Het Britse duo Ida Mae trekt momenteel alle aandacht van de muziekpers. Daar valt niets op af te dingen, want het debuut van het tweetal is uitstekend. Ida Mae geeft zich laten inspireren door de muziek van The White Stripes en de muziek van The Civil Wars en combineert rauw en bluesy gitaarwerk met meer ingetogen songs. In beide uitersten vertrouwt het duo op prima gitaarwerk en op de prachtig bij elkaar kleurende stemmen van Chris Turpin en Stephanie Jean. Het levert een veelzijdig album op dat makkelijk overtuigt en dat voorlopig stevig doorgroeit. Dit is grotendeels de verdienste van het Britse tweetal zelf, maar de fraaie retro productie van topproducer Ethan Johns is de kers op de taart.
Ida Mae heeft de ruwe eenvoud van The White Stripes en de vocale chemie van The Civil Wars. The XX hoor ik persoonlijk niet of nauwelijks, maar met het andere vergelijkingsmateriaal komen we al een heel eind.
Chris Turpin en Stephanie Jean zijn gezegend met prima stemmen en zingen vol passie en vuur, waarbij de stemmen van de twee bijna naadloos in elkaar overlopen. In vocaal opzicht herinnert het zoals gezegd aan het vuurwerk van Joy Williams en John White in The Civil Wars, maar waar het Amerikaanse duo zich vooral liet beïnvloeden door de countrymuziek, zijn invloeden uit dit genre nagenoeg afwezig op Chasing Lights van Ida Mae, ook al wonen Chris Turpin en Stephanie Jean een groot deel van het jaar in Nashville en namen ze hun album ook op in de hoofdstad van de Amerikaanse countrymuziek.
Het Britse duo klinkt af en toe net zo rauw en bluesy als The White Stripes, maar in tegenstelling tot Meg en Jack White nemen Chris Turpin en Stephanie Jean veel vaker gas terug, laten ze hun stemmen nadrukkelijker samenvloeien en zijn ze tenslotte niet vies van een flinke dosis 70s hardrock en folk in hun muziek. De uptempo tracks en de wat stevigere tracks op het album overtuigen door het heerlijke gitaarwerk en de prima stemmen van de twee vrij makkelijk, maar ook de meer ingetogen tracks zijn na enige gewenning zeer de moeite waard.
In deze tracks is de muziek van Ida Mae wat moeilijker in een hokje te duwen, maar bij The XX kom ik nog steeds niet uit, of het moeten de atmosferische keyboards zijn die met enige regelmaat opduiken. Wel hoor ik invloeden uit de folk en ook in dit genre kan het Britse tweetal prima uit de voeten. Zeker wanneer het Britse tweetal experimenteert met bijzondere ritmes en een vleugje psychedelica schuift Ida Mae bovendien op richting ons eigen My Baby en voegt het nog een extra dimensie toe aan haar veelzijdige geluid.
Chasing Lights is voorzien van een bijzonder lekker retro geluid dat de hand van een producer van naam en faam verraadt. Dat blijkt ook te kloppen, want het debuut van Ida Mae werd geproduceerd door niemand minder dan Ethan Johns, die het geluid van het Britse tweetal fraai heeft opgepoetst en heeft voorzien van flink wat dynamiek.
Ik vind de songs op het debuut van Ida Mae eerlijk gezegd nog niet allemaal even sterk, maar het duo heeft absoluut potentie, deels door de gouden keeltjes van Chris Turpin en Stephanie Jean, deels door het heerlijke gitaarwerk en deels door het vermogen van de twee om rauwe en stevige tracks af te wisselen met meer ingetogen en introspectieve tracks. Chasing Light verdient hiermee absoluut het predicaat veelbelovend debuut, terwijl Ida Mae op basis van dit debuut onder de beloften voor de toekomst mag worden geschaard. Omdat Chasing Light zich de afgelopen week heeft ontwikkeld tot een heuse groeiplaat kan het overigens best zo zijn dat Ida Mae de belofte met haar debuut binnenkort al voorbij is. Erwin Zijleman