Damien Jurado debuteerde ooit met uiterst ingetogen albums, maar schoof de afgelopen twee decennia steeds meer op richting een rijk en vol geluid, waarbij hij dankbaar gebruik maakte van de vaardigheden van producer Richard Swift. Damien Jurado moet het voor het eerst in lange tijd doen zonder de vorig jaar plotseling overleden Richard Swift en heeft als eerbetoon een album gemaakt waarop de productie tot een minimum beperkt is. Damien Jurado heeft genoeg aan akoestische gitaar en zang en vertolkt op fraaie wijze een aantal songs die hij nog op de plank had liggen. Het levert een eenvoudig maar wonderschoon album op.
Damien Jurado maakte voor het eerst indruk met het bijzonder fraaie Rehearsals For Departure uit 1999, maar maakte wat mij betreft zijn beste album met Ghost Of David uit 2000. Het zijn allebei betrekkelijk ingetogen albums, die werden gevolgd door een serie albums waarop het geluid steeds voller en de productie steeds belangrijker werd.
Ik dacht vorig jaar dat ik zo langzamerhand wel wat was uitgekeken op de muziek van de Amerikaanse muzikant, maar The Horizon Just Laughed bleek wederom een geweldig album. Het was ook weer een Damien Jurado album dat me deed verlangen naar een vooral ingetogen album van de Amerikaanse muzikant en dat album is er nu. In The Shape Of A Storm bevat 10 songs en klokt net iets onder het half uur. Het zijn uiterst sobere songs, waarin we niet veel meer horen dan de akoestische gitaar van Damien Jurado en zijn stem.
Het nieuwe album van de muzikant, die vorig jaar Seattle verruilde voor Los Angeles, werd deels uit nood geboren. Damien Jurado vertrouwde de afgelopen jaren vooral op de bijzondere arrangementen en productie van de vorig jaar plotseling overleden producer, muzikant en vriend Richard Swift en moest alleen verder.
In The Shape Of A Storm werd in slechts twee uur opgenomen en bevat een serie songs die nog op de plank lagen van zijn vorige albums; soms al meer dan 20 jaar. Het zijn mooie en intieme songs die herinneren aan de Amerikaanse folkies uit de jaren 60 en 70.
Akoestische gitaar en een stem. Het lijkt makkelijk, maar probeer de aandacht maar eens vast te houden, zeker in deze tijden waarin popmuziek over het algemeen wordt volgestopt met instrumenten, geluiden en productionele trucjes. Je komt ze allemaal niet tegen op het nieuwe album van Damien Jurado, maar desondanks houdt de Amerikaanse muzikant de aandacht moeiteloos tien songs vast.
Door het beperkte instrumentarium klinkt In The Shape Of The Storm eenvormiger dan zijn laatste paar albums, maar wat mij betreft is er voldoende variatie om het inzakken van het album te voorkomen. Damien Jurado dook ooit op als een getalenteerd vertolker van uiterst sobere songs en hij kan het nog steeds.
De stem van de singer-songwriter uit Los Angeles heeft de afgelopen twintig jaar alleen maar aan kracht gewonnen en klinkt expressiever en emotievoller. Het levert een album op van een soort dat in de jaren 60 en 70 zeer gangbaar was, maar tegenwoordig nauwelijks meer wordt gemaakt. Ik ben blij dat Damien Jurado het heeft gemaakt, want de tot de essentie teruggebrachte songs van de Amerikaan doen wat met me en worden ook nog eens beter en beter, net als die op de albums waarmee hij ooit opdook. Erwin Zijleman