Gavin Friday - Ecce Homo

Het was heel lang stil rond Gavin Friday, maar met Ecce Homo geeft de eigenzinnige Ierse muzikant eindelijk weer eens een teken van leven af en het is er een die zowel intrigeert als overtuigt
Na dertien lange jaren wachten kan een comeback album eigenlijk alleen maar tegenvallen, maar de Ierse muzikant Gavin Friday laat met Ecce Homo horen dat het ook anders kan. Het zat Gavin Friday in zijn muzikale carrière vaak tegen, waardoor hij niet heel veel muziek op zijn naam heeft staan, maar de albums die hij maakte zijn me dierbaar. Ook Ecce Homo is weer niet zo goed als het briljante solodebuut Each Man Kills The Thing He Loves uit 1989, maar wanneer de wat pompeuze beats uit de eerste tracks vervagen overtuigt Gavin Friday steeds meer met eigenzinnig ingekleurde songs, de bijzondere bespiegelingen van de Ierse muzikant en natuurlijk met zijn bijzondere stem. Goed dat hij terug is!

Het verhaal is inmiddels bekend. De Ierse muzikant Gavin Friday (echte naam: Fionán Martin Hanvey) creëert samen met zijn vrienden Paul en David de fantasiewereld Lypton Village in het Dublin van de jaren 70 en samen zetten ze hun eerste stappen in de muziek. In 1977 formeert Gavin Friday de band Virgin Prunes, die in de jaren 80 zal uitgroeien tot een cultband, maar nooit verder komt dan dat. 

Gavin Friday raakt langzaam maar zeker in de vergetelheid terwijl zijn jeugdvrienden Paul en David als Bono en The Edge wereldberoemd worden met hun band U2. Het eerherstel komt in 1989 als Gavin Friday het in alle opzichten briljante Each Man Kills The Thing He Loves uitbrengt. Even lacht het succes de Ierse muzikant toe, maar Adam 'n' Eve (1992), Shag Tobacco (1995) en Catholic (2011) zijn niet zo goed en succesvol als het debuutalbum van de Ierse muzikant, wiens carrière op een laag pitje komt te staan. 

Er zijn al jaren geruchten dat Gavin Friday zou werken aan een nieuw album, maar de afgelopen dertien jaar was het vooral stil. De geruchten blijken gelukkig toch te kloppen, want deze week is er opeens een nieuw album van de Ierse muzikant. Ecce Homo is ook in een luxe editie verschenen, die goed is voor dertien tracks en ruim 50 minuten muziek. Op voorhand was voor mij duidelijk dat Gavin Friday met Ecce Homo het niveau van het briljante Each Man Kills The Thing He Loves niet zou kunnen benaderen laat staan overtreffen, maar een gewoon goed album van de Ierse muzikant is ook niet verkeerd. 

Voor de productie van zijn nieuwe album deed Gavin Friday een beroep op Michael Heffernan en Dave Ball. Laatstgenoemde is natuurlijk bekend van Soft Cell, maar produceerde ook een van de albums van Virgin Prunes. Dave Ball heeft Ecce Homo hier en daar voorzien van flink wat elektronica, maar de songs op het album zijn ook verrijkt met een opvallende selectie blazers en hier en daar strijkers. 

Zeker in de eerste tracks lijkt Gavin Friday te kiezen voor veel synths en nogal pompeuze beats. Dat deed hij in het verleden ook wel eens en dat leverde niet mijn favoriete Gavin Friday songs op. Gelukkig verdwijnen de stevig aangezette beats na een tijdje uit beeld en kiest de Ierse muzikant voor een subtieler geluid, waarin elektronica en organische instrumenten op bijzondere wijze tegen elkaar in strijken. 

Het lijkt niet direct op het geluid dat het debuutalbum van Gavin Friday zo bijzonder maakte, maar de wat meer ingetogen songs en de songs die op een aangename manier bombastisch klinken overtuigen vrij makkelijk, zeker wanneer Gavin Friday zijn ze karakteristieke stem inzet. 

Bij eerste beluistering viel er bij mij eerlijk gezegd nog niet zo heel veel op zijn plek, maar nu ik Ecce Homo vaker heb beluisterd vind ik het een intrigerend album met een aantal prachtige songs en een aantal songs die zich op een of andere manier toch lekker opdringen, waardoor zelfs de uptempo songs met flinke beats iets met me doen. 

Gavin Friday sleepte er in het verleden van alles bij en dat doet hij ook dit keer. Van de pioniers van de elektronische muziek tot heel veel David Bowie en van glamrock tot Eurodisco, maar alle songs op Ecce Homo dragen ook het eigenzinnige en unieke stempel van Gavin Friday. Natuurlijk had ik liever een wat cabaretesk en weemoedig album als Each Man Kills The Thing He Loves gehad, maar ik schat Ecce Homo zeker niet lager in dan de vorige albums van deze bijzondere Ierse muzikant en dat is al met al een knappe prestatie. Erwin Zijleman

Ecce Homo van Gavin Friday is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 36,99 euro

CD, 19,99 euro

Lanie Gardner - A Songwriter's Diary

Lanie Gardner werd beroemd met haar bijdrage aan een werkelijk afgrijselijke versie van een Fleetwood Mac klassieker, maar laat op haar debuutalbum horen dat ze een zeer getalenteerde singer-songwriter is
Zonder de voorgeschiedenis van Lanie Gardner te kennen begon ik aan haar debuutalbum A Songwriter’s Diary. Die voorgeschiedenis moeten we wat mij betreft maar vergeten, want de songs op haar debuutalbum zijn veel interessanter dan die zo succesvolle Fleetwood Mac cover. Lanie Gardner maakt country en folk met een dun randje pop, schrijft lekker in het gehoor liggende maar ook persoonlijke songs en is ook nog eens gezegend met een prachtige warme stem. Lanie Gardner heeft in het genre waarin ze actief is momenteel talloze concurrenten, maar op basis van hetgeen dat ze laat horen op het uitstekende A Songwriter’s Diary voorspel ik haar een prachtige toekomst.

Lanie Gardner is tot dusver vooral bekend van de David Guetta versie van de Fleetwood Mac klassieker Dreams, die alleen op Spotify al 75 miljoen keer is beluisterd. Ik laat het zelf bij één keer luisteren, want de met veel elektronica opgetuigde en nogal goedkoop aandoende versie spreekt mij in muzikaal opzicht totaal niet aan en doet de prachtige song van Stevie Nicks geen recht. 

Het enige dat in positieve zin opvalt is de stem van Lanie Gardner, die overigens zelf ook nog een versie van Dreams opnam die wel de moeite waard is en een stuk dichter bij het origineel blijft. Desondanks had ik op basis van haar eerdere verrichtingen geen wonderen verwacht van Lanie Gardner, die deze week haar debuutalbum heeft uitgebracht. A Songwriter’s Diary laat echter horen dat de in North Carolina opgegroeide singer-songwriter beschikt over heel veel talent. 

Op haar debuutalbum laat de inmiddels naar Nashville uitgeweken muzikante allereerst horen dat ze beschikt over een prachtige stem. Dat hoorde je al in de zo succesvolle versie van Dreams, maar in het organische geluid op A Songwriter’s Diary komt de stem van Lanie Gardner nog veel beter tot zijn recht. Lanie Gardner is pas 25, maar ze beschikt over een warm en krachtig stemgeluid met een aangenaam ruw randje, wat haar songs voorziet van de scherpe randjes die vaak ontbreken in de countrypop die Lanie Gardner maakt. 

Er zijn momenteel hele veel goede countrypopzangeressen, maar Lanie Gardner beschikt over de potentie om uit te groeien tot een van de smaakmakers in het genre. De uitstekende zang is niet het enige dat in positieve zin opvalt bij beluistering van A Songwriter’s Diary. Lanie Gardner heeft een serie persoonlijke songs geschreven die terugkijken op haar jeugd aan de voet van de Appalachen in North Carolina en op de strijd die ze moest voeren om een voet aan de grond te krijgen in de meedogenloze muziekscene in Nashville. 

A Songwriter’s Diary bevat niet alleen persoonlijke songs, maar ook aansprekende songs, die de balans hebben gevonden tussen pure countrymuziek en country met een randje pop. Lanie Gardner vist meer dan eens in dezelfde cijfer als bijvoorbeeld Kacey Musgraves, maar haar songs klinken door de totaal andere stem en door wat dominantere invloeden uit de country ook flink anders. 

Door het succes van Dreams kon Lanie Gardner een vet platencontract tekenen, waardoor er hoorbaar veel geld is gestoken in haar debuutalbum. Ik heb niet veel informatie over de muzikanten en de producers die hebben bijgedragen aan het debuutalbum van Lanie Gardner, maar het zijn hoorbaar topkrachten uit Nashville. Desondanks klinkt A Songwriter’s Diary niet als het zoveelste aalgladde countrypop album uit de Amerikaanse muziekhoofdstad. 

Lanie Gardner laat absoluut invloeden uit de pop toe in haar songs, maar vergeleken met de meeste andere countrypopzangeressen blijft ze veel dichter bij de traditioneler klinkende Amerikaanse rootsmuziek die ze thuis in North Carolina zo vaak hoorde. Lanie Gardner is zoals gezegd vooral bekend als de zangeres in de wanstaltige versie van een Fleetwood Mac klassieker, maar wat mij betreft is ze vanaf nu een van de grote beloften binnen de Amerikaanse rootsmuziek van het moment en potentieel een van de allergrootsten binnen de countrypop. Lanie Gardner, onthouden die naam. Erwin Zijleman

Een fysiek exemplaar van het debuutalbum van Lanie Gardner is verkrijgbaar via haar website: https://www.laniegardnermusic.com.

Tess Parks - Pomegranate

Tess Parks heeft al vier prachtige albums op haar naam staan, maar met het prachtig klinkende en zeer aangenaam benevelende Pomegranate laat de Canadese muzikante horen dat het nog wat beter kan
Als groot fan van Mazzy Star werd ik ruim tien jaar geleden direct betoverd door de stem van de Canadese muzikante Tess Parks. Na twee soloalbums en twee albums met Anton Newcombe, keert Tess Parks deze week terug met een volgend soloalbum. Pomegranate is een album dat in muzikaal opzicht makkelijk indruk maakt. Het is een album waarop invloeden uit de psychedelica domineren en die invloeden komen met steeds net wat andere klanken uit de speakers. De prachtige klanken op Pomegranate vloeien op zeer fraaie wijze samen met de lome en zwoele zang van Tess Parks, die het benevelende effect van de songs op het album nog wat verder versterkt en wederom betovert met haar songs.

Ik heb tot dusver wel wat met de albums van de Canadese muzikante Tess Parks. Zowel haar twee soloalbums, Blood Hot (2013) en And Those Who Were Seen Dancing (2022), als de twee albums die ze maakte met de van The Brian Jonestown Massacre bekende Anton Newcombe, I Declare Nothing (2015) en Tess Parks & Anton Newcombe (2018), vond ik geweldige albums, die in een flink aantal gevallen mijn jaarlijstje haalden. 

