Caroline Says - The Lucky One

De Amerikaanse muzikante Caroline Says is na lange stilte terug met een nieuw album, dat wat minder ruw klinkt en oude folk vermengt met indiefolk van het moment, maar het resultaat is ook dit keer prachtig
Ik had een voorzichtig zwak voor de eerste twee albums van Caroline Sallee, die muziek maakt onder de naam Caroline Says, maar ik vond deze albums ook wat wispelturig en hierdoor wisselvallig. Op The Lucky One kiest de Amerikaanse muzikante voor een verzorgder geluid en verwerkt ze vooral invloeden uit de folk. De muziek van Caroline Says herinnert nog altijd aan de Amerikaanse psychedelische folk uit het verleden, maar The Lucky One is zeker niet in het verleden blijven hangen. De songs zijn stuk voor stuk mooi en hier en daar stiekem avontuurlijk en krijgen een extra kwaliteitsimpuls door de fraaie klanken en de zeer mooie en aangename zang op het album.

Caroline Says trok in 2017 vooral de aandacht met haar naam, die ze ontleende aan een van de prijsnummers van het legendarische album Berlin van Lou Reed, waar Caroline Says in twee versies op staat, en met de titel van haar debuutalbum 50,000,000 Elvis Fans Can't Be Wrong, geleend van de fameuze Elvis Presley verzamelaar uit 1959. Het in 2017 uitgebrachte album was een reissue van een in 2014 uitgebrachte cassette en het is een album dat me vooral nieuwsgierig maakte naar de toekomstige verrichtingen van de Amerikaanse muzikante Caroline Sallee. 

De songs op het debuutalbum lieten weliswaar mooie dingen horen, maar de uitwerking kon een stuk beter. De belofte van 50,000,000 Elvis Fans Can't Be Wrong maakte Caroline Says wat mij betreft grotendeels waar op het in 2018 verschenen No Fool Like An Old Fool, waarop de destijds net van Alabama naar Texas verhuisde muzikante indruk maakte met een mix van 60s folk en psychedelica en hier en daar wat ruwere gitaarinvloeden. No Fool Like An Old Fool was een heerlijk dromerig folkalbum met lome vocalen en bijzondere klanken, maar het was ook een dromerig folkalbum met scherpe randjes. 

Het is bijna niet te geloven dat we inmiddels al weer ruim zesenhalf jaar verder zijn, maar het is echt zo. In die zesenhalf jaar gebeurde er van alles in het leven van Caroline Sallee. De Amerikaanse muzikante verruilde haar destijds nieuwe thuisbasis Austin, Texas, voor haar geboortegrond in Alabama, om zich vervolgens in New York te vestigen, zonder haar voormalige thuisbasis Austin volledig af te schrijven. Vervolgens kreeg ze ook nog te maken met de coronapandemie en voor ze het wist was het 2024. 

Deze week keert Caroline Says gelukkig terug met een nieuw album, The Lucky One. Het is een album dat deels in het verlengde ligt van No Fool Like An Old Fool, maar op haar derde album klinkt Caroline Says toch ook anders. No Fool Like An Old Fool noemde ik hierboven een dromerig folkalbum met scherpe randjes en deze scherpe randjes ontbreken grotendeels op The Lucky One. 

Caroline Says maakt nog altijd folksongs die herinneren aan de psychedelische folk uit de jaren 60 en laat ook op haar nieuwe album horen dat ze beschikt over een hele mooie en aangenaam bedwelmende stem. The Lucky One klinkt wel wat gepolijster dan zijn twee voorgangers en klinkt bovendien eigentijdser. Invloeden uit de folk van weleer worden gecombineerd met invloeden uit de indiefolk en indiepop van het moment en dat is een combinatie die verrassend goed uitpakt. 

The Lucky One is misschien wat minder spannend dan de vorige twee albums van Caroline Says, maar de mooi klinkende en nog altijd wat melancholisch aandoende folksongs van de Amerikaanse muzikante kleuren nog altijd buiten de lijntjes van de folk uit het verleden of die uit het heden. 

Ik hield persoonlijk wel van de scherpe randjes van de vorige twee albums van het alter ego van Caroline Sallee, maar ik schat The Lucky One over de hele linie toch hoger in. Het niveau op het derde album van Caroline Says is een stuk constanter en het is vrijwel continu hoog. Zowel de zang als de muziek op het album zijn bijzonder mooi en dat geldt ook voor de productie die Caroline Sallee op knappe wijze zelf voor haar rekening nam. De vorige keer twijfelde ik ook nog wel wat over de muziek van Caroline Says, maar dit keer is alle twijfel weg. Erwin Zijleman

De muziek van Caroline Says is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://carolinesays.bandcamp.com/album/the-lucky-one.

The Lucky One van Caroline Says is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

The Clearwater Swimmers - The Clearwater Swimmers

De Amerikaanse band The Clearwater Swimmers heeft eerder deze maand een fantastisch debuutalbum afgeleverd, waarop een flinke dosis Americana fraai samenvloeit met invloeden uit de slowcore en indierock
Er is begin deze maand wel wat geschreven over het debuutalbum van de Amerikaanse band The Clearwater Swimmers, maar het album is zeker niet overladen met lof. Dat verdient het album wel, want buiten het hebben van een weinig aansprekende naam doet de Amerikaanse band alles goed. Het debuutalbum van The Clearwater Swimmers is om te beginnen een fantastische gitaarplaat, die het hele terrein van ingetogen tot en met gruizig bestrijkt. De band beschikt ook nog eens over een zanger met een bijzonder stemgeluid en heeft bovendien songs geschreven waarvan de meeste direct memorabel zijn. Het levert een album op dat in de jaren 90 met de beste albums had meegekund, maar dat kan het album ook nu.

In het november nummer van het Britse muziektijdschrift Uncut, dat begin oktober al op de mat lag, kwam ik een recensie tegen van het debuutalbum van de Amerikaanse band The Clearwater Swimmers, dat door Uncut wordt aangeprezen als de ontdekking van de maand. In tegenstelling tot de meeste andere albums die worden besproken in de desbetreffende editie van het tijdschrift bleek het album van The Clearwater Swimmers begin oktober al verschenen. Het is een album waar ik eigenlijk niets over heb gelezen, maar na beluistering van het album kan ik het Britse muziektijdschrift alleen maar groot gelijk geven. Ik denk zelfs dat ik het album nog veel beter vind dan de recensent van Uncut. 

The Clearwater Swimmers is een band die volgens haar bandcamp pagina zowel vanuit New York als vanuit New England opereert. Belangrijkste man in de band is Sumner Bright, die alle songs op het album schreef. In eerste instantie nam hij demo’s van alle songs in zijn eentje op, maar uiteindelijk vond hij het toch beter klinken met een bandgeluid. Dat kan ik alleen maar beamen, want de ene demo die het album heeft gehaald vind ik een stuk minder interessant dan de andere tracks op het album. 

Sumner Bright vond uiteindelijk een medestander in gitarist Sander Casale, die ook stevig zijn stempel drukt op het titelloze album van The Clearwater Swimmers. Het is een album dat door Uncut wordt beschreven als “slowcore meets Americana on an indierock album”. Dat is best een aardige omschrijving. Ik vond het album bij eerste beluistering vooral een Americana album, maar wel een Americana album van het gruizige soort. Het is ook nog eens een album waarop het tempo vaak net wat lager ligt dan gemiddeld, waardoor de typering Slowcore ook niet zo gek ik. 

