Wie was tien jaar geleden niet in de ban van Philharmonics van Agnes Obel, maar hierna werd het al snel meer van hetzelfde. Ook Myopia borduurt voort op het legendarische debuut van Agnes Obel, maar het album klinkt ook anders. Minder sprookjesachtig, minder gekunsteld, maar nog altijd rijk en betoverend. Luister naar Myopia en je hoort de muziek die Kate Bush in de jaren 80 niet gemaakt heeft, maar waarvoor ze zich zeker niet had hoeven schamen. Myopia sleurt je een aardedonker bos in, maar er blijkt van alles te zien en te horen. Ik was wat uitgekeken op Agnes Obel, maar dit album intrigeert steeds wat meer.
Natuurlijk was Philharmonics alweer tien jaar geleden een uniek en baanbrekend album, dat ook ik heb gekoesterd, maar bij Aventine uit 2013 nam de liefde voor de muziek van Agnes Obel al wat af en aan Citizen Of Glass ben ik in 2016 niet eens meer begonnen.
Myopia verschijnt daarom voor mij na een stilte van een jaar of zeven, maar toch wist ik direct bij de eerste noten van het album weer wat ik zo goed vind aan de muziek van Agnes Obel en wat me tegenstaat in haar muziek.
Ook Myopia laat weer het unieke Agnes Obel geluid horen. De arrangementen en instrumentatie combineren de werelden van de klassieke muziek en de new age en beide werelden worden door de Deense muzikante verrijkt met een beetje folk, een beetje gothic en een beetje avant garde.
Ook Myopia valt weer op door kabbelende piano’s en prachtige beeldende klanken, die het wat saaie Deense landschap verruilen voor de mystiek van het hoge noorden. Agnes Obel zou met haar muziek zo een Scandinavische ijsprinses kunnen zijn, maar hiervoor zijn haar songs toch net wat te ongrijpbaar. Het zijn songs die het experiment niet schuwen, maar die hierdoor ook wel wat gekunsteld kunnen klinken. Het wordt gecombineerd met de vaak lastig te volgen zang van Agnes Obel, die haar stem meer gebruikt als instrument en daarom vaak genoeg heeft aan oe’s en ah’s.
Zeker in de beeldende en klassiek aandoende stukken heb ik flink wat associaties met de muziek van bijvoorbeeld Philip Glass en Michael Nyman, maar waar deze muzikanten je heerlijk laten wegdromen, schudt Agnes Obel je steeds weer ruw wakker.
Myopia werd opgenomen in de nieuwe thuisbasis van Agnes Obel, Berlijn, maar het album ademt zeker niet de sfeer van de grote stad. Luister naar Myopia en je verdwaalt in donkere bossen, Middeleeuwse kastelen of duistere kloosters (zeker wanneer de toegevoegde vocalen bijna Gregoriaans klinken).
Myopia heeft alles wat me na verloop van tijd tegen begon te staan in de muziek van Agnes Obel, maar geheel tegen mijn verwachting in, raakte ik vrij snel in de ban van dit album. De beeldende klanken zijn dit keer van een bijzondere schoonheid, maar Myopia ontleent zijn kracht vooral aan de vele verrassende wendingen in de muziek van Agnes Obel.
Myopia wijkt op zich niet heel ver af van de vorige albums van de Deense muzikante, maar waar ik die albums nog wel eens wat gekunsteld vond klinken, lijkt op Myopia alles op zijn plek te vallen. Prachtige klassiek aandoende klanken worden fraai gecombineerd met bijzondere vervormde vocalen of avontuurlijke elektronica en iedere keer zit je weer op het puntje van de stoel.
Ik heb in mijn recensies van de eerste twee albums van Agnes Obel de naam Kate Bush niet genoemd, maar bij beluistering van Myopia duikt de naam van Kate Bush met zeer grote regelmaat op. Agnes Obel maakt op Myopia de muziek die Kate Bush halverwege de jaren 80 had kunnen maken wanneer ze de elektronica in handen had gehad waarover Agnes Obel nu kan beschikken. Myopia is een album dat betovert met wonderschone klanken en tegen de haren instrijkt met verrassende wendingen, maar uiteindelijk is alles in balans. Erwin Zijleman