De naam Stephen Fretwell deed bij mij geen belletje rinkelen en daar was het bijna bij gebleven, maar langzaam maar zeker begon ik zijn derde album Busy Guy een mooi album te vinden. Het akoestische gitaarspel is aangenaam en hetzelfde geldt voor de zang van de Britse muzikant. Zijn songs klinken vertrouwd en zijn mooi ingekleurd met hier en daar wat elektronica, wat je natuurlijk wel vaker hoort. De ingrediënten zijn misschien niet opzienbarend en het recept is ook bekend, maar het baksel van Stephen Fretwell is uitstekend gelukt en wordt bij iedere beluistering aangenamer. Laat het niet bij een keer vluchtig luisteren, want dit album is een groeier.
Busy Guy is het derde album van de Britse muzikant Stephen Fretwell. Toen ik het album vorige week in handen kreeg, was mijn eerste gedachte dat ik nog nooit van de goede man gehoord had. Dat bleek niet te kloppen, want ook het tweede album van de Britse muzikant, het in 2007 verschenen Man On The Roof, kreeg ik ooit toegestuurd. Bij eerste beluistering van Busy Guy maakte Stephen Fretwell zeker geen onuitwisbare indruk en dat is was bij beluistering van zijn vorige album veertien jaar geleden waarschijnlijk niet anders.
De Britse muzikant begeleidt zichzelf op zijn akoestische gitaar, zingt af en toe zacht en af en toe een stuk expressiever en kleurt zijn muziek hier en daar subtiel verder in met wat elektronische en vaak atmosferisch aandoende klankentapijten. De songs van de Britse muzikant lijken allemaal wat op elkaar en lijken bovendien op de songs van talloze soortgenoten, die ongeveer dezelfde ingrediënten en dezelfde receptuur gebruiken voor hun songs.
Tot zover heb ik weinig opzienbarends te vertellen over de muzikant die de afgelopen veertien jaar ook wel eens getwijfeld zal hebben over zijn bestaan als solomuzikant en daarom een tijd een bijbaan had als bassist van Last Shadow Puppets, dat ik overigens ook geen geweldige band vind.
Busy Guy van Stephen Fretwell had zomaar roemloos kunnen eindigen op de stapel met af te voeren cd’s, maar op een gegeven moment wist de Britse muzikant me toch te raken. Busy Guy van Stephen Fretwell lijkt op van alles en nog wat en doet vrijwel niets dat als nieuw is te bestempelen, maar het zijn vooral mooie associaties die de Britse singer-songwriter oproept.
Het akoestische gitaarspel op het album is niet opzienbarend, maar het staat mooi vooraan in de mix, wat Busy Guy voorziet van een bijzonder geluid. Het is een mooi geproduceerd geluid, waarin de akoestische gitaar van Stephen Fretwell steeds wordt versterkt door bijzondere accenten. Die komen soms van een elektrische gitaar, maar meestal van wat atmosferisch klinkende elektronica, die de muziek op het album voorziet van een bijzondere lading en hier en daar van fraaie onderhuidse spanning.
Ook in vocaal opzicht verricht Stephen Fretwell geen wonderen, maar het is een prima zanger met een aangenaam stemgeluid, dat me eigenlijk steeds beter is gaan bevallen. Ook de songs van de Britse muzikant klinken stuk voor stuk bekend in de oren en lijken geen bijzondere dingen te doen, maar klinken ondertussen wel zeer aangenaam. Net als de zang en de instrumentatie ben ik ook de songs op Busy Guy steeds mooier gaan vinden, waardoor het derde album van de Britse muzikant zich langzaam maar zeker toch flink is gaan opdringen.
De fraaie akoestische klanken doen het uitstekend op de late avond, de zang groeit flink door, terwijl ik me bij alle songs blijf afvragen waar het nu precies op lijkt, om uiteindelijk te concluderen dat het het geluid van Stephen Fretwell moet zijn. Nu is het zo dat ik over het algemeen genomen de vrouwelijke singer-songwriters prefereer boven hun mannelijke collega's, maar desondanks is Busy Guy een trouwe metgezel geworden. Dat moet voor muziekliefhebbers met een voorkeur voor mannelijke troubadours nog veel sterker gelden. Ik zou in dat geval zeker eens gaan luisteren naar dit album. Erwin Zijleman
