beter kon en dat gevoel heb ik ook bij Jenny Lewis. Ze zingt makkelijk, schrijft geweldige popliedjes en heeft een netwerk vol geweldige muzikanten en producers. Het talent om een klassieker te maken is er, maar vooralsnog neemt Jenny Lewis genoegen met feelgood platen vol aanstekelijke popliedjes met een vleugje roots.
Het door de inmiddels wat in opspraak geraakte Ryan Adams geproduceerde The Voyager was zo’n feelgood plaat en ook het deze week verschenen On The Line is er een. Jenny Lewis poseerde op de cover van haar vorige album nog een in veelkleurig jasje, maar laat nu haar decolleté zien. Nodig is het niet, want haar aangename popliedjes bevatten al meer dan voldoende verleidingskracht.
On The Line werd net als zijn voorganger geproduceerd door Ryan Adams (hier en daar bijgestaan door Shawn Everett en Beck), wat momenteel helaas geen aanbeveling is, al staan de muzikale kwaliteiten van het voormalige wonderkind natuurlijk niet ter discussie. Naast Ryan Adams werd een keur aan zeer ervaren sessiemuzikanten naar de studio gehaald, onder wie pianist Benmont Tench en meesterdrummer Jim Keltner.
Het zijn gelouterde muzikanten en producers die On The Line hebben voorzien van een fraai, maar ook erg degelijk retro geluid, dat in het Engels fraai wordt omschreven als “hazy”. Het is een geluid dat mij zo nu en dan doet denken aan het geluid van Aimee Mann, maar de nieuwe plaat van Jenny Lewis flirt ook met de zonnige popmuziek van The Go-Go’s en frontvouw Belinda Carlisle.
Het is een geluid dat prima past bij de soepele stem van Jenny Lewis, die de songs ook op On The Line weer moeiteloos naar haar hand zet. Een mooie productie, een warm feelgood geluid, popsongs die na één keer horen in het geheugen zitten en een stem die alles wat vast is doet smelten; het zijn kwaliteiten waarop menig muzikant stik jaloers zal zijn, maar ook dit keer heb ik het idee dat Jenny Lewis beter kan.
Dat betekent natuurlijk niet dat On The Line een tegenvallende plaat is. Het is net als zijn voorganger een plaat die 11 songs en 43 minuten lang vermaakt met songs die je al je hele leven lijkt te kennen. Ik blijf nog even hopen op de echte klassieker, maar het wachten is ook met het nu verschenen On The Line weer bijzonder aangenaam. Erwin Zijleman