Sinds het bekijken van het tweede seizoen van de aardedonkere tv-serie True Detective ben ik fan van Lera Lynn en sindsdien verrast ze me met geweldige albums. Het zijn albums die in alle opzichten worden overtroffen door het weergaloze On My Own, dat deze week is verschenen. Lera Lynn nam haar nieuwe album volledig in haar eentje op en tekende ook zelf voor de opname en productie. Het resultaat mag er zijn, want On My Own is een hoogstaand album. De instrumentatie en productie zijn bijzonder fraai en ook de songs op het album ontstijgen de middelmaat ruimschoots. De bijzonder mooie stem van Lera Lynn maakt er vervolgens prachtsongs van. Ik lees er vooralsnog weinig over, maar dit is er een voor de jaarlijstjes.
Mijn eerste kennismaking met de muziek van Lera Lynn stamt uit 2015 toen ze als melancholische nachtclub zangeres opdook in de duistere en beklemmende tv-serie True Detective. Nu zie ik wel vaker zangeressen in tv-series, maar Lera Lynn maakte direct een onuitwisbare indruk en maakte misschien nog wel meer indruk dan de overigens geweldige tv-serie zelf deed. Het verhaal ben ik al weer grotendeels vergeten, maar songs van de True Detective soundtrack als het fraaie Lately en het aardedonkere My Least Favourite Life zijn bij mij nog steeds goed voor kippenvel.
Lera Lynn bleek in 2015 al een tweetal albums op haar naam te hebben staan en bracht vervolgens in 2016 het uitstekende Resistor uit, waarop de Amerikaanse singer-songwriter liet horen dat ze ook buiten het folky repertoire uit de voeten kon. Resistor werd twee jaar geleden gevolgd door het fraaie tussendoortje Plays Well With Others, waarop Lera Lynn tekende voor een aantal fraaie duetten met bevriende muzikanten.
Deze week verscheen een nieuw album van Lera Lynn en het is een album dat in Nederland vooralsnog nauwelijks aandacht krijgt. Het is doodzonde, want On My Own is een prachtig album, dat het talent van Lera Lynn nog eens stevig onderstreept en dat bovendien klassen beter is dan zijn al heel behoorlijke voorgangers.
Lera Lynn maakte On My Own in haar eentje. De muzikante uit Nashville, Tennessee, tekende niet alleen voor de vocalen en alle instrumenten, maar nam het album ook zelf op en was ook verantwoordelijk voor de productie. Dat klinkt als een album van de corona pandemie die ons sinds het voorjaar zo hard raakt, maar On My Own werd gemaakt voordat de pandemie ook in Nashville toesloeg.
Je hoort goed dat Lera Lynn het album alleen heeft gemaakt. Het album straalt rust uit en klinkt bovendien intiemer dan het goed ontvangen Resistor. Lera Lynn kiest op On My Own vooral voor ingetogen songs en het zijn songs waarin melancholie meestal in overvloed voorradig is. De instrumentatie is mooi maar sober en vaak wat donker getint. Het kleurt prachtig bij de fluisterzachte zang van Lera Lynn, die nog net zo weemoedig klinkt als ze deed in die desolate bar in True Detective.
Het mooist op On My Own zijn wat mij betreft de zich langzaam voortslepende songs met ingetogen en wat broeierige klanken en de prachtige stem van Lera Lynn, die laat horen dat ze in vocaal opzicht met de besten mee kan.
Waar Lera Lynn op Resistor nog meerdere kanten op schoot, is On My Own een consistent klinkend album waarop schoonheid en melancholie hand in hand gaan. Dat betekent niet dat On My Own een eenvormig album is, wat ook dit keer durft Lera Lynn te variëren en vertrouwt ze net zo makkelijk op donkere gitaarlijnen als op elektronica (inclusief een ritmebox). Het zorgt ervoor dat On My Own je nog lang blijft verbazen en ondertussen steeds een beetje beter wordt.
Lera Lynn krijgt met haar nieuwe album vooralsnog niet overdreven veel aandacht en hier in Nederland wordt het album vooralsnog zelfs doodgezwegen, maar wat is dit een goed en veelzijdig album. Dat de Amerikaanse singer-songwriter On My Own helemaal in haar eentje maakte, geeft dit fraaie album alleen maar meer glans. Erwin Zijleman
On My Own van Lera Lynn is verkrijgbaar via de Mania webshop: