Na het geweldige Lavender uit 2018 viel het vorig jaar verschenen The Caretaker me wat tegen, maar waarschijnlijk heb ik het album niet genoeg tijd gegeven. Die tijd heb ik gelukkig wel gereserveerd voor Mythopoetics en wat is het een mooi en bijzonder album. Het is een album dat alle kanten op kan en dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht de grenzen opzoekt, maar het is ook een album dat je steeds weer nieuwe dingen laat horen en dat je constant heen en weer slingert tussen uitersten als aanstekelijke elektronische popmuziek en muziek die nadrukkelijk het experiment opzoekt. Zeker niet geschikt voor iedereen, maar ik vind het fantastisch.
Ik heb vooralsnog een wat ingewikkelde relatie met de muziek van Half Waif. Het geesteskind van de Amerikaanse muzikante Nandi Rose Plunket betoverde me in 2018 met het bijzonder fraaie Lavender, dat ik omschreef als de muziek die Kate Bush zou hebben gemaakt wanneer ze veertig jaar later zou zijn geboren. Met het vorig jaar verschenen The Caretaker had ik minder, al ben ik het album uiteindelijk wel meer gaan waarderen.
Het nieuwe album van Half Waif, als ik goed geteld heb de vijfde, verscheen deze week en Mythopoetics is een album waar ik in eerste instantie maar lastig grip op kon krijgen. Het album opent prachtig met warme pianoklanken en de mooie stem van Nandi Rose Plunket, die wat plechtig zingt. De openingstrack van het album is weer zo’n track die Kate Bush gemaakt zou hebben wanneer ze een paar decennia later geboren zou zijn, wat je vooral hoort wanneer Nandi Rose Plunket de hogere regionen van haar stem opzoekt.
In de tweede track gaat het echter een totaal andere kant op en wordt de muziek van Half Waif volledig gedomineerd door elektronica. Af en toe vindt Half Waif aansluiting bij de hitgevoelige elektronische popmuziek en R&B van het moment, maar over het algemeen genomen is de muzikante uit New York veel te eigenzinnig voor deze aansluiting. De door elektronica gedomineerde songs op het album komen wat mij betreft het best tot zijn recht wanneer je ze met de koptelefoon beluistert en hoort hoe knap Half Waif het geluid heeft opgebouwd.
Het alter ego van Nandi Rose Plunket blijft op Mythopoetics schakelen tussen de twee uitersten van de eerste twee tracks. Soms klinkt het organisch, soms elektronisch, maar de muziek van Half Waif is altijd spannend en vaak ongrijpbaar. Als ik luister naar Mythopoetics begrijp ik waarom het vorig jaar niet zo wilde lukken met The Caretaker, maar nu ik wat meer geduld heb gehad met het nieuwe album, valt er meer op zijn plek.
Nandi Rose Plunket doet op haar nieuwe album hele mooie dingen met haar stem, die alle kanten op kan en dat ook doet. Je moet absoluut tegen het dramatische in haar stem kunnen, maar juist dat dramatische roept herinneringen op aan Kate Bush en welke vrouwelijke singer-songwriter wil daar nu niet mee worden vergeleken?
Net als Kate Bush kiest Half Waif niet voor de makkelijkste deuntjes, maar moet je constant op je hoede zijn voor verrassende wendingen, dubbele bodems of onverwachte uitbarstingen. Door de complexe songstructuren, het vaak wat experimenteel aandoende elektronische geluid en de bijzondere stem van Nandi Rose Plunket, is Mythopoetics normaal gesproken geen album dat je onmiddellijk weet te veroveren en dat lukte het album bij mij dan ook niet.
Ik weet inmiddels echter dat de songs van Half Waif vragen om gewenning of zelfs moeten rijpen en dat doen de songs op het nieuwe album van de muzikante uit New York op indrukwekkende wijze. Zeker bij beluistering met de koptelefoon blijf je maar mooie dingen horen op het album en langzaam maar zeker worden de wat ongrijpbare songs van Nandi Rose Plunket songs die je alleen maar wilt koesteren. Van intieme singer-songwriter muziek vol emotie tot grootse elektronische popmuziek met een twist, Half Waif beheerst het allemaal en verlegt ondertussen ook nog even wat grenzen. Razend knap album. Erwin Zijleman
De muziek van Half Waif is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de muzikante uit New York: https://halfwaif.bandcamp.com.