Deze week keert de muzikante uit Toronto terug met haar derde soloalbum en ook Pomegranate bevalt me weer uitstekend. Pomegranate is de opvolger van het alweer tweeënhalf jaar oude And Those Who Were Seen Dancing en ligt in het verlengde van al zijn voorgangers. Ook dit keer staat de stem van Tess Parks immers centraal en het is een heerlijk zwoele en luie stem, die nog altijd onmiddellijk doet denken aan die van Mazzy Star’s Hope Sandoval. 

Mazzy Star reken ik tot mijn favoriete bands aller tijden, waardoor de Mazzy Star vibe op Pomegranate direct aanvoelt als het spreekwoordelijke warme bad. Tess Parks was in het verleden niet vies van een wat steviger gitaargeluid en invloeden uit de shoegaze, maar ze heeft ook altijd een zwak gehad voor invloeden uit de psychedelica. 

Ook Pomegranate opent heerlijk psychedelisch met breed uitwaaiende gitaarlijnen een dromerig spelende ritmesectie, wat andere zweverige accenten van onder andere de fluit en orgels en synths uit een ver verleden en natuurlijk de lome zang van Tess Parks zelf. Het psychedelische sfeertje van de openingstrack houdt de Canadese muzikante vast in de tracks die volgen. 

Pomegranate werd opgenomen in Londen, Toronto en Los Angeles, met producer Ruari Meehan, met wie Tess Parks al eerder samenwerkte, achter de knoppen. De Britse producer heeft het nieuwe album van Tess Parks voorzien van een warm en opvallend mooi geluid. Het is een geluid dat heerlijk zweverig en psychedelisch kan klinken, maar Pomegranate heeft ook een aardse en organische basis. 

In muzikaal opzicht vind ik Pomegranate weer net wat interessanter dan de vorige albums van Tess Parks en het is ook een afwisselend klinkend album, waarin steeds weer andere instrumenten het voortouw nemen. Vergeleken met de vorige albums van Tess Parks klinkt haar nieuwe album voller en minder gruizig, wat de dromerige sfeer van haar muziek alleen maar versterkt. 

Het past allemaal prachtig bij de zwoele vocalen van de muzikante uit Toronto. Ook de zang op Pomegranate zal waarschijnlijk weer gemengde reacties oproepen. Ik kan me voorstellen dat de zang op het album wat slaperig en eentonig kan overkomen, maar als je vatbaar bent voor de vocale verleiding van Tess Parks, en ik ben dat zeker, is Pomegranate een kleine veertig minuten genieten. 

Tess Parks was in het verleden niet vies van de nodige melancholie in haar songs. Die melancholie hoor je ook in een aantal songs op Pomegranate, maar de Canadese muzikante klinkt in een aantal songs ook verrassend opgewekt. Tess Parks heeft de lat in het verleden bijzonder hoog gelegd met vier uitstekende albums, maar ook album nummer vijf voldoet weer makkelijk aan mijn hoge verwachtingen en gaat heel wat gure herfst- en winteravonden voorzien van een prachtige soundtrack. Erwin Zijleman

De muziek van Tess Parks is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://tessparks.bandcamp.com/album/pomegranate.

Pomegranate van Tess Parks is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 36,99 euro

CD, 17,99 euro

Soccer Mommy - Evergreen

Sophie Allison heeft inmiddels een fraai stapeltje albums gemaakt als Soccer Mommy en ieder nieuw album is weer net wat beter, wat ook weer opgaat voor het zeer emotionele maar tegelijkertijd aanstekelijke Evergreen
Het is al een tijdje dringen in de indiepop en indierock van het moment, maar de albums van Soccer Mommy kunnen zich wat mij betreft meten met de beste albums in het genre. Het alter ego van de uit Nashville afkomstige Sophie Allison maakt inmiddels al een aantal albums flik wat indruk en doet dat ook weer met Evergreen. Het album volgt op een periode van verlies en rouw, wat je leest in de teksten, maar niet direct hoort in de muziek. De Amerikaanse muzikante experimenteerde op haar vorige album met een ander geluid, maar Evergreen klinkt weer wat meer als een indiepop en indierock album van deze tijd. De productie is mooi, de songs zijn sterk en Sophie Allison zingt prachtig. Uitstekend album weer.

Ik heb tot dusver wel wat met de muziek van Soccer Mommy. Het alter ego van de Amerikaanse muzikante Sophie Allison dook een jaar of acht geleden op met een album vol bedroom pop, maar heeft zich sindsdien ontwikkeld tot een van de vaandeldragers van de indiepop en indierock van het moment. 

De muzikante uit Nashville, Tennessee, is in die acht jaar behoorlijk productief geweest, want ze heeft inmiddels zes albums op haar naam staan. Van die albums worden haar eerste twee albums hier en daar mini-albums genoemd, maar wat mij betreft zijn het (ook gezien de speelduur) volwaardige albums. 

Ik vind tot dusver alle albums van Soccer Mommy goed, maar het in de zomer van 2022 verschenen Sometimes, Forever stak er voor mij tot dusver duidelijk bovenuit. Op het vorige album van Soccer Mommy klonk haar muziek net wat veelzijdiger en op een aangename manier atmosferisch en zweverig, maar ik vond vooral de songs nog een stuk beter dan we al van haar gewend waren. 

Op de opvolger van Sometimes, Forever hebben we voor Soccer Mommy begrippen lang moeten wachten, al verscheen vorig jaar nog de aardige EP Karaoke Night, waarop de Amerikaanse muzikante op fraaie wijze een aantal songs van anderen vertolkte. Deze week is de echte opvolger van Sometimes, Forever verschenen en Evergreen doet wat mij betreft niet onder voor zijn uitstekende voorganger. 

Soccer Mommy weet tot dusver steeds interessante producers te strikken voor haar albums en maakte haar nieuwe album samen met Ben H. Allen III, die eerder werkte met Deerhunter, Belle and Sebastian en Girl Ray. Het is misschien een wat minder grote naam dan Daniel Lopatin of Gabe Wax, met wie Sophie Allison op haar vorige albums werkte, maar de productie van Evergreen bevalt me zeer. 

Soccer Mommy koos op haar vorige album voor een voller, veelzijdiger en hier en daar wat psychedelisch klinkend geluid. Dat geluid vond ik prachtig, maar het meer down to earth, organischer klinkende geluid op Evergreen is zeker niet minder en past misschien wel beter bij de stem van Sophie Allison, die zeker in de net wat meer ingehouden songs continu goed is voor kippenvel.

Evergreen werd gemaakt na een niet nader gespecificeerd groot persoonlijk verlies, waardoor het een album is dat in het teken staat van rouw. Dat merk je vooral in de teksten die hier en daar dwars door de ziel snijden. Je hoort het als je goed luistert overigens ook in de zang, want Sophie Allison zingt met meer emotie.

Op Evergreen kiest Soccer Mommy in muzikaal opzicht weer wat meer voor de indiepop en indierock die een aantal jaren geleden op de kaart is gezet door Phoebe Bridgers. Soccer Mommy zaagde al eerder aan de stoelpunten van Phoebe Bridgers en heeft met Evergreen een album gemaakt dat Phoebe Bridgers waarschijnlijk graag zou maken of graag zou moeten willen maken. 

De songs van Soccer Mommy op Evergreen passen goed in de hokjes indiepop en indierock, maar Sophie Allison komt uit Nashville en sleept er daarom ook hier en daar een snufje Amerikaanse rootsmuziek en wat folk bij. In het fraai geproduceerde geluid op Evergreen staan de gitaren centraal en die komen prachtig uit de speakers. Ben H. Allen III heeft vakwerk afgeleverd met zijn productie en is er in geslaagd om het beste in Sophie Allison naar boven te halen. 

Het gitaargeluid combineert fraai met de stem van de muzikante uit Nashville, die steeds beter gaat zingen en met Evergreen wat mij betreft haar meest indrukwekkende album tot dusver aflevert, al is het maar omdat ik het album, dat ik inmiddels een aantal weken in mijn bezit heb beter en beter vind worden. Erwin Zijleman

De muziek van Soccer Mommy is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://sopharela.bandcamp.com/album/evergreen.

Evergreen van Soccer Mommy is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (baby blue), 29,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Katie Gavin - What A Relief

De Amerikaanse muzikante Katie Gavin laat met het wat meer singer-songwriter georiënteerde en zeer aansprekende geluid op haar debuutalbum What A Relief horen dat er leven is naast of na MUNA
Katie Gavin maakt inmiddels ruim tien jaar deel uit van de Amerikaanse band MUNA, die de afgelopen twee jaar met steeds meer succes aan de weg timmert, maar vond het ook tijd voor haar eerste soloalbum. Op What A Relief laat de muzikante uit Los Angeles horen dat ze ook uit de voeten kan met een repertoire dat dichter tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan zit. In de meer ingetogen songs komt haar stem nog wat beter tot zijn recht, maar ook in de wat meer richting indiepop opgeschoven tracks op het album maakt Katie Gavin makkelijk indruk als zangeres en als songwriter. Ik heb het laatste album van MUNA best hoog zitten, maar het debuutalbum van Katie Gavin bevalt me nog wat beter.

De Amerikaanse band MUNA wordt al een hele tijd een grote belofte genoemd, maar op de een of andere manier kwam het er nooit helemaal uit op de albums van de band. Dat veranderde toen Phoebe Bridgers zich over de band ontfermde en Katie Gavin, Naomi McPherson en Josette Maskin op het in 2022 verschenen derde en titelloze album van MUNA wel lieten horen wat ze in huis hadden. 

In de kringen waarin ik me beweeg is MUNA helaas nog altijd een redelijk onbekende band (op het platform MusicMeter werd buiten mijn recensie geen enkele reactie bij het album geplaatst), maar op TikTok is de band heel populair. Dat is volkomen terecht, want het laatst verschenen album van MUNA is een ijzersterke popplaat met eigentijdse ingrediënten en een aantrekkelijke jaren 80 en 90 vibe. 

Dat er ook een leven is naast MUNA laat Katie Gavin deze week horen op haar eerste soloalbum. Op What A Relief blijft Katie Gavin in de meeste tracks redelijk ver verwijderd van de aanstekelijke popsongs van MUNA. In de openingstrack verrast de Amerikaanse muzikante, die zelf het met uitsluitend vrouwelijke muzikanten rondreizende festival Lilith Fair uit de jaren 90 als inspiratiebron noemt, de luisteraar met een combinatie van akoestische gitaren en de pedal steel en vooral invloeden uit de countrymuziek. 

Katie Gavin laat verder horen dat ze prachtig ingetogen en zacht kan zingen, wat weer fraai contrasteert met haar soms wat expliciete teksten, waarin ze meer van zichzelf kan laten zien dan bij MUNA het geval is. What A Relief bevat meer songs die de singer-songwriter Katie Gavin laten horen, maar het album bevat ook een aantal tracks die dichter bij de indiepop van MUNA liggen, al laat Katie Gavin wel een wat eigenzinniger en wat minder pop georiënteerd geluid horen. 

