Na een keer horen was ik verkocht en sindsdien is No Place van Danielle Durack me alleen maar dierbaarder geworden. Het is een knappe prestatie van de jonge singer-songwriter uit Phoenix, Arizona, want er is de afgelopen jaren nogal wat verschenen in dit genre en de lat ligt inmiddels angstig hoog. No Place van Danielle Durack weet zich wat mij betreft makkelijk te onderscheiden van alles dat er al is. Ze heeft een bijzonder aangename stem, ze kleurt haar folky popliedjes op mooie maar ook bijzondere wijze in, ze kan in meerdere genres uit de voeten en schrijft ook nog eens persoonlijke teksten die zijn verpakt in aansprekende songs. Prachtig album.
Vrouwelijke singer-songwriters met een voorkeur voor folky popliedjes, die in deze popliedjes het leed met bakken over je uit scheppen. Ik hou er wel van en heb de laatste jaren echt helemaal niets te klagen, want het aanbod in het genre is enorm. Deze week kwam ik ook No Place van Danielle Durack nog eens tegen en het blijkt een album dat ik eindeloos wil koesteren.
No Place is al het derde album van deze Danielle Durack, maar het is mijn eerste kennismaking met de singer-songwriter uit Phoenix, Arizona, die vooralsnog met bescheiden succes aan de weg timmert.
Mistakes, de openingstrack van het album, duurt maar net een minuut, maar het is een minuut die me onmiddellijk overtuigde van het talent van de jonge Amerikaanse muzikante. Het is een track met wat sobere, maar ook fraai en bijzonder klinkende gitaarakkoorden, een mooie heldere stem met een voorzichtig rauw randje en een licht zuidelijke tongval, mooie koortjes die bestaan uit meerdere lagen van deze stem en in de tekst de aankondiging van een breakup album.
Het zijn ingrediënten die allemaal terugkeren op de rest van het album, al zijn de meeste songs op het album veel voller ingekleurd dan de sobere openingstrack. Danielle Durack sluit met No Place aan bij een flinke stapel geweldige albums van soortgenoten, van wie ik in ieder geval Phoebe Bridgers wil noemen. Ik wil echter niet te lang stil staan bij de vergelijking met anderen, want wat is Danielle Durack goed.
Ik was direct gecharmeerd van haar bijzonder aangename stem, die het oor intens streelt, maar het is ook nog eens een stem die flink wat gevoel kan bevatten en die zich ook makkelijk staande houdt wanneer de instrumentatie een stuk voller of steviger is.
Deze instrumentatie is het volgende dat opvalt bij beluistering van No Place. Het is een mooie maar ook bijzondere en vaak wat donker gekleurde instrumentatie, die varieert van ingetogen tot stevig en die uit de voeten kan met invloeden uit de folk, country, pop en rock. Het is een instrumentatie die niet alleen donker, maar ook wat broeierig klinkt en die er bovendien steeds weer in slaagt om niet alleen aangenaam maar ook speels en avontuurlijk te klinken.
Het zorgt voor een verrassend veelzijdig album dat ook nog eens vol uitstekende songs staat. Het zijn songs met een liefdesbreuk als centraal thema, wat van No Place een persoonlijk album maakt, maar Danielle Durack maakt er zeker geen overdreven gedeprimeerd album van.
Zeker wanneer de instrumentatie nog net wat donkerder kleurt, Danielle Durack wat gevoeliger zingt en de boel versiert met koortjes van haar eigen stem, zijn associaties met het laatste album van Phoebe Bridgers nauwelijks te onderdrukken, maar ik vind No Place een stuk helderder en wat minder zompig klinken, waardoor de overeenkomsten ook weer niet overdreven moeten worden.
Met Phoebe Bridgers hebben we overigens een van mijn favoriete singer-songwriters van het moment te pakken en ik moet zeggen dat No Place van Danielle Durack qua niveau niet al teveel onder doet voor het laatste album van Phoebe Bridgers, dat het afgelopen jaar nogal wat jaarlijstjes aanvoerde. Phoebe Bridgers is inmiddels een wereldster, terwijl Danielle Durack haar bescheiden muzikantenbestaan betaalt met een baantje in een pizzeria. Dat moet maar eens heel snel gaan veranderen. Erwin Zijleman
De muziek van Danielle Durack is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://danielledurack.bandcamp.com/album/no-place.