Bij eerste beluistering van het debuutalbum van The Clearwater Swimmers vallen drie dingen op. Het eerste dat opvalt is de stem van Sumner Bright. Het is een wat hoge stem die de muziek van de Amerikaanse band voorziet van een karakteristiek geluid. Het is een geluid dat me hier en daar doet denken aan het vroege werk van Radiohead, maar dan wel Radiohead in een Americana jasje. 

Dat Americana jasje krijgt vooral kleur door het geweldige gitaarwerk op het debuutalbum van The Clearwater Swimmers. De Amerikaanse band heeft een onvervalst gitaaralbum gemaakt en het is een aangenaam veelzijdig gitaaralbum. Een aantal songs op het album is voorzien van een vol en gruizig klinkend gitaargeluid dat de muziek van de band de kant van de indierock en slowcore opduwt, maar een aantal andere tracks laat een meer ingetogen geluid horen, dat zich laat beschrijven als pure Americana. Het gitaarwerk is niet het enige dat het geluid van The Clearwater Swimmers zo aansprekend maakt, want ook de ritmesectie levert uitstekend werk af. 

Het laatste dat opvalt bij beluistering van het debuutalbum van de band uit New York en New England is dat de songs zo goed zijn. Het zijn songs die herinneringen oproepen aan een stapeltje geweldige albums uit de jaren 90, waarbij alle eerder genoemde genres vertegenwoordigd zijn. Het levert een memorabel debuutalbum op dat mij van de eerste tot en met de laatste noot zielsgelukkig maakt en na meerdere keren horen ben ik alleen maar enthousiaster. Wat een geweldige tip van Uncut, dat vaak met één been in het verleden staat, maar dit keer ook in het heden uitermate trefzeker is. Erwin Zijleman

De muziek van The Clearwater Swimmers is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://theclearwaterswimmers.bandcamp.com/album/the-clearwater-swimmers.

Holly Macve - Wonderland

De Ierse singer-songwriter Holly Macve kruipt op haar derde album weer wat dichter naar Lana Del Rey (die zelfs een track meedoet) toe, maar Wonderland is een mooi en sfeervol album dat zeker talent laat horen
De Ierse muzikante Holly Macve leek op haar tweede album wat verder op te schuiven richting de Amerikaanse rootsmuziek, maar de inmiddels naar Los Angeles uitgeweken muzikante kiest op Wonderland vol voor de sfeervolle pop. Je kunt niet naar Wonderland luisteren zonder aan Lana Del Rey te denken, maar als je dat weer wat los laat hoor je dat Holly Macve een uitstekende zangeres is en dat haar nieuwe album vol staat met fraai ingekleurde en wat mij betreft aansprekende songs. Lana Del Rey is niet altijd even productief, waardoor er zeker een plekje moet zijn voor Holly Macve, die in ieder geval een aansprekend voorbeeld heeft gekozen en absoluut wat te bieden heeft.

De Ierse muzikante Holly Macve debuteerde in 2017 met het prachtige Golden Eagle, waarop ze vooral invloeden uit de country en de folk verwerkte. Leden van de band Lanterns On The Lake tekenden voor een zeer fraai en sfeervol geluid, waarna Holly Macve het afmaakte met haar mooie stem, die vooral aan countryzangeressen uit het verre verleden deed denken, maar die ook een aangenaam randje Lana Del Rey bevatte. 

Golden Eagle werd in 2021 gevolgd door het minstens even mooie Not The Girl, waarop invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek werden gecombineerd met een vleugje 70s singer-songwriter muziek en Holly Macve wat krachtiger zong en de vergelijking met Lana Del Rey grotendeels naar de achtergrond verdween. 

De vergelijking met Lana Del Rey is helemaal terug op het deze week verschenen Wonderland, dat me vijftig minuten lang aan Lana Del Rey doet denken. Op een gegeven moment was ik er zelfs van overtuigd dat ik Lana Del Rey hoorde en dat blijkt nog te kloppen ook, want in de derde track op het album zingt de Amerikaanse superster een deuntje mee met de Ierse zangeres, die inmiddels ook Los Angeles als thuisbasis heeft gekozen. 

Ik zie het maar als een teken van goedkeuring, waardoor alle associaties met de muziek van Lana Del Rey me iets minder in de weg zitten. Ik vind het overigens geen probleem dat Holly Macve zich op Wonderland zo duidelijk heeft laten inspireren, want een muzikante van het kaliber van Lana Del Rey verdient haar volgelingen. Ik hoor iedere week meerdere albums die klinken als een album van Phoebe Bridgers, dus een Lana Del Rey achtig album mag best op zijn tijd. 

Wonderland van Holly Macve verdient, zeker op het eerste gehoor, niet de originaliteitsprijs, maar ik vind het een mooi album. Holly Macve beschikt over een hele mooie stem, die inderdaad kan klinken als die van haar Amerikaanse voorbeeld, maar die ook andere kanten op kan. Het is een stem met veel gevoel en emotie, waardoor de songs op Wonderland makkelijk binnen komen. De fraaie zang op het album wordt gecombineerd met een wat zwaar aangezette instrumentatie met zo af en toe flink wat strijkers. Het doet soms sprookjesachtig en soms wat pompeus aan, maar het past uitstekend bij de bijzondere zang op Wonderland. 

Ik moest bij eerste beluistering wel wat wennen aan zowel de zang als de muziek, vooral omdat Holly Macve op haar vorige album een meer ingetogen en aardser geluid liet horen, maar de sfeervolle klanken en de zwoele en warmbloedige zang op Wonderland doen het uitstekend op de eerste herfstavonden van 2024. 

Wonderland is een album dat beter en interessanter wordt wanneer je het vaker hoort. Wonderland is dan een album dat minder Lana Del Rey en meer Holly Macve laat horen, al zou ik nog net wat meer authenticiteit willen horen. In muzikaal en vocaal opzicht overtuigt Wonderland direct al vrij makkelijk, maar ook de songs op het derde album van Holly Macve overtuigen steeds net wat makkelijker. Er was ons voor september volgens mij een countryalbum van Lana Del Rey beloofd, maar dat is er niet gekomen. Het fraaie Wonderland van de wel degelijk zeer getalenteerde Holly Macve is wat mij betreft een heel aardig alternatief. Erwin Zijleman

Jadea Kelly - Weather Girl

De Canadese muzikante Jadea Kelly had met haar vorige albums al een groot publiek aan zich moeten binden en laat ook op Weather Girl weer horen dat ze een uitstekend songwriter en groot zangeres is
Jadea Kelly schakelt op haar albums tot dusver makkelijk tussen Amerikaanse rootsmuziek en pop-noir. Op het deze week verschenen Weather Girl staan de eerstgenoemde invloeden weer eens centraal. Het is een verstandige keuze, want de stem van de Canadese muzikante komt het best tot zijn recht wanneer er flink wat country in haar muziek zit. Jadea Kelly heeft voor haar nieuwe album een serie aansprekende songs geschreven en met name in de wat meer ingetogen songs laat ze wat mij betreft horen wat ze in huis heeft als zangeres en als songwriter. Jadea Kelly is nog behoorlijk onbekend helaas, maar verdient ook met Weather Girl weer alle aandacht.

Ik heb tot dusver wel wat met de muziek van de Canadese muzikante Jadea Kelly, al duurde het even voor ik haar muziek ontdekte. Jadea Kelly debuteerde in 2008 met het album Second Spring, dat niet wordt genoemd op de website van de Canadese muzikante en in Nederland ook niet meer te beluisteren is op de streaming media diensten. 

