Bands die zich laten inspireren door shoegaze en indie-rock uit de jaren 90 zijn er volop, maar bands die deze invloeden verwerken in een eigen geluid zijn er maar weinig. DIIV uit Brooklyn, New York, doet het op Deceiver wel. Gruizige gitaarmuren worden gecombineerd met dromerige zang, wonderschone gitaarloopjes en krijgen gezelschap van donkere bassen en zware drums. Deceiver is een donker album, maar het is ook een album vol schoonheid. De songs van de band zijn melancholiek maar ook melodieus, de teksten zijn donker, maar de zang is loom en dromerig. Een geweldige soundtrack voor de donkere avonden die er aan zitten te komen.
Op het debuut van de band hoorde ik inderdaad zowel invloeden van My Bloody Valentine als van Nirvana, overigens zonder het niveau van deze bands te benaderen. Het in 2016 verschenen Is The Is Are vond ik al een stuk interessanter. Het album schuurde een aantal weken tegen mijn BLOG aan, maar de twijfel bleef bij mij overheersen.
Die twijfel verdween als sneeuw voor de zon bij de eerste beluistering van het nieuwe album van de New Yorkse band. Ook Deceiver laat hier en daar flink wat invloeden uit de 90’s shoegaze en indie-rock horen, maar DIIV heeft deze invloeden inmiddels opgenomen in een eigen rockgeluid. Het is een over het algemeen melodieus maar ook wat melancholisch rockgeluid dat opvalt door gruizige gitaarmuren, prachtige gitaarloopjes en wat ingetogen zang, maar ook door heel veel dynamiek.
DIIV kan hard en zacht afwisselen op een manier die in de jaren 90 uitstekend werd beheerst door Smashing Pumpkins, maar de band is op Deceiver ook een meester in het schakelen tussen zeer melodieuze en juist gruizige passages. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal net wat hechter en strakker dan op de vorige albums van de band, maar vooral de songs van DIIV zijn een stuk sterker geworden.
DIIV klonk op haar debuut nog behoorlijk zonnig, maar inmiddels hebben de donkere wolken het gewonnen van de zonnestralen, wat ook niet zo gek is al je weet dat in de teksten alles draait om de verslavingen van de zanger van de band. Zeker wanneer invloeden uit de shoegaze domineren en gezelschap krijgen van invloeden uit de postpunk maakt DIIV behoorlijk donkere muziek, maar door de wat lome zang en hier en daar prachtige gitaarlijnen is de band uit New York zeker niet het zoveelste doom bandje.
Bij beluistering van Deceiver hoor ik veel van bands als My Bloody Valentine, Slowdive en Smashing Pumpkins, maar zeker wanneer de gitaren ontsporen hoor ik ook wel wat van Sonic Youth. De combinatie van gitaarmuren en dromerige klanken is natuurlijk niet nieuw, maar DIIV beheerst dit kunstje op Deceiver erg goed. Het voorziet de songs op het album niet alleen van dynamiek, maar ook van een bijzondere schoonheid.
Je kunt je bij beluistering van Deceiver concentreren op de gitaarmuren of op de dromerige zang en subtiele details en in beide gevallen hoor je veel mooie dingen. Het gitaarwerk op het album is prachtig en varieert van gruizig tot dromerig en van dromerig tot psychedelisch, maar ook de ritmesectie van de band is knap bezig en smeedt de uitersten binnen de muziek van DIIV op knappe wijze aan elkaar.
We zijn de afgelopen jaren niet zo verwend wanneer het gaat om nieuwe albums binnen de shoegaze (meestal wordt de afslag richting dreampop genomen) en alleen hierom is Deceiver van DIIV een album dat alle aandacht verdient. De band uit Brooklyn slaagt er wat mij betreft echter ook in om meer te doen dan het alleen maar reproduceren van invloeden uit het verleden. Deceiver van DIIV is een wonderschoon album dat heel wat donkere avonden prachtig in zal kleuren. Erwin Zijleman
De muziek van DIIV is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://diivct.bandcamp.com.