Ik heb al meer dan vijfentwintig jaar een zwak voor de muziek van de Amerikaanse band The Flaming Lips. Het heeft een serie bijzondere albums opgeleverd. Hieronder albums die inmiddels de status klassieker verdienen, maar ook albums die ondanks aardige experimenten nooit meer de kast uit komen. Het ter ere van Record Store Day 2019 verschenen en nu alsnog regulier uitgebrachte King’s Mouth zou uiteindelijk wel eens in de eerste categorie kunnen gaan vallen. De band verpakt een bijzonder sprookje in een serie songs vol invloeden uit de neo-psychedelica en de psychedelica uit de jaren 60. Het zijn songs die betoveren met wonderschone passages en verwonderen met flink wat avontuur. Buitengewoon fascinerend album weer van deze unieke band.
Sinds briljante albums als The Soft Bulletin uit 1999 en Yoshimi Battles The Pink Robots uit 2002, maakt de band uit Oklahoma City, Oklahoma, het de luisteraar echter lang niet altijd even makkelijk.
Dat betekent zeker niet dat er sindsdien geen memorabel album van The Flaming Lips meer is verschenen. Ieder album dat de band sinds de genoemde twee meesterwerken heeft uitgebracht is op een of andere manier interessant, maar het ontbrak vaak wel wat aan consistentie, toegankelijkheid en pure magie. Met name Embryonic uit 2009, The Terror uit 2013 en Oczy Mlody uit 2017 had ik echter niet graag gemist.
Eerder dit jaar verscheen op Record Store Day een nieuw album van The Flaming Lips en op dit album keerde de band wat meer terug naar het geluid van de eerder genoemde meesterwerken van al weer bijna 20 jaar geleden. Dit album, King’s Mouth, met de ondertitel Music And Songs, krijgt nu gelukkig ook nog een reguliere release.
King’s Mouth is onderdeel van een groter project, waarvan ook nog een boek en een kunstinstallatie deel uit maken. Het is een conceptalbum dat een modern sprookje vertelt over een reuzenkoning die zichzelf opoffert om zijn stad te redden en dit ook blijft doen nadat zijn hoofd is verwerkt tot monument. Een sprookje vraagt om een verteller en hiervoor is niemand minder dan The Clash zanger en gitarist Mick Jones gerekruteerd, die het verhaal vertelt met een fraaie Britse tongval.
Het verhaal voorziet het nieuwe album van The Flaming Lips al van consistentie, maar ook de songs op het album klinken consistenter dan die op de laatste paar albums van de Amerikaanse band. De knap in elkaar stekende songs herinneren meer dan eens aan de grote albums van The Flaming Lips. Dit waren albums waarmee de band aan de basis stond van het inmiddels florerende hokje neo-psychedelica. Ook op King’s Mouth hoor je veel muziek die past in het hokje neo-psychedelica, maar invloeden uit de psychedelica uit de jaren 60 en 70 zijn minstens net zo nadrukkelijk aanwezig.
Ik moet direct toegeven dat ik de draad van het verhaal vrij snel kwijt was, maar in muzikaal opzicht is King’s Mouth een album dat boeit en blijft boeien. De songs op het album klinken een stuk toegankelijker dan vrijwel alles dat de band de laatste 15 jaar heeft gemaakt, maar echt makkelijk maakt de band rond voorman Wayne Coyne het je gelukkig nooit. Net als je zielsgelukkig wordt van wonderschone klanken is er altijd wel weer de verrassende wending die je met beide benen op de grond zet en zo hoort het ook bij The Flaming Lips.
De songs op het album schieten alle kanten op en hetzelfde geldt voor de uitbundige instrumentatie en productie. Het laatste deed de band grotendeels zelf, maar voor de finishing touch werden ook topproducer Mike Fridmann, die ook de meest succesvolle albums van de band produceerde, en zijn zoon Dave ingehuurd.
Bij eerste beluistering was ik niet overtuigd van de waarde van een verteller, maar de gesproken tekst van Mick Jones voorziet het album uiteindelijk wel van een unieke sfeer. Zo goed als The Soft Bulletin of Yoshimi Battles The Pink Robots is King’s Mouth natuurlijk niet, maar iedereen die de band sindsdien heeft afgeschreven moet dit fraaie album zeker eens proberen. Erwin Zijleman