Het in 2010 verschenen Eastbound Platform is dat wel en als ik het album destijds had opgepikt had ik de Canadese muzikante op basis van de wat traditionele Amerikaanse rootsmuziek en de geweldige zang op het album waarschijnlijk een grote belofte voor de toekomst genoemd. Die belofte werd in Canada overigens beloond met een aantal country awards. 

Mijn eerste kennismaking met de muziek van Jadea Kelly stamt echter uit 2013 toen Clover verscheen. Op dit album schoof de muziek van Jadea Kelly op richting wat stemmige en melancholische popmuziek, ook wel bestempeld als pop-noir, met flink wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek. Met name de zang op Clover was prachtig, maar ook de songs op het album etaleerden het talent van Jadea Kelly. 

De Canadese singer-songwriter heeft haar tijd sindsdien verdeeld tussen het Canadese platteland, Nashville en Los Angeles. Het zijn drie plekken die allemaal invloed hebben op het geluid van Jadea Kelly. Op het in 2016 verschenen Love & Lust wonnen de countryinvloeden uit Nashville aan terrein, terwijl op het aan het begin van 2022 verschenen Roses weer wat meer invloeden uit de popmuziek uit Los Angeles boven kwamen drijven. 

Op het deze week verschenen Weather Girl komen alle invloeden samen al domineren Canada en Nashville op het album. Het nieuwe album van Jadea Kelly werd voor een belangrijk deel geproduceerd door de Canadese muzikante en producer Jim Bryson, maar in Los Angeles werkte ze ook met andere producers. 

Weather Girl bevat vooral songs die laten horen dat Jadea Kelly uitstekend uit de voeten kan met betrekkelijk sober ingekleurde Amerikaanse rootsmuziek. In een aantal wat spaarzaam ingekleurde songs komt haar stem echt fantastisch tot zijn recht, met vocale bijdragen van een aantal bevriende gastmuzikanten als kers op de taart. Ik vond de stem van Jadea Kelly elf jaar geleden al bijzonder mooi, maar de zang op Weather Girl is nog veel mooier. 

Invloeden uit de pop hebben wat aan terrein verloren op het nieuwe album van de Canadese muzikante, maar als ze opduiken laat Jadea Kelly horen dat ze ook hiermee uit de voeten kan met haar stem. Wat mij betreft beperkt ze zich in de toekomst echter volledig tot de Amerikaanse rootsmuziek, want in dit genre vind ik zowel de stem van Jadea Kelly als haar songs het meest onderscheidend. 

Met haar stem had Jadea Kelly inmiddels al veel bekender moeten zijn dan ze is, maar ook als songwriter maakt ze ook op Weather Girl, waarvoor ze overigens een crowdfunding campagne nodig had, weer makkelijk indruk. Jadea Kelly heeft tot dusver geen gelukkige hand bij het laten ontwerpen van haar cover art, want ook de cover van haar nieuwe album is weer spuuglelijk, maar verder heb ik echt niets aan te merken op Weather Girl, dat elf bijzonder aangenaam klinkende en makkelijk in het gehoor liggende songs bevat, die allemaal flink worden opgetild door de uitstekende zang van Jadea Kelly. Ga dat vooral horen. Erwin Zijleman

Leon Bridges - Leon

De Texaanse soulzanger Leon Bridges liet zich op zijn eerste twee albums vooral beïnvloeden door oude soul, maar kiest aan de hand van de producers van Kacey Musgraves voor een eigentijdser en veelzijdiger geluid
Na de eerste twee albums had ik het wel een beetje gehad met de muziek van Leon Bridges, die zich vooral liet gelden als een uitstekende zanger. Op zijn nieuwe album Leon laat de Amerikaanse muzikant wat mij betreft horen dat hij meer kan. Het is deels de verdienste van producers Ian Fitchuk en Daniel Tashian, die eerder al wonderen wisten te verrichten voor Kacey Musgraves en nu Leon hebben voorzien van een aangenaam en gloedvol geluid. Het is een geluid waarin de songs van Leon Bridges wat eigentijdser klinken, maar het is wat mij betreft ook een geluid waarin de soulstem van de Amerikaanse muzikant nog veel beter tot zijn recht komt.

Toen Leon Bridges in de zomer van 2015 debuteerde met Coming Home was hij de zoveelste zanger die de hoogtijdagen van de soulmuziek uit de jaren 60 wilde laten herleven. Daar slaagde de Amerikaanse muzikant overigens op overtuigende wijze in en omdat ik de stem van Leon Bridges beter vond dan die van zijn concurrenten gaf ik hem het voordeel van de twijfel. Dat deed ik ook omdat Coming Home gewoon een erg lekker soulalbum was. 

Ook het in 2018 verschenen Good Thing beviel me wel, al was ook dit een album dat vooral voortborduurde op de soulmuziek en de zang van de grote soulzangers uit het verleden. Het was bovendien een album dat af en toe aan de zoetsappige kant was. Op zijn derde album, Gold-Diggers Sound nam Leon Bridges wat meer afstand van de soul uit het verleden en verwerkte hij meer invloeden uit de R&B en de jazz. Het album deed me op een of andere manier echt helemaal niets, waardoor ik ook geen vertrouwen had in het vorige week verschenen Leon. 

Het nieuwe album van Leon Bridges kreeg de afgelopen week echter vooral zeer positieve recensies en verder werd mijn aandacht getrokken door de namen van Ian Fitchuk en Daniel Tashian, die het album produceerden. Het zijn de producers achter de albums van Kacey Musgraves en dat zijn albums die me dierbaar zijn. 

Hier en daar wordt het geluid van Leon Bridges op Leon omschreven als countrysoul, maar dat vind ik wat overdreven. Invloeden uit de countrymuziek zijn inderdaad hoorbaar op het nieuwe album van Leon Bridges, maar zijn in de meeste tracks op Leon zeker niet dominant. Als ze dit wel zijn, zoals in het prachtige Can’t Have It All, hoor ik een geluid dat Leon Bridges van mij veel vaker mag verkennen, maar ook als de Amerikaanse muzikant dichter bij de soul blijft overtuigt zijn nieuwe album bijzonder makkelijk. 

Het is deels de verdienste van de prachtige soulstem van de Texaanse muzikant, maar ook de productie van Ian Fitchuk en Daniel Tashian doet veel. Net als op bijvoorbeeld Golden Hour van Kacey Musgraves hebben de twee gewilde producers gekozen voor een gloedvol geluid, dat makkelijk schakelt tussen genres. Leon laat zich wat mij betreft beluisteren als een soulalbum, maar het is een soulalbum van deze tijd en bovendien een soulalbum dat open staat voor andere invloeden. 

Leon is een warm klinkend album dat de ruimte volledig vult met aangename klanken en het zijn klanken die perfect passen bij de mooie soulstem van Leon Bridges. De Amerikaanse muzikant probeerde in het verleden nog wel eens wat teveel te klinken als de grote soulzangers uit het verleden, maar heeft op Leon een meer eigen geluid dat zowel put uit het heden als het verleden. 

