Marc Almond dook precies 40 jaar geleden voor het eerst op met Soft Cell en heeft inmiddels een imposant oeuvre opgebouwd. Zijn sterkste albums maakte de Brit in de jaren 80 en vroege jaren 90, maar ook in het huidige millennium maakte hij nog een aantal prima platen. Ook Chaos And A Dancing Star is er weer een. Marc Almond kiest dit keer voor een zwaar geproduceerd en hier en daar wat gepolijst geluid met incidenteel een progrock injectie, maar het is ook een vintage Marc Almond album met flink wat bombast, drama en natuurlijk de uit duizenden herkenbare stem van dit Britse icoon.
Marc Almond leverde twee jaar geleden nog een album met Jools Holland af (A Lovely Life To Live) en een jaar eerder het met covers gevulde Shadows & Reflections, maar het deze week verschenen Chaos And A Dancing Star is voor mij de logische opvolger van het uit 2015 stammende The Velvet Trail, dat de Britse muzikant in een ouderwets goede vorm liet horen.
Ook op Chaos And A Dancing Star horen we Marc Almond in goede doen. Het nieuwe album werd gemaakt met pianist en producer Chris Braide, die ook achter de knoppen zat bij The Velvet Trail. Het was naar verluidt het plan om een progrock album te maken, maar Chaos And A Dancing Star klinkt over het algemeen toch als een vintage Marc Almond album met hier en daar wat bijzondere accenten. Dat betekent dat het nieuwe album van de Britse muzikant is voorzien van een groots en meeslepend geluid, dat het drama niet uit de weg wordt gegaan en dat we zoals altijd een groot zanger aan het werk horen.
In de rijke instrumentatie op het album hoor je overigens wel degelijk dat Marc Almond en Chris Braide zich door progrock hebben laten inspireren. De synths zwellen net wat bombastischer aan dan we van Marc Almond gewend zijn en ook de arrangementen laten hier en daar elementen uit de progrock horen, zeker als een gitaarsolo opduikt. Het misstaat zeker niet in het verder uit duizenden herkenbare Marc Almond geluid, dat op Chaos And A Dancing ook wordt verrijkt met een beetje glamrock, een beetje Bowie en hier en daar flink wat pop. Bij de meeste singer-songwriters zou de keuze voor een bombastisch geluid als op dit album compleet over the top zijn, maar het past prima bij de stem van Marc Almond.
Chaos And A Dancing Star laat zich niet altijd makkelijk in een hokje duwen. De openingstrack klinkt misschien als 90s Pink Floyd met Marc Almond als zanger, maar in de twaalf tracks die volgen laat de Britse muzikant horen dat hij meerdere kanten op kan. Marc Almond is nog altijd op zijn best in piano ballads met flink wat strijkers en stevig aangezette vocalen en hiervan staan er meerdere op zijn nieuwe album (met de lange slottrack als hoogtepunt).
Ik kan me voorstellen dat lang niet iedereen gecharmeerd zal zijn van de zang van Marc Almond, maar als fan van het eerste uur vind ik het nog altijd prachtig en hoor ik ook nog veel van de zanger die 30 jaar geleden de wereld aan zijn voeten had. Dit was de afgelopen jaren ook wel eens flink minder overigens. Het incidentele gebruik van autotune vergeven we hem maar.
Chaos And A Dancing Star is zelfs voor Marc Almond begrippen een behoorlijk zwaar geproduceerd en wat gepolijst album, maar wat mij betreft blijft de Brits gedurende het grootste deel van het een uur durende album aan de goede kant van de streep. Hier en daar glijdt het album net wat te ver weg richting lichtvoetige pop, maar er staan flink wat geweldige songs tegenover, waarin Marc Almond weer flink wat drama en melancholie over ons uit stort.
Chaos And A Dancing Star hoort al met al misschien niet bij de allerbeste albums van Marc Almond, maar zeker bij zijn albums die ik niet had willen missen en ook dat zijn er inmiddels heel wat. Erwin Zijleman