De drie leden van MUNA produceerden hun laatste album zelf, maar voor haar eerste soloalbum deed Katie Gavin een beroep op Tony Berg, die we ook kennen van Phoebe Bridgers, boygenius, Lizzy McAlpine en recent nog van Genevieve Stokes. De topproducer heeft het solodebuut van Katie Gavin voorzien van een geluid waarin van alles samen komt, wat een bijzonder geluid oplevert. 

Klanken uit de Amerikaanse rootsmuziek van onder andere de pedal steel en de viool worden gecombineerd met invloeden uit de indiepop en indierock van het moment en vervolgens overgoten met een jaren 70 en 80 Fleetwood Mac sausje. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal bijzonder lekker en het niveau van de songs ligt op What A Relief op een hoog niveau, zeker als de Amerikaanse muzikante net wat meer het avontuur opzoekt en zelfs wel wat doet denken aan Fiona Apple in haar meest toegankelijke dagen. Ook de zang van Katie Gavin bevalt me uitstekend en maakt vooral makkelijk indruk in een wat soberder en meer ingetogen ingekleurd geluid. 

De muzikante uit Los Angeles staat met MUNA aan de vooravond van een internationale doorbraak, maar als ik moet kiezen tussen het laatste album van MUNA en het eerste soloalbum van Katie Gavin, kies ik zonder enige twijfel voor het laatste album. Katie Gavin laat op What A Relief immers horen dat ze beschikt over een mooi eigen geluid en dat ze als zangeres en als songwriter mee kan met de beteren binnen de indiepop van het moment. Bovendien zijn de songs op dit album een stuk persoonlijker dan op de albums van MUNA.

What A Relief is overigens, net als het laatste album van MUNA, verschenen op het Saddest Factory Records label van Phoebe Bridgers, die er met Katie Gavin echt een hele serieuze concurrent bij heeft gekregen. Erwin Zijleman

De muziek van Katie Gavin is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://katiegavin.bandcamp.com/album/what-a-relief.

What A Relief van Katie Gavin is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (olive), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 19,99 euro

Emmylou Harris - Wrecking Ball (1995)

Emmylou Harris heeft een enorme stapel albums op haar naam staan, waaronder een aantal albums die niemand mag missen, maar het in 1995 verschenen Wrecking Ball is wat mij betreft de beste van het stel
Vraag mij naar een lijstje met de mooiste stemmen in de countrymuziek en de kans is groot dat Emmylou Harris er tussen zit. De Amerikaanse muzikante is al sinds het eind van de jaren zestig actief in de muziek en maakte met name in de jaren 70 meerdere geweldige albums. In de jaren 80 en de eerste helft van de jaren 90 maakte ze veel minder goede albums, tot in 1995 Wrecking Ball verscheen. Het door Daniel Lanois geproduceerde en met hulp van een aantal geweldige muzikanten gemaakte album maakte direct diepe indruk en wordt inmiddels terecht gezien als een van de hoogtepunten in het oeuvre van de Amerikaanse muzikante, die absoluut behoort tot de beste countryzangeressen aller tijden.

De carrière van de Amerikaanse muzikante Emmylou Harris bestrijkt inmiddels zeven decennia en het is dan ook niet zo gek dat ze inmiddels een flinke stapel albums op haar naam heeft staan. Voor een muzikante van haar kaliber vind ik het aantal echte ‘must haves’ in haar oeuvre echter redelijk beperkt. 

De countryalbums Pieces Of The Sky uit 1975, Elite Hotel uit datzelfde jaar en Luxury Liner uit 1977 vallen voor mij zeker in deze categorie net als het met traditionele folk gevulde Roses In The Snow uit 1980 en de alt-country getinte albums die ze aan het begin van dit millennium uitbracht, Red Dirt Girl uit 2000 en Stumble Into Grace uit 2003. 

In de stapel albums die Emmylou Harris heeft uitgebracht zitten echter ook flink wat miskleunen, een aantal middelmatige albums en een aantal heel behoorlijke albums die echter lang niet zo goed zijn als de bovengenoemde albums. En ik vergeet er natuurlijk nog een, maar dat is wat mij betreft het album van de buitencategorie in het oeuvre van de muzikante die ruim 77 jaar geleden geboren werd in Birmingham, Alabama, en die aan het begin van de jaren 70 op weg werd geholpen door de legendarische Gram Parsons. 

Wanneer het gaat om het album in de buitencategorie heb ik het natuurlijk over het in 1995 verschenen Wrecking Ball, dat met afstand mijn favoriete Emmylou Harris album is. Wrecking Ball is zo’n goed album door de fantastische productie van Daniel Lanois, die op Wrecking Ball zijn zo karakteristieke geluid heeft geperfectioneerd. Het is ook zo’n goed album door de vele muzikanten van naam en faam die op het album zijn te horen. Brian Blade, Steve Earle, Malcolm Burn, Lucinda Williams, Kate McGarrigle, Larry Mullen Jr., Daryll Johnson en natuurlijk Daniel Lanois zelf. Het zijn ze nog niet eens allemaal. 

En dan zijn er ook nog de geweldige songs, geschreven door onder andere Daniel Lanois, Julie Miller, Steve Earle, Neil Young, Bob Dylan, Gillian Welch en Lucinda Williams. Het zorgt er voor dat Wrecking Ball van Emmylou Harris in muzikaal en productioneel opzicht kwaliteit ademt en dat het album uitsluitend vijfsterren songs bevat. 

