Het debuut van de New Yorkse band Public Practice roept vooralsnog gemengde reacties op, maar dat het album zomaar uit kan groeien tot een zomerhit zal niemand bestrijden
Gentle Grip, het debuut van Public Practice, opent met de donkerste track op het album en kan je zomaar voorgoed weg jagen. Niet laten gebeuren, want op het grootste deel van het debuut van de band uit New York schijnt volop de zon. New Yorkse new wave, Britse postpunk, een beetje dance en een vat vol tegenstrijdigheden bepalen het geluid op een album dat iedere keer dat je het hoort weer wat leuker en onweerstaanbaarder is. Ik ben er nog niet uit of dit nu uiteindelijk een van de belangrijke albums van 2020 is, maar leuk is het absoluut en dat is ook heel wat waard. Wel even die eerste track overslaan voor het beste resultaat.
Gentle Grip, het debuut van de Amerikaanse band Public Practice, is kennelijk de uitzondering die de regel bevestigt, want de recensies van het album schieten alle kanten op. Het bijzondere is dat ik zelf inmiddels ook zo ongeveer het hele spectrum heb doorlopen. Bij eerste beluistering vond ik het debuut van de band uit Brooklyn, New Yorks, niets bijzonders, vervolgens hoorde ik vooral grauwe middelmaat, maar inmiddels hoor ik een album dat de zomer van 2020 kleur kan gaan geven.
Public Practice doet zelf overigens ook niet heel erg haar best om de luisteraar te paaien. Gentle Grip opent met bijna 5 minuten aardedonkere klanken. Het zijn klanken die herinneren aan de donkerste postpunk uit de late jaren 70 en vroege jaren 80 en het zijn, in ieder geval voor mij, klanken die flink tegen de haren instrijken met donkere ritmes, dreigende gitaren en synths en bijna gesproken vrouwenvocalen. Het was voor mij in eerste instantie genoeg om het debuut van Public Practice onmiddellijk terzijde te schuiven, maar de lovende recensies motiveerden me voldoende om het nog eens te proberen.
Na de onheilspellend donkere wolken van de openingstrack, breekt in de tweede track meteen de zon door. Een stuwend ritme, heerlijk nonchalante vrouwenvocalen, vrolijk piepende synths en een afwisselend funky en wat steviger gitaarloopje nemen je zonder omwegen mee terug naar het New York van de jaren 70 en 80. Denk aan Talking Heads, of misschien nog wel meer aan afsplitsing Tom Tom Club, maar het heeft ook wel wat van Blondie of The Shirts. Waar de openingstrack goed is voor een instant depressie, geeft de tweede track direct het zomergevoel en dat zomergevoel weet Public Practice een tijd vast te houden. Natuurlijk is het allemaal eerder gedaan en misschien ook wel beter, maar de band uit Brooklyn slaagt er wel in om alle invloeden uit het verleden te combineren in een geluid dat toch vooral fris en eigentijds klinkt.
Invloeden uit het verleden blijven een belangrijke rol spelen. Wanneer Public Practice wat afdwaalt van de invloeden uit de eigen thuisbasis, nemen invloeden uit de Britse postpunk het moeiteloos over. Gang Of Four, A Certain Ratio, Siouxsie & The Banshees, maar ook 70s en 80s Bowie, Bananarama of een vleugje 90s dance; het is aan de ene kant allemaal te horen, maar aan de andere kant ook weer helemaal niet.
Ik heb persoonlijk wel wat met de onderkoelde zang van de zangeres van de band en ook de springerige ritmesectie van de band heeft wel wat, maar ik sla het gitaarwerk op het album toch het hoogst aan. Het is gitaarwerk dat de muziek van de band steeds weer voorziet van een positieve injectie en dat de songs van Public Practice net dat beetje extra geeft om de grauwe middelmaat te ontstijgen.
Het zorgt er voor dat ik Gentle Grip een steeds wat leuker album vindt en de azijnpissers inmiddels heb verruild voor de lanceerders van nieuwe hypes. Een jaarlijstjesplaat vind ik het nog lang niet, maar dat het debuut van Public Practice bol staat van de belofte en potentie is voor mij zeker. Erwin Zijleman
De muziek van Public Practice is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://publicpractice.bandcamp.com.
Gentle Grip van Public Practice is verkrijgbaar via de Mania webshop: