Joie De Vivre is mijn derde kennismaking met de muziek van Louane en ook het derde album van de Franse muzikante is weer bijzonder aangenaam. Louane heeft een mooi en eigentijds geluid, schrijft lekker in het gehoor liggende songs met een vleugje Franse traditie en beschikt over een bijzonder aangenaam stemgeluid, waarin een dun laagje gruis de verleiding nog wat verder opvoert. Natuurlijk moet je van Franse popmuziek houden om uit de voeten te kunnen met het derde album van Louane, maar als je van Franse popmuziek houdt is ook Joie De Vivre weer een topalbum. Een van de grote talenten van de Franse popmuziek na de onaantastbare Zaz? Ik zeg nog steeds ja.
Ik heb mijn blik al een tijdje op Frankrijk gericht, maar het bleef de laatste maanden opvallend stil wanneer het gaat om de betere Franse popmuziek. Tot deze week dan, want deze week verscheen een nieuw album van Louane. Het is het derde album van de Franse muzikante, na het uitstekende Chambre 12 uit 2015 en het al even sterke titelloze album uit 2017.
Louane, ook bekend als Louane Emera, maar geboren als Anne Peichert, dook vijf jaar geleden op in de Franse editie van The Voice en geldt sindsdien als een van de grote talenten van de Franse popmuziek. Nu ben ik over het algemeen niet zo onder de indruk van de oogst van de Nederlandse editie van het populaire tv-programma, maar voor Louane heb ik inmiddels twee albums een zwak.
Daar kan ik inmiddels drie albums van maken, want ook het deze week verschenen Joie De Vivre bevalt me weer uitstekend. Op haar derde album trekt Louane de lijn van haar twee vorige albums door. De jonge Franse muzikante heeft respect voor de rijke tradities van het Franse chanson, maar is ook een kind van deze tijd. Ook op Joie De Vivre worden invloeden uit het verleden vermengd met eigentijdse popmuziek en is Louane net zo makkelijk een chansonnière als een zuchtmeisje.
Het sterkste wapen van Louane is ook dit keer haar stem. Louane klinkt verleidelijk, maar heeft ook een laagje gruis op haar stembanden, waarmee ze zich moeiteloos onderscheid van al die zwoel zuchtende jonge zangeressen die Frankrijk rijk is. Het doet me af en toe wel wat denken aan de stem van Zaz, voor mij de onbetwiste smaakmaker binnen de Franse popmuziek van het moment. Vergeleken met Zaz kiest Louane minder vaak voor invloeden uit de traditionele Franse muziek en vaker voor invloeden uit de pop, maar ze blijft een heel album lang aan de goede kant van de streep.
Louane neemt flink de tijd voor haar nieuwe album, want Joie De Vivre bevat maar liefst 19 songs (een kort intro en twee al even korte intermezzo’s meegeteld) en duurt meer dan 50 minuten. In die ruime 50 minuten wordt de stem van Louane alleen maar aantrekkelijker en ook de popliedjes van de jonge Française zijn stuk voor stuk aantrekkelijk. Soms flirt ze met het Franse chanson, soms met de dansvloer, soms met zonnige Franse pop en alles bindt Louane even makkelijk aan haar zegekar.
Natuurlijk helpt het als je vatbaar bent voor Franse popmuziek, maar als je dit bent geeft Joie De Vivre keer op keer het vakantiegeval dat we zo gemist hebben de afgelopen maanden. Af en toe is het misschien wel heel erg lichtvoetig en mis je de doorleving, maar Louane is nog geen 25 en slaagt er op haar nieuwe album wel in om een eigen geluid neer te zetten, wat op haar eerste twee albums nog wel eens ontbrak.
In vocaal opzicht klinkt het allemaal prachtig, zeker als de Franse muzikante haar meest schorre noten opzoekt, maar ook in muzikaal en productioneel opzicht beval het nieuwe album van Louane me uitstekend. En als Louane halverwege het album even de pop vergeet en toch het chanson en invloeden uit de traditionele Franse popmuziek opzoekt, hoor je dat er bij de Franse muzikante nog veel meer in het vat zit. Alle reden dus om uit te kijken naar album vier, maar die drie goede albums op rij neemt niemand Louane meer af. Erwin Zijleman