Het contrast met de albums die Emmylou Harris in de vele jaren voor Wrecking Ball uitbracht is levensgroot, want tussen de enorme stapel albums die ze tussen 1981 en 1995 uitbracht is wat mij betreft alleen het album dat ze samen maakte met Dolly Parton en Linda Ronstadt van een niveau dat Emmylou Harris waardig is. 

Het is allemaal anders op Wrecking Ball, waarvan ik het mooiste nog niet eens genoemd heb, want dat is de stem van Emmylou Harris, die op het album wat mij betreft mooier zingt dan op de veelvuldig geprezen countryalbums uit de jaren 70. De Amerikaanse muzikante werd in de jaren 70 al uitgeroepen tot een van de beste countryzangeressen aller tijden en dat was ze halverwege de jaren 90 nog steeds. 

Na Wrecking Ball maakte Emmylou Harris nog een aantal prima albums, waaronder twee hele goede en uiteraard werd er ook getourd, wat een flinke serie sensationeel goede concerten opleverde. In het oeuvre van Emmylou Harris zitten zoals gezegd een aantal ‘must haves’ maar Wrecking Ball moet eigenlijk iedereen en zeker iedere liefhebber van Amerikaanse rootsmuziek gehoord hebben. Erwin Zijleman

Wrecking Ball van Emmylou Harris is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

2CD, 20,99 euro

Ashtyn Barbaree - Sent Through The Ceiling

Ashtyn Barbaree debuteerde in 2022 zeer veelbelovend met Better Luck Next Time, maar laat op het deze week verschenen Sent Through The Ceiling op indrukwekkende wijze horen dat ze nog veel beter kan
Een paar dagen geleden kreeg ik het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante Ashtyn Barbaree in handen en sindsdien laat het album me niet meer los. Alles op Sent Through The Ceiling is immers even mooi. Het prachtige pianospel, het fraaie gitaarwerk, de tijdloze songs, de warme productie en natuurlijk de bijzondere maar ook prachtige stem van de jonge muzikante uit Fayetteville, Arkansas. Het debuutalbum van Ashtyn Barbaree vond ik al bovengemiddeld goed, maar Sent Through The Ceiling is nog veel beter. Het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante ontdekte ik pas na ruim een jaar, maar dit keer ben ik gelukkig onmiddellijk bij de les. Voor mij onbetwist jaarlijstjesmateriaal.

Better Luck Next Time, het in de zomer van 2022 verschenen debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Ashtyn Barbaree, ontdekte ik helaas pas in de herfst van 2023, maar ik was zo onder de indruk van het album dat ik alsnog een zeer positieve recensie schreef. Op haar debuutalbum, dat ook in de Verenigde Staten uiteindelijk goed werd ontvangen, trok de singer-songwriter uit Fayetteville, Arkansas, direct de aandacht met haar stem. Het is een karakteristiek stemgeluid waarvan je moet houden, maar als je er van houdt is Better Luck Next Time een album dat direct een onuitwisbare indruk maakt. 

Het met een aantal topmuzikanten uit Nashville gemaakte album kon ook in muzikaal opzicht de concurrentie met al die andere albums in het genre makkelijk aan en Ashtyn Barbaree bleek ook nog eens een getalenteerd songwriter. Alle reden dus om de Amerikaanse muzikante in de gaten te blijven houden. Ashtyn Barbaree keert deze week terug met haar tweede album en ook Sent Through The Ceiling is een uitstekend album. 

Voor het opnemen van haar tweede album koos Ashtyn Barbaree niet voor Nashville, maar bleef ze in Arkansas, waar ze werd omringd door een aantal zeer competente muzikanten, van wie een aantal ook was te horen op haar debuutalbum. Ze koos er bovendien voor om haar tweede album zelf te produceren, wat altijd een gewaagde keuze is. Het pakt allemaal goed uit, want Sent Through The Ceiling is in alle opzichten een prima album, dat zeker niet onder doet voor haar debuutalbum. Ashtyn Barbaree is nog een twintiger, maar ze maakt op haar tweede album een gelouterde indruk. Haar eigen productie klinkt feilloos en ook de zang op het album is van grote klasse. 

De Amerikaanse muzikante beschikt nog altijd over een karakteristiek stemgeluid, maar waar ik bij beluistering van haar debuut moest wennen aan de zang vond ik die op Sent Through The Ceiling eigenlijk direct prachtig. In muzikaal opzicht ligt het nieuwe album in het verlengde van zijn voorganger, wat betekent dat Ashtyn Barbaree oorspronkelijke klinkende Amerikaanse rootsmuziek maakt, maar het is ook dit keer rootsmuziek die fris en eigentijds klinkt. Het is bovendien veelzijdige rootsmuziek, want Ashtyn Barbaree kan in meerdere genres uit de voeten, al staan folk en country in veel songs centraal. Sent Through The Ceiling klinkt op het hetzelfde moment als een tijdloos singer-songwriter album uit de jaren 70. 

In het geluid op Sent Through The Ceiling spelen wonderschone pianoklanken en fraai gitaarwerk de hoofdrol, maar er is altijd wel een bijzonder accent in de instrumentatie dat de songs wat extra laat schitteren, waarvan ik de strijkers zeker wil noemen. Het combineert allemaal wonderschoon met de stem van de muzikante uit Arkansas, die zomaar kan uitgroeien tot een van mijn favoriete zangeressen. 