Alle positieve recensies van het album begrijp ik inmiddels volledig, want op Leon zet Leon Bridges een aantal grote stappen. Leon is een album dat het geweldig doet op de achtergrond, zeker als je nog wat kunt wegdromen in een aangenaam herfstzonnetje, maar het is ook een album dat in muzikaal en productioneel opzicht een stuk interessanter is dan de vorige albums van de Amerikaanse muzikant en dat ook in vocaal opzicht wat mij betreft meer indruk maakt. En zo moet ik terugkomen op mijn oorspronkelijke gedachte dat het beste er bij Leon Bridges na een paar albums wel af was. Leon is hopelijk de voorbode van nog veel meer moois. Erwin Zijleman

Leon van Leon Bridges is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (bone), 32,99 euro

LP (indie smoke), 32,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro

ML Buch - Suntub (2023)

De Deense muzikante ML Buch leverde een jaar geleden een fascinerend album af dat met geen mogelijkheid in een hokje is te duwen en dat deze week terecht nog eens wordt uitgelicht door de Amerikaanse website Paste
Suntub van ML Buch is me vorig jaar volledig ontgaan, maar het is een bijzonder album, dat mooier en interessanter wordt wanneer je er vaker naar luistert. Centraal op het album staat het bijzondere spel op de 7-snarige gitaar van ML Buch. Het is de basis van een wat experimenteel maar ook mooi en ruimtelijk geluid, dat wordt aangevuld met afwisselend experimentele en atmosferische klanken van synths. Wanneer de Deense muzikante zang toevoegt worden de songs van ML Buch net wat toegankelijker en folkier, maar het geluid op Suntub blijft uniek. Er was een jaar geleden niet veel aandacht voor, maar dit fascinerende album verdient een herkansing.

De Amerikaanse website Paste publiceerde de afgelopen week een lijst met de honderd beste albums van de jaren 2020. Ik besprak ruim de helft van deze albums op de krenten uit de pop en omdat Paste een van mijn wekelijkse tipgevers is, kwam ik ook flink wat andere albums tegen die ik op advies van de Amerikaanse website wel heb beluisterd, maar die niet aansloten bij mijn smaak, bijvoorbeeld omdat het ging om genres die me minder goed liggen als metal, avant garde, filmmuziek of rap. 

Ik vond uiteindelijk dan ook maar één album dat ik niet graag had willen missen, maar met dat album ben ik heel blij. Het gaat om Suntub van ML Buch. Het is het tweede album van de Deense muzikante Marie Louise Buch, die deze week toevallig ook opduikt op het album van de eveneens uit Denemarken opererende Rebecca Maria Stougaard, die interessante muziek maakt onder de naam Molina. 

Suntub verscheen ongeveer een jaar geleden en ik kan niet herinneren dat ik destijds naar het album heb geluisterd. Het is een album dat vooral zeer positieve recensies kreeg en het zijn recensies waarin het niet goed lukt om een label te plakken op de muziek van ML Buch. Dat levert vaak creatieve vergelijkingen op en die waren er ook voor Suntub, dat ergens werd omschreven als “middle-period Joni Mitchell covering Talk Talk and run through a computer made of jelly”. Zo bijzonder kan ik ze niet verzinnen en ik ga dan ook geen poging wagen. 

Het ruim 55 minuten durende album begint met op een bijzondere manier vervormde synths en een eenvoudig ritme, maar na ongeveer een minuut komt er wat meer lijn in de openingstrack van Suntub, zeker wanneer fraai elektrisch gitaarspel opduikt en uiteindelijk ook de stem van Marie Louise Buch invalt. De zang van de Deense muzikante en haar ruimtelijke en veelkleurige gitaarspel op haar 7-snarige gitaar (Andy Summers wordt ergens genoemd als referentie en daar zit wat in) zijn uiteindelijk de belangrijkste ingrediënten in de songs van ML Buch, terwijl de synths vooral op de achtergrond uitwaaien. 

Het hierboven genoemde citaat is buiten de van gelei gemaakte computer niet eens zo gek, want de songs van de Deense muzikante hebben in vocaal opzicht een folky karakter en zijn in muzikaal opzicht vooral sfeervol. Het leuke van Suntub is dat het een album is dat totaal anders klinkt dan de meeste andere albums van het moment, zonder dat het erg tegen de haren in strijkt. 

Zeker in muzikaal opzicht heeft het album een wat experimenteel karakter, wat je vooral hoort in de passages waarin de zang ontbreekt, maar ik hoor ook intro’s die juist zeer toegankelijk zijn. Wanneer vocalen worden toegevoegd klinkt de muziek van ML Buch nog wat toegankelijker, maar het geluid van de muzikante uit Kopenhagen blijft heel apart. Suntub werd overigens opgenomen op bijzondere plekken, want de zang werd vooral in de auto opgenomen, terwijl de gitaren overal en nergens op de band werden gezet en het geluid verder werd versterkt in sauna’s en zwembaden. 

ML Buch maakt op Suntub zeker geen doorsnee popsongs, maar hoe vaker ik naar het album luister hoe mooier en hoe minder tegendraads ik het vind. Zeker wanneer de muziek repeteert hoor ik wel wat van de muziek waarmee Tash Sultana ooit begon, maar dan met een koele Scandinavische in plaats van een broeierige Australische touch, waarmee ik dan toch nog tot een cryptische omschrijving van het album ben gekomen. Erwin Zijleman

De muziek van ML Buch is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Deense muzikante: https://mlbuch.bandcamp.com/album/suntub.

Suntub van ML Buch is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 36,99 euro

Tucker Zimmerman - Dance Of Love

De Amerikaanse band Big Thief neemt de wat vergeten en ondergewaardeerde Amerikaanse singer-songwriter Tucker Zimmerman op sleeptouw, wat met Dance Of Love een fraai en emotioneel album oplevert
Big Thief neemt de tijd voor haar nieuwe album, maar vond wel de tijd om mee te spelen op het nieuwe album van Tucker Zimmerman. De Amerikaanse singer-songwriter is de 80 inmiddels gepasseerd en kreeg nooit de waardering van een groot publiek, ondanks het feit dat hij werd bewonderd door een aantal grote muzikanten. De combinatie met Big Thief pakt verrassend goed uit. De band kan goed uit de voeten met de ingetogen folk en country die is te horen op het album, terwijl de stem van frontvrouw Adrianne Lenker fraai combineert met die van Tucker Zimmerman. Hier en daar slaat de meligheid wat toe, maar over de hele linie is Dance Of Love een mooi en indringend album.

Tucker Zimmerman is volgens AllMusic.com een onderschatte Amerikaanse singer-songwriter, die al vanaf het eind vanaf de jaren 60 aan de weg timmert, maar wiens muziek nooit op de juiste waarde is geschat. Ik had echt nog nooit van Tucker Zimmerman, die look lange tijd in Engeland en België verbleef, gehoord en dat was waarschijnlijk niet veranderd wanneer de inmiddels 83 jaar oude singer-songwriter deze week geen album had uitgebracht waarop ook de Amerikaanse band Big Thief is te horen. 

Big Thief’s Adrianne Lenker bewonderde Tucker Zimmerman al een tijdje en hielp de Amerikaanse muzikant aan een platencontract bij het gerenommeerde 4AD label, waar ook Big Thief onderdak heeft gevonden. Het levert deze week het album Dance Of Love op en dat album krijgt door de bijdragen van Big Thief veel meer aandacht dan de vorige albums van Tucker Zimmerman. Big Thief tekende voor de muziek op en de productie van Dance Of Love, terwijl Adrianne Lenker in de meeste songs, samen met Tucker Zimmerman, tekent voor de zang. 

Als ik een tijdje niet naar de stem van Adrianne Lenker heb geluisterd moet ik altijd weer even wennen aan haar kwetsbare en soms wat onvaste stemgeluid. Wat dat betreft is Dance Of Love dubbel wennen, wat ook de door de jaren getekende stem van Tucker Zimmerman klinkt behoorlijk kwetsbaar en ook wel wat onvast. 

