Er is op het Internet maar heel weinig te vinden over Gold, het debuut van de uit Toronto afkomstige singer-songwriter Phöenix Lazare. Ik kwam het album zelf bij toeval tegen, maar hoe vaker ik het hoor, hoe mooier het wordt. De meestal door piano gedragen songs van de Canadese muzikante hebben zich hoorbaar laten beïnvloeden door het werk van Joni Mitchell, maar de muziek van Phöenix Lazare klinkt wel wat toegankelijker. De songs steken knap in elkaar, vertellen mooie persoonlijke verhalen en in muzikaal opzicht klinkt het allemaal uitstekend, maar het zijn met name de stem en de voordracht van Phöenix Lazare die van Gold een ijzersterk album maken.
Ik had tot voor kort echt nog nooit van Phöenix Lazare gehoord, maar sinds ik haar nieuwe album een paar dagen geleden bij toeval tegen kwam, ben ik fan. Ik weet inmiddels dat Phöenix Lazare een singer-songwriter is uit het Canadese Toronto en dat ze al een aantal jaren muziek maakt. Een volwaardig album leverde dat tot dusver nog niet op, zodat het deze week verschenen Gold haar debuutalbum mag worden genoemd. Dat ze al een tijdje muziek maakt is overigens goed te horen op Gold, dat geen moment klinkt als een debuutalbum.
Phöenix Lazare groeide op in het Canadese Salt Spring Island, maar ze zocht haar geluk als muzikante achtereenvolgens in Boston, waar ze studeerde aan het gerenommeerde Berklee College of Music, in Nashville, waar ze haar eerste stappen als professioneel muzikante zette en de eerste songs voor haar debuutalbum werden opgenomen en in Toronto, waar het album in alle rust werd afgemaakt en waar Phöenix Lazare zelf tekende voor de productie.
Tussen de muzikanten die zijn te horen op het album, kom ik buiten wat familieleden geen hele bekende namen tegen, maar ik hoor wel dat het prima muzikanten zijn, die niet altijd voor de makkelijkste weg kiezen. In de instrumentatie op het album staat de piano centraal, maar de andere bijdragen op het album zijn ook zeer fraai, waarbij ik de bijdragen van blazers en de drummer en het geweldige gitaarwerk op het album niet onvermeld wil laten.
Phöenix Lazare kiest zelf ook niet voor de makkelijkste weg, want haar persoonlijke songs steken vaak complex in elkaar, klinken iedere keer net wat anders en zijn bovendien zeer intens en sfeervol, waardoor Gold zich mogelijk niet onmiddellijk zal opdringen, maar vervolgens alleen maar interessanter wordt.
Toronto is niet alleen de thuisbasis van de jonge Canadese muzikante, maar het is ook de stad waar ene Joni Mitchell ooit haar geluk zocht als debuterende singer-songwriter. Het debuut van Phöenix Lazare heeft zich absoluut laten beïnvloeden door het werk van Joni Mitchell, wat altijd een pre is. Waar ik de stem van Joni Mitchell na al die jaren nog steeds een lastige vind, beschikt Phöenix Lazare over een bijzonder aangename maar ook emotievolle stem. Het is vooral deze stem die van Gold zo’n goed album maakt, al is ook met de muziek op het album helemaal niets mis.
Ik gaf hierboven al aan dat Gold geen moment klinkt als een debuutalbum en dat heeft alles te maken met de kwaliteit van de zang en de muziek op het album, maar ook de songs op het debuutalbum van Phöenix Lazare dragen nadrukkelijk bij aan het eindresultaat. Het zijn songs die veel dieper graven dan die van de meeste leeftijdsgenoten van de Canadese muzikante en dat geldt overigens ook voor de teksten. Het heeft vast te maken met de opleiding aan een zeer gerenommeerd instituut als het Berklee College of Music, maar ook het talent van Phöenix Lazare speelt een voorname rol.
Het is momenteel dringen in het land van de vrouwelijke singer-songwriters, maar Phöenix Lazare blijft makkelijk overeind. Gold klinkt anders dan de meeste andere album van jonge vrouwelijke singer-songwriters en grijpt vooral terug op de singer-songwriter muziek uit vervlogen tijden, overigens zonder maar een moment oubollig of gedateerd te klinken. Ik was direct om, maar dit knappe album groeit nog wel even door. Phöenix Lazare, onthouden die naam. Erwin Zijleman