Neil Young wilde zelf lange tijd niets meer weten over de tour die volgde op het album Harvest. Het was een tour die werd getekend door het trieste overlijden van zijn kompaan Danny Whitten en het was een tour met een band die niet in de schaduw kon staan van die van The Crazy Horse. Toch is het nu verschenen live-album interessant en, toch wel verrassend, een stuk beter dan het reguliere live-album Time Fades Away, dat na de tour in 1973 verscheen. De setlist is prachtig, de band rammelt maar is niet zo slecht als in de geschiedschrijving is terecht gekomen en Neil Young slaat zich er in een voor hem zware periode goed doorheen. Al met al zeker de moeite waard.
Uitzonderingen zijn de archieven van Bob Dylan en Neil Young. Het zijn archieven die al een flinke stapel geweldige live-albums hebben opgeleverd en het einde is hopelijk nog lang niet in zicht.
De laatste greep uit het archief van Neil Young is een bijzondere. Tuscaloosa doet verslag van de tour die aan het begin van 1973 volgde op de release van het zeer succesvolle Harvest. Het is ook de tour die volgde op de trieste dood van Crazy Horse gitarist Danny Whitten. De dood van zijn vriend en bandlid greep Neil Young zeer aan en zou lang impact hebben op het leven van de Canadese singer-songwriter.
Toch ging Neil Young aan het begin van 1973 op tournee. Hij deed dit logischerwijs niet met zijn vertrouwde band The Crazy Horse maar met de band The Stray Gators. Dit was volgens de overlevering een dik betaalde, maar niet al te beste band. De tour van 1973 zou uiteindelijk worden gevangen op het live-album Time Fades Away, waar Neil Young tot op de dag van vandaag slechte herinneringen aan heeft en dat mede daarom fysiek nauwelijks verkrijgbaar is.
Tuscaloosa doet verslag van dezelfde tour, maar klinkt toch anders dan het donkere en voornamelijk elektronische Time Fades Away. De setlist is ook totaal anders, zodat het nieuwe album een mooie aanvulling is op het zo verguisde live-album uit 1973. Op Tuscaloosa hoor je Neil Young eerst solo en akoestisch, waarna The Stray Gators aanschuiven voor een akoestische set, die uiteindelijk weer overgaat in een elektrische set. Je hoort nog altijd dat The Stray Gators geen geweldige band is, maar het gaat ze een stuk beter af dan op Time Fades Away.
De setlist is een stuk beter en interessanter dan die op het officiële live-album uit 1974 en Tuscaloosa was daarom op voorhand goed voor hoge verwachtingen. Die verwachtingen maakt het album niet helemaal waar. Neil Young bracht de afgelopen jaren een aantal zeer memorabele live-registraties uit, die nu al klassiekers mogen worden genoemd. Tuscaloosa is dat niet. De setlist is prachtig, maar veel songs klinken wat houterig of zelfs ongeïnspireerd, terwijl Neil Young in vocaal opzicht ook betere tijden heeft gekend en hoorbaar wordt getekend door de trieste dood van zijn kompaan Danny Whitten.
Toch valt er op Tuscaloosa flink wat te genieten en is het nog altijd een stuk interessanter dan alles dat Neil Young in recente jaren heeft gemaakt. Als start zou ik zeker niet beginnen met Tuscaloosa (kies dan bijvoorbeeld voor Fillmore East 1970 of voor het vorig jaar uitgebrachte ROXY: Tonight’s The Night Live), maar iedereen die al flink wat Neil Young in huis heeft moet zich zeker niet af laten schrikken door de negatieve verhalen die over dit album worden verteld. Ook wanneer Neil Young niet in zijn beste vorm is maakt hij interessante muziek, blijkt maar weer eens. Erwin Zijleman