Een ieder die het leven uitsluitend met een roze bril wil bekijken, loopt bij voorkeur met een grote boog om Please Daddy van Sarah Mary Chadwick heen. De vanuit het Australische Melbourne opererende maar vanuit Nieuw-Zeeland afkomstige singer-songwriter heeft immers een aardedonker album gemaakt. Het is een intens en indringend album, maar het is ook een album met een bijzonder fraaie instrumentatie waarin vooral de bijdragen van fluit en trompet opvallen. Het combineert allemaal prachtig met de expressieve en emotievolle vocalen van Sarah Mary Chadwick, die met haar zang diep onder de huid kruipt. Bijzonder indrukwekkend.
Het is gek dat ik niet eerder in aanraking ben gekomen met de muziek van de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter, want Please Daddy had maar heel even nodig om een onuitwisbare indruk te maken en dat geldt inmiddels ook voor haar andere albums.
Sarah Mary Chadwick maakt donkere en wat dramatisch aandoende muziek. Het is muziek die bij mij associaties oproept met Patti Smith, PJ Harvey en Siouxsie Sioux, terwijl uit het heden vooral de naam van Torres opduikt. Please Daddy klinkt wat conventioneler dan zijn voorganger, waarop Sarah Mary Chadwick zich liet begeleiden door een imposant kerkorgel, maar de intensiteit van de muziek van de voorganger is gebleven.
Please Daddy opent met door piano gedragen en verder subtiel met toetsen versierde klanken en het zijn klanken die overlopen van weemoed en melancholie. Sarah Mary Chadwick heeft het leven nooit door een roze bril bekeken en doet dit ook op haar nieuwe album niet. Dat hoor je in de instrumentatie op het album, maar je hoort het vooral in de zang.
De zang op het nieuwe album van Sarah Mary Chadwick is opvallend intens en komt flink aan, zeker wanneer de singer-songwriter uit Melbourne het uitschreeuwt. Zeker wanneer de muziek uitermate donker klinkt en Sarah Mary Chadwick van haar hart geen moordkuil maakt heeft Please Daddy wel wat van de donkere albums van Nick Cave, maar ook Mazzy Star draagt meer dan eens relevant vergelijkingsmateriaal aan.
Op haar vorige album trok de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter nadrukkelijk de aandacht met een imposant kerkorgel, maar ook de instrumentatie op haar nieuwe album is indrukwekkend. Please Daddy klinkt uiterst donker of zelfs gitzwart, maar de instrumentatie is hier en daar ook van een bijzondere schoonheid, bijvoorbeeld wanneer donkere en sobere klanken gezelschap krijgen van een trompet of een fluit die prachtig door de muziek snijdt en deze muziek voorziet van nog wat meer weemoed.
In muzikaal opzicht is Please Daddy van Sarah Mary Chadwick donker maar prachtig en deze kwalificatie is ook van toepassing op de zang op het album. De zang van de singer-songwriter uit Melbourne snijdt hier en daar dwars door de ziel en voorziet de songs van Sarah Mary Chadwick van een bijzondere intensiteit en lading.
Het zijn songs waarvoor je in de stemming moet zijn, maar als je er voor in de stemming bent maakt Please Daddy diepe, diepe indruk. Please Daddy is een rauw en hier en daar flink rammelend album, maar het is ook een album zonder opsmuk dat puur en eerlijk klinkt. Zeker geen album om vrolijk van te worden, want er wordt nogal wat melancholie over je uitgestort, maar wel een album dat je weet te raken door alle emotie en intensiteit. Wereldberoemd gaat Sarah Mary Chadwick er vast niet mee worden, maar ik ben vanaf nu fan. Erwin Zijleman
De muziek van Sarah Mary Chadwick is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://sarahmarychadwick.bandcamp.com/album/please-daddy-2.