In muzikaal opzicht borduurt Dance Of Love voor op de door country en folk gedomineerde songs op Big Thief’s laatste album Dragon New Warm Mountain I Believe In You, dat inmiddels ruim tweeënhalf jaar oud is. In de openingstrack is fraai pedal steel spel te horen en ook het gitaarwerk van Buck Meek is, zoals altijd, dik in orde. De gitarist heeft weer meerdere geluiden in de aanbieding en ze zijn allemaal mooi en trefzeker. 

Dance Of love bevat ingetogen en met veel gevoel gespeelde songs en deze passen waarschijnlijk het best bij de zang van Tucker Zimmerman en Adrianne Lenker. Het is zang waar ik weer even aan moest wennen, maar uiteindelijk passen de stemmen van de twee perfect bij elkaar en slagen de twee kwetsbaar en wat onvast klinkende stemmen er in om elkaar fraai te versterken. De Big Thief zangeres en de oude folkie zingen ook allebei met veel emotie, wat de songs op het album voorziet van urgentie. 

Tucker Zimmerman is in het verleden door velen geprezen als songwriter (David Bowie was ook een fan) en dat dit niet voor niets was hoor je in de songs op Dance Of Love, die makkelijk blijven hangen en die het vakmanschap van Tucker Zimmerman etaleren. Dance Of Love klinkt hier en daar als een album dat als een vloek en een zucht in elkaar is geflanst, maar dit geeft het album een bepaalde charme en zorgt er bovendien voor dat de samenwerking tussen Big Thief en Tucker Zimmerman puur en oprecht klinkt. 

Dance Of Love wakkert bij mij zeker het verlangen naar een nieuw Big Thief album aan, maar de samenwerking met de mij volkomen onbekende Tucker Zimmerman vind ik ook zeer geslaagd. Dance Of Love zet de inmiddels 83 jaar oude muzikant niet alleen terecht in de spotlights, maar is ook een mooie aanleiding om zijn oude werk eens te beluisteren. Ik zou beginnen bij zijn overtuigende debuutalbum Ten Songs By Tucker Zimmerman uit 1969, dat werd geproduceerd door niemand minder dan Tony Visconti en waarop ook topmuzikanten als Rick Wakeman en Aynsley Dunbar zijn te horen. Erwin Zijleman

De muziek van Tucker Zimmerman is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://tuckerzimmerman.bandcamp.com/album/dance-of-love.

Dance Of Love van Tucker Zimmerman is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Beau - Girl Cried Wolf

Na het geweldige debuutalbum van het New Yorkse duo Beau uit 2016 was het heel lang stil, maar deze week keren Heather Golden en Emma Jenney terug met een wat kort, maar wederom fantastisch album
Niet iedereen zal That Thing Reality van Beau in 2016 hebben opgemerkt, maar iedereen die dit wel deed kreeg een fantastisch album in handen. Hierna was het heel lang stil rond Heather Golden en Emma Jenney, maar deze week keert Beau terug met Girl Cried Wolf. Het is een album dat voor een belangrijk deel anders klinkt dan zijn voorganger, maar ook het tweede album van Beau is prachtig. De twee muzikanten uit New York hebben een uniek eigen geluid, dat uiteenlopende invloeden verwerkt en dat extra glans krijgt door twee mooie stemmen. We hebben echt veel te lang op Girl Cried Wolf moeten wachten, maar na een keer horen ben ik verslaafd aan de nieuwe muziek van Beau.

In het prille voorjaar van 2016 verscheen That Thing Reality, het debuutalbum van het New Yorkse duo Beau. Mijn recensie van het album op de krenten uit de pop is al behoorlijk positief, maar toen ik aan het eind van 2016 de balans opmaakte, kwam ik tot de conclusie dat ik That Thing Reality echt het allerbeste album van 2016 vond en was Beau de toch wel wat verrassende aanvoerder van mijn jaarlijstje. 

Heather Golden en Emma Jenney, die samen Beau vormen, begonnen op hun debuutalbum bij de folk uit de jaren 60 en kwamen vervolgens via de new wave uit de jaren 70 in het huidige millennium terecht. Het leverde een aantal fantastische songs op, die extra glans kregen door de geweldige en emotievolle zang van de twee New Yorkse muzikanten en door de aanstekelijke energie in de songs op het album. Het was best een tijd geleden dat ik naar That Thing Reality had geluisterd, maar het album maakte bij beluistering eerder deze week direct weer een overrompelende indruk. 

Heather Golden en Emma Jenney hebben mijn geduld sindsdien flink op de proef gesteld. Pas in 2020 verscheen er een nieuwe track van het Amerikaanse tweetal en ook de afgelopen jaren moesten we het doen met slechts een kleine handvol nieuwe tracks. Deze week is dan eindelijk het tweede album van Beau verschenen en heeft het prachtige That Thing Reality gelukkig een opvolger, Girl Cried Wolf. Natuurlijk is het jammer dat we het na al die jaren moeten doen met slechts zeven echte songs (en een intro), die optellen tot een klein half uur muziek, maar na achtenhalf jaar wachten ben ik blij met alles dat Beau te bieden heeft. 

De verwachtingen waren gezien de status van That Thing Reality onwaarschijnlijk hoog, maar desondanks was ik direct razend enthousiast over het tweede album van Beau. Heather Golden en Emma Jenney werken op hun tweede album samen met producer en mixer Brandon Bost, die met name in die laatste hoedanigheid werkten met een aantal hele grote muzikanten. 

Ook voor Beau heeft hij fraai werk verricht, want Girl Cried Wolf is voorzien van een wat voller en steviger geluid, dat laat horen dat Heather Golden en Emma Jenney niet zijn blijven steken in 2016. De twee waren destijds prille twintigers en hebben er een aantal lastige jaren in de muziek op zitten. Het heeft ze alleen maar sterker gemaakt, ook als muzikant.

Het wat vollere en deels met synths verrijkte geluid op het tweede album van Beau bevalt me wel. Het is een geluid dat wat dichter tegen de indiepop en indierock van het moment aan zit, maar Beau heeft nog altijd een duidelijk eigen geluid. Ook op Girl Cried Wolf vind ik de soms wat ruwe maar soms ook engelachtige zang van Heather Golden en Emma Jenney echt prachtig en ook dit keer hebben de twee een aantal geweldige songs geschreven. 

Het zijn songs die zich, in ieder geval bij mij, direct genadeloos opdringen, maar het zijn ook songs die de fantasie blijven prikkelen. Het zijn songs die prachtig zijn geproduceerd, maar de muziek van Beau heeft ook nog steeds iets ruws en blijft ook dit keer makkelijk door de tijd en de rijke muziekgeschiedenis van New York springen. 

Natuurlijk had ik liever een wat langer album gehad, maar Girl Cried Wolf is een album dat je ook makkelijk op repeat kunt zetten en dat ook na meerdere keren achter elkaar horen interessant blijft. Ik heb na 2016 vaak gefantaseerd over een nieuw album van Beau, maar eindelijk is het er. Girl Cried Wolf klinkt anders dan ik had verwacht, maar ik vind het wederom heel erg goed. Erwin Zijleman

Genevieve Stokes - With A Lightning Strike

Genevieve Stokes debuteert deze week met het knappe With A Lightning Strike, waarop de Amerikaanse muzikante lekker in het gehoor liggende indie popsongs combineert met diepgang en intensiteit
Ik had With A Lightning Strike van Genevieve Stokes eind vorige week eerlijk gezegd verwacht in de meeste lijstjes met tips, maar het is helaas redelijk stil gebleven rond het album. Dat is jammer, want de muzikante uit Maine heeft een uitstekend album gemaakt. Het door niemand minder dan Tony Berg geproduceerde album kan worden omschreven als indiepop, maar het is wel indiepop die zich onderscheidt van de meeste albums in het genre. Dat doet Genevieve Stokes met haar stem, met de inkleuring van haar songs en met de songs zelf. With A Lightning Strike dringt zich makkelijk op, maar er valt ook veel te ontdekken op dit intense album, dat mij in ieder geval heeft overrompeld.