Ashtyn Barbaree is zoals gezegd nog een twintiger, maar ook als songwriter doet ze wat mij betreft niet onder voor de ouwe rotten in het genre. De songs op Sent Through The Ceiling zijn stuk voor stuk aansprekend en het aantal songs op het album dat me zeer dierbaar is blijft maar groeien. Het zijn songs met persoonlijke teksten waarin verlies, liefde en het najagen van dromen centraal staan, wat de songs op Sent Through The Ceiling voorziet van extra zeggingskracht. 

Alles bij elkaar heeft Ashtyn Barbaree een album gemaakt dat wat mij betreft mee kan met de beste rootsalbums van het moment en het album is voor mij nog lang niet uitgegroeid. Haar debuutalbum noemde ik een album van een grote belofte, maar met het nog wat betere Sent Through The Ceiling is Ashtyn Barbaree de belofte wat mij betreft al lang voorbij. Erwin Zijleman

De muziek van Ashtyn Barbaree is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://ashtynbarbaree.bandcamp.com/album/sent-through-the-ceiling.

Laura Marling - Patterns In Repeat

Laura Marling werd vorig jaar moeder en verpakt haar eerste ervaringen met het moederschap in uiterst ingetogen maar zeer smaakvol gearrangeerde songs, waarin de stem van de Britse muzikante betoverend mooi is
Laura Marling is pas 34 jaar oud, maar brengt met Patterns In Repeat alweer haar achtste album uit. Het is net als voorganger Songs For Our Daughter, dat volgde op een aantal net wat uitbundiger klinkende albums, weer een behoorlijk sober klinkend album. Patterns In Repeat bevat vooral spaarzaam ingekleurde folksongs, waarin de akoestische gitaar en de bijzonder mooie stem van Laura Marling centraal staan. Laura Marling werd vorig jaar moeder, wat heeft gezorgd voor een serie persoonlijke en intieme songs, die bijzonder fraai zijn versierd met de gewilde strijkersarrangementen van Rob Moose en prachtig vastgelegd door Laura Marling en co-producer Dom Monks.

Laura Marling maakte in 2021 samen met Mike Lindsay (Tunng) nog een album onder de naam LUMP, maar het in 2020 verschenen Song For Our Daughter was tot deze week het laatste soloalbum van de Britse singer-songwriter. Het was een album dat volgde op een zware periode waarin Laura Marling Los Angeles weer verruilde voor Londen en zonder platencontract kwam te zitten. 

Song For Our Daughter was een prachtig ingetogen folkalbum met zowel invloeden uit de Amerikaanse Laurel Canyon folk en de Britse folk uit de jaren 70 en dat bovendien invloeden van de grote singer-songwriters uit de jaren 70 liet horen (ik noemde zelf Paul McCartney in mijn recensie van het album). 

Laura Marling had toen ze Song For Our Daughter maakte nog geen kinderen, maar begin vorig jaar beviel ze van een dochter, die direct wordt geëerd in de openingstrack van haar nieuwe album Patterns In Repeat. De Britse muzikante nam haar nieuwe album op in haar thuisstudio in Londen, waar ze gezelschap kreeg van de Britse producer Dom Monks, die ook meewerkte aan Song For Our Daughter en onlangs nog een belangrijke rol speelde op het album van Porridge Radio. 

Net als het vorige album van Laura Marling is ook Patterns In Repeat een behoorlijk ingetogen album geworden. De songs op het album hebben in de basis genoeg aan de akoestische gitaar (en een keer de piano) en de stem van Laura Marling. Dat vraagt wat van de zang en die is bij Laura Marling in goede handen. De Britse muzikante maakte op haar inmiddels alweer zestien jaar oude debuutalbum al indruk als zangeres, maar haar stem is in de loop der jaren alleen maar mooier, rijper en doorleefder geworden. 

Laura Marling beperkt zich op Patterns In Repeat overigens niet tot de combinatie van akoestische gitaar en zang, want op de achtergrond vallen met name de prachtige strijkerspartijen op. Hiervoor deed de Britse muzikante een beroep op Rob Moose, de oprichter van het bijzondere New Yorkse strijkkwartet yMusic, maar ook een van de meest gevraagde arrangeurs van strijkers van het moment, die een breed assortiment aan strijkers uit de kast heeft getrokken. De strijkers voorzien de songs op Patterns In Repeat van een wat melancholische sfeer en het is een sfeer die goed past bij de intieme folksongs van Laura Marling op Patterns In Repeat. 

Net als op haar vorige album laat de Britse muzikante zich in haar nieuwe songs flink beïnvloeden door muziek uit het verleden. Het zijn ook dit keer invloeden uit de Laurel Canyon folk en de Britse folk, maar het fraaie Caroline had ook zomaar op een vroeg album van Leonard Cohen kunnen staan. 

Het moederschap stond in fictieve vorm centraal op het vorige album van Laura Marling en keert nu vanuit haar dagelijkse realiteit terug, zoals in de openingstrack en in het lieve slaapliedje Lullaby. De geboorte van haar dochter speelt een voorname rol in de songs op het album, maar Laura Marling kijkt ook naar zichzelf en naar het belang van familiebanden en -tradities. 

De persoonlijke thematiek maakt van Patterns In Repeat een intiem album en die intimiteit wordt verstrekt door de prachtige zang en de zeer smaakvolle klanken. Laura Marling mikte een paar jaar geleden nog op een groter publiek en een voller geluid, maar op haar nieuwe album brengt ze haar songs weer terug tot de essentie. Of een groter publiek hiermee uit de voeten kan durf ik niet te zeggen, maar ik vind Patterns In Repeat echt prachtig. Erwin Zijleman

De muziek van Laura Marling is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://lauramarling.bandcamp.com/album/patterns-in-repeat.

