Nog lang niet bekomen van het prachtige Illusions van Heiðrik vraagt alweer een volgend album in dit straatje om de aandacht. Ook de Britse muzikant Douglas Dare combineert ruimtelijke organische klanken met spannende accenten en maakt indruk als zanger. De songs op Milkteeth zijn voornamelijk uiterst ingetogen, maar ze zijn tegelijkertijd rijk versierd met subtiele accenten van met name elektronica. Douglas Dare slaagt er in om zijn songs steeds weer iets anders te laten klinken, maar op hetzelfde moment heeft hij een duidelijk eigen geluid. Het is een geluid dat genadeloos verleidt en fascineert. Prachtalbum van deze Britse muzikant.
Illusions was mijn eerste kennismaking met de muziek van Heiðrik, net als Milkteeth mijn eerste kennismaking is met de Britse muzikant Douglas Dare. Milkteeth is het derde album van de uit Londen opererende muzikant en het is een album dat wel wat lijkt op dat van de eerder deze week bejubelde Heiðrik.
Net als Heiðrik is ook Douglas Dare een groot zanger en het is een zanger die steeds weer net wat anders klinkt. Ook Milkteeth combineert ingetogen en soms klassiek aandoende klanken van piano of akoestische gitaar met verrasende muzikale accenten en net als Heiðrik is ook Douglas Dare niet vies van wat drama.
Heiðrik verrijkt zijn muziek uiteraard met klanken die beelden van het hoge noorden op het netvlies toveren, maar ook Douglas Dare had zomaar IJslandse roots kunnen hebben. Tenslotte duikt bij beluistering van beide albums deels hetzelfde vergelijkingsmateriaal op. Marc Almond, Anthony, Jeff Buckley, Rufus Wainwright; ze kwamen allemaal voorbij bij beluistering van beide albums en verdwenen overigens net zo snel als relevant vergelijkingsmateriaal. Bij beluistering van Milkteeth voldoen afwisselend Ben Christophers, Nils Frahm en Patrick Watson overigens even goed als referentie.
Er zijn ook wel verschillen tussen de albums van Heiðrik en Douglas Dare. De muzikant van de Faeröer eilanden contrasteert de ingetogen klanken vooral met strijkers en een koor, terwijl Douglas Dare vooral elektronica en hier en daar blazers inzet om zijn muziek verder in te kleuren. Milkteeth is bovendien een meer ingetogen album dat wat dichter tegen folk aan schuurt dan het tijdloze crooner album van Heiðrik.
Verder moeten we maar stoppen met vergelijken, want Milkteeth van Douglas Dare is een album van een bijzondere schoonheid. Ik heb ook naar zijn oudere werk geluisterd en kan concluderen dat de muzikant uit Londen dit keer kiest voor een duidelijk meer ingetogen geluid, dat door de subtiele inkleuring tegelijkertijd rijker klinkt.
Het door Mike Lindsay (lid van het legendarische Tunng en bekend van zijn samenwerking met Laura Marling) geproduceerde album is in muzikaal en productioneel opzicht een kunststukje. Alle klanken komen glashelder door de speakers, waarbij opvalt dat organische klanken prachtig worden gecombineerd met elektronische accenten.
Milkteeth is in muzikaal opzicht een veelzijdig album, dat steeds weer een net wat andere kant opschiet en het avontuur nooit schuwt. Aan de andere kant is het een album met mooie en toegankelijke popliedjes die betrekkelijk sober maar bijzonder smaakvol zijn ingekleurd.
Wat voor de muziek geldt, geldt ook voor de zang op het album. Douglas Dare is een getalenteerd zanger, die zijn songs met heel veel gevoel en precisie vertolkt, maar het is ook een zanger die in iedere track weer net wat anders kan klinken. Veel songs op het album klinken wat mysterieus en zijn voorzien van een bijzondere lading, waardoor Milkteeth zich genadeloos opdringt en de aandacht vervolgens makkelijk vasthoudt. Een album om je lange tijd mee op te sluiten, want het wordt echt alleen maar mooier. Erwin Zijleman
De muziek van Douglas Dare is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://douglasdare.bandcamp.com/album/milkteeth.