EP’s en mini-albums laat ik meestal links liggen, er zijn immers al veel meer nieuwe albums dan ik kan bespreken in een week op de krenten uit de pop, maar over het mini-album Swimming Lessons van Genevieve Stokes uit 2021 en haar EP Catching Rabbits uit 2023 heb ik erg getwijfeld. De muzikante uit Maine maakte op haar beide releases indruk met interessante maar ook aanstekelijke songs en vooral met een flinke dosis eigenzinnigheid. Ik keek dan ook erg uit naar het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante en dat album is deze week verschenen. 

Bij beluistering van het mini-album en de EP van Genevieve Stokes moest ik af en toe aan Fiona Apple denken. Dat is een van mijn muzikale helden en het is er een van wie ik helaas maar zelden invloeden hoor op albums van andere muzikanten. In de songs van Genevieve Stokes hoorde ik ze echter wel en dat was een van vele redenen om onder de indruk te zijn van Swimming Lessons en Catching Rabbits. Ik hoor ze ook op haar debuutalbum With A Lightning Strike, waarop Genevieve Stokes laat horen dat het nog veel beter kan dan ze tot dusver liet horen. 

Invloeden van Fiona Apple zijn ook dit keer subtiel aanwezig en duiken met name op in het pianospel en in de intensiteit van de songs van Genevieve Stokes. De naam van Fiona Apple is zeker niet de enige naam die opduikt bij beluistering van With A Lightning Strike, want het debuutalbum van Genevieve Strokes klinkt af en toe als een omgevallen platenkast met heel veel persoonlijke favorieten, onder wie zeker Phoebe Bridgers en Billie Eilish, maar het zijn er veel meer. 

With A Lightning Strike is een album dat goed past in het hokje indiepop, maar binnen dit genre zoekt Genevieve Stokes de eigenzinnige hoek op. De songs op With A Lightning Strike zijn avontuurlijker dan op de meeste andere indiepop albums en ook eigenzinniger. Je hoort het in de muziek, die mooi is maar ook steeds de fantasie weet te prikken en je hoort het in de zang van Genevieve Strokes, die zingt met veel gevoel en expressie. 

De songs op With A Lightning Strike zitten vol bijzondere wendingen, maar het zijn ook lekker in het gehoor liggende en vaak aanstekelijke en direct memorabele songs, wat knap is. Het album klinkt ook nog eens perfect, wat mede de verdienste is van producer Tony Berg, die een prachtig cv heeft, waarop inmiddels de namen van onder andere Paul McCartney, Phoebe Bridgers, Boygenius en Lizzy McAlpine prijken. 

Laatstgenoemde maakte wat mij betreft een van de beste indiepop albums van 2024 en het is een album dat verrassend weinig aandacht heeft gekregen van de gerenommeerde muziekpers. Die laat het momenteel ook afweten wanneer het gaat om het debuutalbum van Genevieve Stokes en daar begrijp ik echt niets van. Gelukkig weet de muzikante uit Portland, Maine, via TikTok een groot publiek te bereiken, maar With A Lightning Strike had ook zeker niet misstaan tussen de wekelijkse tips van bijvoorbeeld Pitchfork en Paste. 

Zelf ben ik in ieder geval heel gelukkig met het debuutalbum van Genevieve Stokes dat dieper graaft dan de meeste andere albums in het genre en ook een stuk intenser is. Die intensiteit neemt alleen maar toe wanneer je het album vaker hoort en nieuwe dingen blijft ontdekken in de bijzondere songs van Genevieve Stokes. Jaarlijstjesmateriaal wat mij betreft. Erwin Zijleman

Dawn Richard & Spencer Zahn - Quiet In A World Full Of Noise

Dawn Richard heeft een verleden in de R&B en Spencer Zahn is vooral bekend als componist, maar de werelden van beiden vloeien op prachtige wijze samen op het in alle opzichten bijzondere Quiet In A World Full Of Noise
Quiet In A World Full Of Noise is een album vol beeldende en bijzonder mooie klanken. Het zijn klanken van de hand van componist Spencer Zahn, die ook goed uit de voeten kan met filmmuziek. Het is muziek waarin je eigenlijk geen zang verwacht, maar die zang is er wel en komt van R&B zangeres Dawn Richard, die ook op haar eigen albums al buiten de lijntjes kleurde, maar op Quiet In A World Full Of Noise de grenzen nog wat steviger verlegt met Spencer Zahn. Het lijkt een wat vreemde combinatie, maar het pakt echt prachtig uit. Spencer Zahn en Dawn Richard hebben een album gemaakt dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht betovert en dat je een kleine 40 minuten mee neemt naar een andere wereld.

Ik volg de ontwikkelingen binnen de R&B zeker niet op de voet, maar waar ik het genre een jaar of tien geleden nog volledig links liet liggen, luister ik inmiddels naar een flink deel van de nieuwe albums binnen de R&B en heb ik een zwak voor de wat avontuurlijkere albums binnen het genre. R&B muzikanten als Solange, Tirzah, Kelela, Janelle Monáe, Cleo Sol en Amel Larrieux wisten de afgelopen jaren zelfs mijn jaarlijstje te halen en de term R&B komt inmiddels terug in vele tientallen recensies op de krenten uit de pop. 

Ook de Amerikaanse R&B muzikante Dawn Richard trok aan het eind van 2021 mijn aandacht met haar album Second Line, dat in meerdere jaarlijstjes opdook. Het is een album waarop Dawn Richard de grenzen van de R&B opzoekt, net zoals de bovengenoemde muzikanten dat deden op hun albums. Het was mijn eerste kennismaking met de muziek van Dawn Richard, die al een jaar of vijftien meedraait en inmiddels een respectabel aantal albums op haar naam heeft staan. 

De Amerikaanse muzikante duikt deze week op met een album dat ze heeft gemaakt met de eveneens Amerikaanse componist en multi-instrumentalist Spencer Zahn. Het is niet de eerste keer dat de twee samenwerken, want in 2022 verscheen al het album Pigments. Het is een album dat me twee jaar geleden niet is opgevallen, maar het is een fascinerend album, waarop Spenzer Zahn op bijzondere wijze invloeden uit de jazz en de neoklassieke muziek combineert en Dawn Richard tekent voor de vocalen. 

Het deze week verschenen Quiet In A World Full Of Noise is weer een duidelijk ander album, maar het is wederom een album waarop de niet voor de hand liggende samenwerking tussen Dawn Richard en Spencer Zahn verrassend goed werkt. Met R&B heeft het niet zo gek veel te maken, al zijn er zeker nog wat subtiele invloeden uit het genre verstopt in de zang op het album, al hoor ik meer invloeden uit de soul en de jazz. 

Op Quiet In A World Full Of Noise draait in eerste instantie alles om de composities van Spencer Zahn. De Amerikaanse muzikant ging door een diep dal na een breakup en schreef een aantal door piano gedomineerde en behoorlijk stemmige en melancholische tracks. De stemmige klanken, die af en toe ook veel rijker zijn georkestreerd met een flinke batterij aan strijkers, worden gecombineerd met de wederom zeer ingetogen maar ook zeer smaakvolle zang van Dawn Richard, die nog meer dan op Pigments en haar R&B getinte albums laat horen dat ze een uitstekende zangeres is. 

