De Amerikaanse muzikant Mitch Rowland was de afgelopen jaren vaak in de nabijheid van popster Harry Styles te vinden, maar ondertussen werkte hij ook aan zijn eerste soloalbum. Op Come June laat de muzikant uit Los Angeles horen dat hij veel te bieden heeft. Het solodebuut van Mitch Rowland staat vol met lekker lome en vooral folky songs met zowel invloeden uit het verleden als het heden. Het zijn songs die zijn voorzien van smaakvol gitaarwerk en van de zachte maar zeer aangenaam klinkende stem van de Amerikaanse muzikant. Come June is een heerlijk nazomer album, maar het is ook een knap gemaakt en interessant klinkend album, met wat echo’s van Elliott Smith als kers op de taart.
Mitch Rowland is een Amerikaanse multi-instrumentalist en singer-songwriter wiens carrière tot dusver nauw verweven is met die van Harry Styles. Mitch Rowland is te horen op alle soloalbums van de Amerikaanse megaster, schreef mee aan een aantal bekende songs van Harry Styles (waaronder Watermelon Sugar en Music For A Sushi Restaurant) en is de gitarist van zijn band. Ik was de naam Mitch Rowland echter nog niet eerder tegengekomen, waardoor ik zijn afgelopen week verschenen soloalbum Come June in eerste instantie liet liggen.
Toen de Amerikaanse muziekwebsite Paste Magazine het album aan de ene kant vergeleek met het werk van Elliott Smith en Sufjan Stevens en aan de andere kant invloeden uit de Laurel Canyon hoorde, werd ik echter toch nieuwsgierig naar Come June van Mitch Rowland. Zoals zo vaak blijkt Paste Magazine het bij het juiste eind te hebben, want het debuutalbum van Mitch Rowland laat horen dat de Amerikaanse muzikant een uitstekende gitarist en een zeer getalenteerd singer-songwriter is.
Bij beluistering van het album hoor ook ik flarden van de muziek van Elliott Smith, vooral in de zang, maar de songs van Mitch Rowland zijn een stuk minder donker. Come June is direct vanaf de eerste noten een bijzonder aangenaam klinkend album. De songs van Mitch Rowland zijn ingetogen en laid-back en zijn smaakvol ingekleurd met een hoofdrol voor fraai gitaarwerk van de muzikant uit Los Angeles.
Invloeden uit de folk staan centraal op Come June, waarbij af en toe echo’s opduiken uit de Laurel Canyon folk van heel lang geleden, maar het debuutalbum van Mitch Rowland is ook een eigentijds klinkend album. Naast invloeden uit de folk duiken hier en daar wat jazzy en psychedelische accenten op, onder andere in de percussie, maar het zijn slechts subtiele accenten.
Ook het gitaarwerk op het album is subtiel, maar wanneer je het album met wat meer aandacht beluistert, hoor je ook de veelzijdigheid van het akoestische en elektrische gitaarwerk. De warme klanken worden gecombineerd met de zachte en hier en daar zelfs fluisterzachte zang van Mitch Rowland, die zoals gezegd associaties oproept met de muziek van Elliott Smith, maar ook een zeer aangename jaren 70 vibe heeft. Harry Styles zingt overigens hier en daar mee op de achtergrond.
In muzikaal en vocaal opzicht maakt Mitch Rowland makkelijk indruk op zijn debuutalbum, maar ook de songs op Come June zijn van hoog niveau. Het zijn bijna zonder uitzondering dromerig klinkende songs met een aangenaam zonnig tintje, maar Mitch Rowland varieert voldoende met de klanken en het tempo om de aandacht twaalf songs lang vast te houden. Het is ook de verdienste van producer Rob Schnapf, die tekent voor een warmbloedig geluid. Het is overigens de producer van een aantal albums van Elliott Smith, wat de echo’s van zijn muziek deels verklaart.
Mitch Rowland had de afgelopen jaren vooral een ondersteunende rol bij Harry Styles, maar met Come June laat de Amerikaanse singer-songwriter horen dat hij ook een eigen plekje in de spotlights verdient. Hij doet dit met een album dat zeker in de smaak moet vallen bij liefhebbers van folky singer-songwriters, maar ook liefhebbers van Americana kunnen hier wel wat mee. Het zijn genres waarin het de afgelopen jaren flink dringen is, maar Come June kan de concurrentie wat mij betreft zeker aan. Erwin Zijleman
Come June van Mitch Rowland is verkrijgbaar via de Mania webshop: