Na het toch wel verrassend sterke comeback album Alone In The Universe, keert Jeff Lynne’s E.L.O. terug met From Out Of Nowhere. Voor verassingen ben je ook dit keer aan het verkeerde adres bij de band rond Jeff Lynne. From Out Of Nowhere borduurt schaamteloos voort op het geluid dat de band in de jaren 70 wereldberoemd maakte. Niet zo erg voor de liefhebbers van dit geluid, want zij vinden op het album minstens een handvol songs die genadeloos verleiden en je mee terug nemen naar vervlogen tijden. Jammer dat het album over de hele linie wat zwakker is en Jeff Lynne zich er hier en daar wel heel makkelijk van af maakt. Het wordt hem vergeven.
Met het nog wel redelijk succesvolle, maar verder bijzonder zwakke Time uit 1981 begon het verval. Wederopstandingen aan het eind van de jaren 80 en in de jaren 90 en de vroege jaren 00 waren weinig succesvol, terwijl andere projecten van Jeff Lynne, waaronder zijn werk met The Traveling Wilburys en productiewerk wel scoorden.
In 2015 keerde E.L.O. tot ieders verrassing terug als Jeff Lynne’s E.L.O. met het comeback album Alone In The Universe. Alone In The Universe wist het oude E.L.O. geluid uit de jaren 70 fraai te reproduceren. Het album klonk als een E.L.O. klassieker uit vervlogen tijden en liet goed horen hoe groot de invloed van The Beatles op het geluid van de band van Jeff Lynne was. Alone In The Universe bevatte ook nog eens een aantal prima songs en was goed voor een half uurtje jeugdsentiment dat de tand des tijds verrassend goed bleek te hebben doorstaan.
Na een al even succesvolle wereldtour keert Jeff Lynne’s E.L.O. nu terug met From Out Of Nowhere. Het album is gestoken in een typische E.L.O. hoes, met het bekende E.L.O. ruimteschip, en laat (gelukkig) ook het bekende E.L.O. geluid horen. Jeff Lynne doet ook op From Out Of Nowhere geen enkele poging om het geluid van zijn band te vernieuwen en borduurt naadloos voort op het geluid waarmee de band in de jaren 70 zo succesvol was.
Ik moet zeggen dat Jeff Lynne zich er dit keer wel erg makkelijk van af heeft gemaakt. From Out Of Nowhere bevat maar net een half uur muziek (dit was op Alone In The Universe overigens niet anders). In de tien songs, die allemaal ongeveer drie minuten duren, worden met name de intro’s en de outro’s nogal afgeraffeld (fade out kan echt niet meer wat mij betreft). De songs zijn ook zeker niet allemaal even sterk als op het vorige album en als Jeff Lynne grijpt naar de rock ’n roll is het nieuwe E.L.O. mij helemaal kwijt en moet ik direct denken aan het zo zwakke Time.
Toch vind ik From Out Of Nowhere geen heel slecht album. Wanneer Jeff Lynne schaamteloos teruggrijpt op de hoogtijdagen van zijn band en verleidt met Beatlesque melodieën en rijk georkestreerde klanken, heeft hij mij toch weer snel te pakken. Jeff Lynne staat dan garant voor bijna onweerstaanbare popsongs, die in 2019 nog net zo verleidelijk klinken als in de jaren 70.
Het is jammer dat Jeff Lynne de kwaliteit wat minder heeft bewaakt dan vier jaar geleden en de songs hier en daar niet wat meer heeft uitgewerkt. From Out Of Nowhere is wat mij betreft over de hele linie te zwak om een krent uit de pop genoemd te worden, maar het is ook een album dat wel zijn momenten heeft. Snel aan voorbij gaan wanneer je niets hebt met de muziek van E.L.O., maar een ieder met een zwak voor de band van Jeff Lynne zal stiekem toch weer genieten van op zijn minst een deel van comeback album nummer twee. Erwin Zijleman