De zang van Dawn Richard is op Quiet In A World Full Of Noise iets dominanter aanwezig dan op Pigments en komt wat mij betreft ook beter tot zijn recht in het vooral neoklassieke maar ook met elektronica verrijkte geluid op het album. Het is mijlenver verwijderd van de muziek waarmee Dawn Richard een paar jaar geleden mijn aandacht trok en bij eerste beluistering moest ik er echt flink aan wennen, maar inmiddels vind ik Quiet In A World Full Of Noise niet alleen een bijzonder, maar ook een heel mooi album. 

Ik ben op zich heel benieuwd naar de volgende R&B verrichtingen van Dawn Richard, maar ook de samenwerking met Spencer Zahn smaakt zeker naar meer. Met Quiet In A World Full Of Noise hebben Dawn Richard en Spencer Zahn een album gemaakt dat je even op je in moet laten werken, maar dat vervolgens al snel verandert in een fascinerende en meestal bedwelmend mooie luistertrip. Erwin Zijleman

De muziek van Dawn Richard en Spencer Zahn is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het tweetal: https://dawnrichard.bandcamp.com/album/quiet-in-a-world-full-of-noise.

Quiet In A World Full Of Noise van Dawn Richard en Spencer Zahn is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

The Hard Quartet - The Hard Quartet

Een aantal gerenommeerde en gerespecteerde muzikanten uit verschillende bands bij elkaar zetten levert maar zelden een geslaagd album op, maar het debuutalbum van The Hard Quartet mag er absoluut zijn
Stephen Malkmus, Matt Sweeney, Jim White en Emmett Kelley, het zijn zeker niet de minste muzikanten, maar zogenaamde ‘supergroepen’ hebben geen goede reputatie. Het debuutalbum van The Hard Quartet is daarom met de nodige reserves ontvangen, maar de Amerikaanse en Australische muzikanten laten horen dat het ook wel eens goed kan aflopen met een ‘supergroep’. Het titelloze debuutalbum van The Hard Quartet is namelijk een uitstekend album. Het is een album met indierock als basis, maar de vier heren zijn niet vies van een uitstapje hier of daar. Ondanks vier songwriters en vier zangers klinkt het debuutalbum van The Hard Quartet als een bandalbum en het is een album dat naar meer smaakt.

Voorzichtigheid is wat mij betreft geboden wanneer wordt gesproken over een ‘supergroep’. Enerzijds omdat dit predicaat tegenwoordig nogal snel uit de kast wordt getrokken en anderzijds omdat zogenaamde ‘supergroepen’ maar zelden aan de verwachtingen kunnen voldoen. Dat The Hard Quartet een ‘supergroep’ wordt genoemd is overigens niet zo heel gek, want de nieuwe Amerikaanse band (of gelegenheidsband, de tijd zal het leren) bestaat uit vier muzikanten die hun sporen in de muziek al ruimschoots hebben verdiend. 

Gitarist en zanger Stephen Malkmus kennen we natuurlijk van de legendarische indierock band Pavement, maar hij maakte ook een aantal succesvolle soloalbums en muziek met bands als The Silver Jews en The Jicks. Gitarist en zanger Matt Sweeney is bekend van de bands Chavez en Zwan, maar hij is ook als gitarist te horen op een omvangrijke stapel in breder kring gerespecteerde albums. Dat laatste geldt ook voor drummer Jim White, die we bovendien kennen van de band Dirty Three. Gitarist en zanger Emmett Kelly kennen we tenslotte van The Cairo Gang, maar ook vanwege de samenwerking met flink wat muzikanten van naam en faam. 

Er is al met al nogal wat ervaring te horen op het titelloze debuutalbum van The Hard Quartet en de band beschikt niet alleen over vier gelouterde muzikanten, maar ook over vier gerespecteerde songwriters. Het zijn een aantal ingrediënten die aan de basis stonden van de mislukking van menige ‘supergroep’, maar Stephen Malkmus, Matt Sweeney, Jim White en Emmett Kelley hebben met zijn vieren een uitstekend album afgeleverd. 

Het is een album dat absoluut flarden uit het verleden van de vier muzikanten bevat en dat makkelijk schakelt tussen 90s indierock, 90s powerpop, indierock van het moment met een vleugje Americana en zeer incidenteel het ruwere werk. Met drie gitaristen (die allemaal als corvee ook de bas oppakten) is het debuutalbum van The Hard Quartet natuurlijk een gitaaralbum geworden en het is wat mij betreft een zeer geslaagd gitaaralbum. 

Het is ook een heel divers gitaaralbum, wat ook haast niet anders kan met vier songwriters, vier zangeres en drie gitaristen. Desondanks vind ik het debuutalbum van The Hard Quartet niet het allegaartje dat een album van een ‘supergroep’ vaak is. Stephen Malkmus, Matt Sweeney, Jim White en Emmett Kelley spelen hoorbaar met veel plezier en hebben een echt bandalbum afgeleverd. 

Ik vind niet alle songs even goed, maar het aantal uitstekende songs op het album is behoorlijk groot en echte missers staan er niet op. The Hard Quartet had er zin in tijdens de opnamen, want de band speelt niet alleen met plezier, maar had ook over inspiratie niet te klagen, waardoor er maar liefst vijftien songs staan op het album, dat ruim vijftig minuten muziek bevat. 

De songs van Stephen Malkmus bevatten een Pavement vibe die me wel bevalt, maar ik heb vooral een zwak voor de wat meer ingetogen en wat psychedelisch aandoende songs op het album. Mede gezien mijn slechte ervaringen met ‘supergroepen’ in het verleden had ik geen hoge verwachtingen van het eerste album van The Hard Quartet, maar de (gelegenheids)band uit New York heeft een album afgeleverd waarop het totaal voor de afwisseling wel weer eens meer is dan de som der delen. Erwin Zijleman

De muziek van The Hard Quartet is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://thehardquartet.bandcamp.com/album/the-hard-quartet.

The Hard Quartet van The Hard Quartet is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (coke bottle green), 29,99 euro

2LP, 29,99 euro

CD, 14,99 euro

Erisy Watt - not either or but everything

De Amerikaanse singer-songwriter Erisy Watt heeft de sfeer van het zonnige en zorgeloze Californië uit het verleden en heden prachtig gevangen op haar tweede en zeer aangename album not either or but everything
Ik kon in eerste instantie slechts vluchtig luisteren naar het album van de mij onbekende Erisy Watt, maar haar nieuwe album heeft me direct zeer aangenaam verrast. Het is een album dat met één been in het verleden staat, maar ook met één been in het heden. Het is een album met songs die zowel herinneren aan folkies en singer-songwriters uit het verleden als aan de indiemuzikanten van het moment. not either or but everything voelt direct aan als het spreekwoordelijke warme bad door de lome klanken en de aansprekende stem van Erisy Watt, maar het album staat ook vol uitstekende songs vol groeipotentie. Fraai album, dat echt de aandacht verdient.

Je struikelt momenteel bijna over de jonge vrouwelijke singer-songwriters met een hart voor indie of Americana (of allebei) en zelfs voor een groot liefhebber van deze genres als ik wordt het af en toe wel wat veel van het goede. Toch heb ik geen moment getwijfeld over not either or but everything (geen hoofdletters) van Erisy Watt. 

Het is het tweede album van de muzikante uit Los Angeles, want in het voorjaar van 2022 debuteerde ze met Eyes Like The Ocean. Het is een album dat me destijds niet is opgevallen, maar het is een zeer aangenaam album met vooral folky songs, dat in 2022 best een plekje op de krenten uit de pop had verdiend. Dat geldt zeker voor het deze week verschenen not either or but everything, dat ik nog een stuk beter vind. 

