Bij eerste beluistering van Ever-Roving Eye van James Elkington denk je direct te weten waar de van oorsprong Britse muzikant de mosterd haalt. Het album lijkt immers geworteld in de Britse folk uit de jaren 70, maar hoe vaker je naar de songs van James Elkington luistert, hoe meer hij er bij lijkt te slepen. Het zijn songs die prachtig zijn opgebouwd en volgestopt zijn met buitengewoon fraai gitaarwerk, maar het zijn ook songs die steeds diepere lagen prijsgeven en je langzaam maar zeker het bijzondere muzikale universum van de muzikant uit Chicago in slepen. Dit zou zomaar uit kunnen groeien tot jaarlijstjesmateriaal, dat is zeker.
James Elkington droeg de afgelopen jaren bij aan de muziek van flink wat muzikanten van naam en faam (variërend van de post-rock van Tortoise tot zijn held Richard Thompson), wat hem onder andere de aandacht van Wilco voorman Jeff Tweedy opleverde. Ever-Roving Eye werd opgenomen in de studio van Wilco in Chicago en is een album dat lijkt weggelopen uit een ver verleden.
Het is een album dat vaak past in het hokje van de 70s folk, maar ook invloeden uit de psychedelica, jazz en avant-garde uit deze periode hebben hun weg gevonden naar de muziek van James Elkington. Het is muziek waarin het vooral akoestische gitaarspel van de van oorsprong Britse muzikant een belangrijke rol speelt. Het is fingerpicking gitaarspel dat herinnert aan dat van folk legendes als Bert Jansch en John Fahey, al heeft James Elkington ook een duidelijk eigen geluid. Het is een geluid dat op Ever-Roving Eye verder wordt ingekleurd door een ritmesectie (met Jeff Tweedy’s zoon Spencer op drums) en bijdragen van houtblazers, strijkers en af en toe een vrouwenstem (van Tamara Lindeman, oftewel The Weather Station).
Luister naar Ever-Roving Eye en flarden Britse folk uit de jaren 70 duiken op. Niet alleen het gitaarspel van James Elkington roept herinneringen aan de Britse folk van een aantal decennia geleden, maar ook de stem van de Britse muzikant en de sfeer op het album doen wat folky aan. Toch is Ever-Roving Eye geen typisch folk album, want de muziek van James Elkington slaat steeds weer net wat andere richtingen in. In de meest psychedelische momenten sluit Ever-Roving Eye aan bij de jonge jaren van Pink Floyd of het solowerk van Syd Barrett, maar het album kan ook opschuiven richting jazz, hedendaagse Amerikaanse rootsmuziek, avant garde of postrock, al zijn de invloeden in dat geval wat subtieler dan de invloeden uit de folk of de psychedelica.
In eerste instantie was ik vooral onder de indruk van het gitaarspel op het album. Dit varieert van sfeervol tot onnavolgbaar en is altijd functioneel. Muziek als deze ontaard wel eens in doelloos gitaargepiel, maar hiervoor ben je bij James Elkington gelukkig aan het verkeerde adres.
De songs van James Elkington blijken al snel even indrukwekkend. Het zijn songs die voor een deel uitstekend gedijen in het bijzonder aangename lentezonnetje van het moment, maar het zijn ook songs die de fantasie maximaal prikkelen en die steeds dingen doen die je niet had verwacht. Wat voor de instrumentatie op het album geldt, geldt ook voor de zang van James Elkington, die steeds weer net wat anders lijkt te klinken en uiteindelijk geen moment goed in een hokje is te duwen.
Ever-Roving Eye is een folk album, maar het is ook een psychedelisch album en een album dat continu de grenzen opzoekt en hier en daar zelfs doet denken aan de late jaren van Talk Talk. Het klinkt allemaal bijzonder aangenaam, maar ondertussen graaft de muzikant uit Chicago dieper dan zijn soortgenoten en levert hij een album af dat zich bijzonder makkelijk weet te onderscheiden van die van de concurrentie. Erwin Zijleman
De muziek van James Elkington is ook verkrijgbaar via zijn bandcamp pagina: https://james-elkington.bandcamp.com/album/ever-roving-eye.