Kiwi Jr. maakte bescheiden indruk met haar debuutalbum, maar album nummer twee is een voltreffer. De Canadese band put uit de archieven van een aantal decennia popmuziek en is hierbij zeker niet kieskeurig. Alle invloeden worden verpakt in gitaarsongs die even aangenaam rammelen als jengelen en die aan van alles en nog wat doen denken. Het levert een album op waarvan je alleen maar heel erg vrolijk kunt worden en dat komt in deze donkere dagen goed uit. En omdat de songs van Kiwi Jr. ook nog eens bijzonder makkelijk blijven hangen is Cooler Returns een gitaarplaat die later dit jaar nog wel eens hoge ogen kan gooien.
“Weer zo’n leuk gitaarbandje uit Nieuw-Zeeland”. Het is het eerste dat ik dacht bij de eerste beluistering van Cooler Returns van Kiwi Jr., dat vorige week op de mat plofte. Kiwi Jr. is absoluut een leuk gitaarbandje, als je het mij vraagt zelfs een heel leuk gitaarbandje, maar de band komt niet uit Nieuw-Zeeland, maar uit Canada.
De naam van de band zal waarschijnlijk dus niet verwijzen naar de vogel die alleen op Nieuw-Zeeland is te vinden en ook niet naar de inwoners van het land, waarmee de groene vrucht met een hoog vitamine C gehalte overblijft. Het tweede album van de band uit Toronto is in ieder geval net zo fris en fruitig als deze vrucht en had me onmiddellijk te pakken.
De Canadese band doet dat met een collectie zeer aanstekelijke songs, maar het zijn ook songs die de fantasie voldoende prikkelen om Kiwi Jr. niet direct te verruilen voor een andere leverancier van aanstekelijke gitaarpop. Cooler Returns is een aangenaam rammelende en jengelende gitaarplaat die direct associaties oproept met een band als Pavement of Dinosaur Jr., maar hier blijft zeker niet bij.
Bij beluistering van Cooler Returns hoor ik net zo makkelijk iets van het vroege Roxy Music of van The Kinks als van The Strokes of Rolling Blackouts Coastal Fever, om maar een paar namen te noemen. Tussen deze uitersten zitten een aantal decennia muziekgeschiedenis en ook die overbrugt Kiwi Jr. makkelijk.
De Canadese band kan uit de voeten met de indierock van de jaren 90 tot nu, maar duikt hier en daar ook diep in de archieven van de popmuziek uit de jaren 60 en 70 en 80, waarbij de band net zo makkelijk teruggrijpt op de ruwe energie van de Ramones als op de aanstekelijkste momenten van de Britpop.
Ik noemde de band hierboven een gitaarbandje en dat klopt in essentie ook wel. De vaste leden van de band beperken zich tot de drie-eenheid van gitaar, bas en drums, maar het zijn juist de accenten van mondharmonica, piano en orgel die de songs van Kiwi Jr. voorzien van een eigen geluid.
Cooler Returns is op zich geen album om heel druk over te doen, want veel nieuws gebeurt er niet op het album en ook voor muzikale of vocale hoogstandjes ben je bij de band uit Toronto aan het verkeerde adres. Het tweede album van Kiwi Jr. heeft een hoog jonge honden gehalte en rammelt zo nu en dan zo stevig dat een glimlach niet te onderdrukken is.
Aan de andere kant is er echter ook een reden om wel heel druk te doen over het album. Kiwi Jr. slaagt er immers in om 13 songs en 36 minuten lang te vermaken met songs waarvan je heel erg vrolijk wordt. Het zijn van die songs die stil zitten onmogelijk maken en die na een keer horen voorgoed in het hoofd zijn opgeslagen. Het zijn songs die doen verlangen naar een festival met Kiwi Jr. op het podium, maar zolang dat niet kan doet Cooler Returns het ook prima op een feestje thuis (met maximaal 1 bezoeker uiteraard).
Luister net wat beter en het valt op dat de aanstekelijke popsongs van de Canadese band, die overigens zo uit Nieuw-Zeeland had kunnen komen, verrassend veelzijdig zijn en steeds weer op een net wat andere manieren verleiden, al is de verleiding in alle gevallen genadeloos. Van dit soort albums heb ik er maar een paar of misschien zelfs maar één nodig in een jaar en die voor 2021 is binnen. Erwin Zijleman
De muziek van Kiwi Jr. is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://kiwijr.bandcamp.com/album/cooler-returns.