Ook op haar tweede album maakt Erisy Watt muziek die bijzonder lekker in het gehoor ligt en vaak zwoel en warm klinkt. Op haar debuutalbum koos de muzikante uit Los Angeles vaak voor ingetogen en hierdoor folky aandoende songs, maar op not either or but everything heeft ze haar geluid flink verrijkt. 

De songs van Erisy Watt bevatten flink wat invloeden uit de folkmuziek en vooral de singer-songwriter muziek uit het verleden en met name uit de jaren 70, maar ze heeft al deze invloeden fraai geïntegreerd in een geluid dat ook eigentijds en hier en daar wat indie klinkt. Dat is knap gedaan, maar not either or but everything overtuigt in eerste instantie vooral door de opvallend aangename sfeer in de songs van de Amerikaanse muzikante. 

Het is een sfeer die je meeneemt naar Californische zomers en zorgeloze tijden. De songs van Erisy Watt klinken warm en soms wat broeierig, maar het zijn ook songs met een laidback en ontspannende sfeer. Het album werd opgenomen op meerdere plekken in California en hoewel ik niet veel informatie heb over het opnameproces klinkt het album alsof het is gemaakt op warme zomeravonden en zonder al te veel zorgen. 

Erisy Watt wordt op haar tweede album bijgestaan door een aantal prima muzikanten, onder wie multi-instrumentalist Kosta Galanopoulos, en door producer Luke Temple, die ik eigenlijk alleen ken van het tweede soloalbum van Big Thief’s Adrianne Lenker. De muzikanten en de producer hebben gezorgd voor een zeer smaakvol geluid en het is een geluid dat goed past bij de stem van Erisy Watt. 

De singer-songwriter uit Los Angeles beschikt over een zacht en warm stemgeluid dat alleen maar beter wordt wanneer je er vaker naar luistert en hoort dat de zang op het album verrassend veelzijdig is. Hier en daar klinkt ze als een folkie uit een ver verleden, maar Erisy Watt kan in meerdere genres uit de voeten en heeft een eigen geluid. 

Door het grote aanbod van het moment valt het niet mee om op te vallen als jonge vrouwelijke singer-songwriter en ik lees dan ook nog niet veel over not either or but everything, dat zeker de afgelopen weken stapels concurrenten heeft. Ik bleef zelf vooral hangen door de zomerse en zorgeloze sfeer op het album, maar werd vervolgens aangenaam verrast door de prachtige klanken, de mooie stem van Erisy Watt en de sterke songs op haar tweede album. 

Ondanks de slechte vooruitzichten van een paar dagen geleden schijnt de zon nog altijd heerlijk vandaag en dat voelt nog net wat aangenamer aan met de warmbloedige songs van Erisy Watt op het uitstekende not either or but everything. Absoluut een aanrader. Erwin Zijleman

De muziek van Erisy Watt is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://erisywatt.bandcamp.com/album/not-either-or-but-everything.

Mariam The Believer - Breathing Techniques

De Zweedse muzikante Mariam Wallentin heeft als Mariam The Believer een op het eerste gehoor behoorlijk experimenteel en ongrijpbaar album gemaakt, dat echter steeds mooier en fascinerender wordt
Uiterst sobere klanken, bijzondere zang in een wat laag tempo en songs die zich met geen mogelijkheid in het keurslijf van de toegankelijke popsongs laten persen. Het zijn de belangrijkste ingrediënten van Breathing Techniques van de Zweedse muzikante Mariam Wallentin, oftewel Mariam The Believer. Het is misschien even wennen aan het tempo en aan de complexe songstructuren, maar eenmaal gewend valt er veel te genieten. Mariam Wallentin is een uitstekende zangeres, de muziek op Breathing Techniques is subtiel maar wonderschoon en de songs komen na enige gewenning steeds fraaier en fascinerender tot leven. Bijzonder album dit.

Breathing Techniques is het derde album van Mariam The Believer, maar mijn eerste kennismaking met de muziek van de Zweedse muzikante Mariam Wallentin. Althans, dat dacht ik, tot ik las dat de Zweedse muzikante in het verleden deel uit maakte of maakt van het Zweedse duo Wildbirds & Peacedrums. Van de muziek van dat duo kon ik lange tijd geen chocola maken, maar de voorlopige zwanenzang van het tweetal, het in 2014 verschenen Rhythm, wist me wel te overtuigen. 

Mariam Wallentin is met name in jazzkringen een zeer gerespecteerd muzikante, die het afgelopen decennium opdook op meerdere albums, ook ver buiten de grenzen van de jazz. Het deze week verschenen Breathing Techniques wordt vergeleken met de muziek van onder andere Alice Coltrane, Meredith Monk en Stina Nordenstam, wat al suggereert dat het derde album van Mariam The Believer geen lichte kost is. 

Dat is het bij eerste beluistering ook zeker niet. Breathing Techniques bevat acht songs, waarvan het merendeel boven de vijf minuten klokt. Het zijn songs waarin de muziek vaak sober is en wat experimenteel aan doet en dat geldt ook voor de zang van Marian Wallentin. Zowel de muziek als de zang zijn overigens wel erg mooi en passen goed bij de meestal complex aandoende songs. 

Mariam Wallentin beschikt over een mooie en warme stem en het is een stem met een flink bereik. Het is een stem die makkelijk overeind blijft in een uiterst sober of zelfs minimalistisch ingekleurd muzikale landschap. Het is een stem die, mede door het lage tempo van de songs op het album, in eerste instantie misschien wat tegen de haren instrijkt, maar die na enige gewenning alleen maar indruk maakt. 

Dat geldt ook voor de muziek op Breathing Techniques. Mariam The Believer heeft in een aantal tracks op het album genoeg aan sobere en wat donker klinkende pianoakkoorden, die worden gecombineerd met bijzondere ritmes, die al even spaarzaam worden ingezet. Naast een hoofdrol voor de piano en percussie zijn er op Breathing Techniques spaarzame maar bijzonder mooie en trefzekere bijdragen te horen van de harp, strijkers en elektronica, wat de songs voorziet van sprookjesachtige accenten. 

Het tempo in de songs ligt zoals gezegd laag, waardoor Breathing Techniques een meditatief of zelfs bezwerend karakter heeft. Het zijn songs waarin zowel de zang als de muziek zoals gezegd mooi maar ook bijzonder zijn en dat is een omschrijving die ook opgaat voor de songs zelf. Mariam The Believer beweegt zich op Breathing Techniques ver buiten de conventies van de popsong met een kop en een staart, waardoor het album, zeker bij eerste beluistering, lastig te doorgronden is. 

Hier en daar wordt, voor muziekliefhebbers die minder goed thuis zijn in de experimentele jazz, de vergelijking met Kid A van Radiohead of Spirit Of Eden van Talk Talk gemaakt en ook dat zijn inderdaad albums die pas goed tot zijn recht komen wanneer je de wens om conventionele popsongs te horen hebt opgegeven. 

Nu ik Breathing Techniques van Mariam The Believer meerdere keren heb gehoord, kan ik me overigens niet meer voorstellen dat ik zo geworsteld heb met het album, want inmiddels hoor ik alleen maar de bijzondere schoonheid van de zang, de muziek en de songs op dit fascinerende album. Erwin Zijleman

De muziek van Mariam The Believer is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://mariamthebeliever.bandcamp.com/album/breathing-techniques.

Breathing Techniques van Mariam The Believer is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

CD, 17,99 euro