Zo vernieuwend als in hun jonge jaren zijn ze natuurlijk al lang niet meer, maar Chris Lowe en Neil Tennant slagen er na al die jaren nog steeds in om hun unieke geluid fris te houden. Hotspot bevat een mooie mix van aanstekelijke uptempo songs en licht melancholische songs die zich in een langzamer tempo voortslepen. Het klinkt 42 minuten lang als vintage Pet Shop Boys, maar het verveelt echt geen moment. Pet Shop Boys was het spoor na de geweldige eerste vijf albums wel eens bijster, maar de afgelopen jaren verkeert de band weer in topvorm. Hotspot is een prima Pet Shop Boys album en smaakt naar veel meer.
Op Please (1986), Actually (1987), Introspective (1988), Behaviour (1990) en Very (1993) kreeg het inmiddels uit duizenden herkenbare Pet Shop Boys geluid vorm en staan ook de bekendste en beste singles van de band. De albums die volgden waren een stuk minder, maar op Electric (2013) en Super (2016) staken Chris Lowe en Neil Tennant weer in ouderwets goede vorm, al waren de albums natuurlijk niet zo baanbrekend als de eerste albums van de band. Dat geldt ook weer voor het deze week verschenen Hotspot, maar net als zijn twee voorgangers is ook het nieuwe album van Pet Shop Boys een sterk album.
Hotspot is vanaf de eerste noten, en meer dan op de vorige twee albums, een feest van herkenning. Chris Lowe en Neil Tennant openen met een uptempo track die alle ingrediënten van het bijzondere Pet Shop Boys geluid bevat. Natuurlijk pakt Chris Lowe uit met stevige beats en heel veel elektronica, maar het geluid van de Pet Shop Boys ademt op een of andere manier ook altijd rust, wat wordt versterkt door de al even herkenbare en nog altijd heerlijk luie zang van Neil Tennant. Het Britse duo heeft tenslotte ook nog altijd een uitstekend gevoel voor lekker in het gehoor liggende popliedjes, die bovendien direct in het geheugen blijven hangen.
Wanneer in de tweede track gas wordt teruggenomen horen we de andere kant van Pet Shop Boys. Het tempo ligt flink lager, de instrumentatie is veelkleuriger, de zang van Neil Tennant lomer en de hoeveelheid melancholie flink toegenomen. Uptempo en downtempo tracks zijn op Hotspot in balans en zorgen voor voldoende afwisseling.
Het is een album waarop Chris Lowe en Neil Tennant vooral doen waar ze inmiddels heel goed in zijn. Hotspot staat vol met memorabele popliedjes, klinkt fantastisch en is in alles een echt Pet Shop Boys album. Je kunt het na al die jaren met geen mogelijkheid meer vernieuwend noemen, maar waar de meeste bands die een kleine veertig jaar mee gaan inmiddels al lang uitgeblust klinken, klinkt Pet Shop Boys op Hotspot vooral fris en energiek.
Ik heb voor de gelegenheid ook het debuut van het tweetal weer eens beluisterd en hoewel het geluid van Pet Shop Boys op Hotspot vergeleken met de 80s albums niet eens zo heel veel is veranderd, hoor je wel dat de elektronica op Hotspot voller en moderner klinkt, wat het geluid van de band een extra dimensie geeft.
Vanwege de voorliefde voor aanstekelijke popliedjes en de opvallende praatzang van Neil Tennant kreeg Pet Shop Boys nooit evenveel waardering als de elektronica pioniers uit de tijd waarin de band actief was, maar stiekem zijn Chris Lowe en Neil Tennant toch enorm invloedrijk geweest op de evolutie van de elektronische popmuziek.
Ik grijp nog met enige regelmaat terug op de eerste albums van de band, maar merk dat de songs op Hotspot ook steeds beter worden, wat de conclusie rechtvaardigt dat Pet Shop Boys een van haar betere albums heeft gemaakt. Natuurlijk net wat minder goed dan Please, Actually, Introspective, Behaviour of Very, maar het verschil is niet eens zo gek groot, wat best een prestatie van formaat mag worden genoemd. Erwin Zijleman