Patterns In Repeat van Laura Marling is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (cream), 34,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Joy Oladokun - Observations From A Crowded Room

Joy Oladokun maakte flink wat indruk met haar vorige twee albums, maar zet een volgende stap op het uitstekende Observations From A Crowded Room dat vol staat met geweldige popsongs met uiteenlopende invloeden
Het vorige album van Joy Oladokun vond ik echt een enorme verrassing. Het met flink wat producers en muzikanten van naam en faam gemaakte albums liet zich breed beïnvloeden en stond vol met aansprekende popsongs die lak hadden aan de grenzen tussen genres. De Amerikaanse muzikante maakte haar nieuwe album zonder al teveel hulp van buitenaf, maar het resultaat is er niet minder om. Observations From A Crowded Room schuift wat op richting soul, R&B en pop, maar de smeltkroes aan invloeden is zeker niet verdwenen. Joy Oladokun had al alles om een wereldster te worden en bevestigt deze status met haar uitstekende nieuwe album.

Ik werd in het voorjaar van 2023 zeer aangenaam verrast door Proof Of Life van Joy Oladokun. Het bleek al het derde album van de Amerikaanse muzikante, die in de Verenigde Staten al met veel succes aan de weg timmerde sinds de release van haar tweede album Defense Of My Own Happiness in 2021. 

Joy Oladokun maakte Proof Of Life samen met een imposante lijst sterproducers en gastmuzikanten van naam en faam, maar ze stal zelf de show met haar aanstekelijke songs en haar bijzondere stem, die af en toe aan Tracy Chapman deed denken. Mede door de inzet van meerdere producers was Proof Of Life een album dat alle kanten op ging, maar met name de wat meer ingetogen en binnen de kaders van de Amerikaanse rootsmuziek bewegende songs op het album waren prachtig. 

Joy Oladokun versterkte met Proof Of Life haar status in de Verenigde Staten, maar in Nederland is de muzikante uit Arizona nog altijd behoorlijk onbekend. In de aanloop naar de release van het nieuwe album van Joy Oladokun heb ik Proof Of Life de afgelopen week nog eens beluisterd en ik was direct weer onder de indruk van de geweldige songs op het album en van het diverse maar toch ook eigen geluid van de Amerikaanse muzikante. 

Observations From A Crowded Room (eigenlijk alleen met hoofdletters geschreven), de deze week verschenen opvolger van het terecht zo geprezen Proof Of Life, ligt deels in het verlengde van de in de Verenigde Staten zo succesvolle voorganger, maar Joy Oladokun slaat ook andere wegen in. Waar op haar vorige album folk en country een centrale rol speelden, staan soul en R&B centraal op het nieuwe album van Joy Oladokun. Observations From A Crowded Room mag echter zeker geen soul of R&B album worden genoemd, want net als op haar vorige album is de Amerikaanse muzikante ook dit keer zeer veelzijdig. 

Waar Joy Oladokun zich op Proof Of Life omringde met gelouterde producers en gastmuzikanten, koos ze er dit keer voor om het meeste zelf te doen. Dat heeft ze knap gedaan, want Observations From A Crowded Room doet in muzikaal en productioneel opzicht niet onder voor zijn voorganger, maar klinkt wel een stuk consistenter dan het wel erg veelkleurige Proof Of Life. 

Observations From A Crowded Room bevat 15 tracks, waaronder een driteal tracks met alleen gesproken woord. Het moet het persoonlijke karakter van het album onderstrepen, maar ze halen wat mij betreft de vaart uit het album. Op de resterende tracks heb ik minder aan te merken, want Joy Oladokun laat ook dit keer horen dat ze buitengewoon aanstekelijke songs kan schrijven. 

Veel songs op het album lopen over van hitpotentie, maar de songs van Joy Oladokun zijn ook songs met inhoud. Het is dit keer misschien wat minder roots en wat meer pop, maar 13 in een dozijn of kauwgomballenpop is het nooit. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal heerlijk, maar ook de zang van Joy Oladokun maakt weer makkelijk indruk en klinkt nog wat soepeler en overtuigender dan op het vorige album van de Amerikaanse muzikante. 

Afgaande op de aandacht voor Observations From A Crowded Room lijkt Joy Oladokun ook in de Verenigde Staten nog altijd geen superster, maar met een prima album als dit kan het alleen maar een kwestie van tijd zijn. En dat geldt ook voor Nederland. Erwin Zijleman

The Coo - A Different Life

De toevallige ontmoeting tussen de Nederlandse singer-songwriter Jara Holdert en de Britse muzikant Matt Arthur leidt deze week tot het debuutalbum van The Coo, dat vooral veel potentie laat horen
Folkduo’s zijn er in vele soorten en maten, maar het Brits-Nederlandse duo The Coo slaagt er wat mij betreft in om iets toe te voegen aan alles dat er al is. De stemmen van Matt Arthur en met name Jara Holdert klinken niet zo gepolijst of pastoraal zoals je vaak hoort in dit genre en ook in muzikaal opzicht voegen de Nederlandse en de Britse singer-songwriter iets ruws toe aan hun songs. De songs van The Coo blijven daarom spannend en hebben bovendien iets puurs. Er valt nog best wat aan te merken op het debuutalbum van de twee, maar ik hoor absoluut het talent en de mogelijkheden van The Coo. In de tussentijd is A Different Life gewoon een prima debuutalbum.

The Coo is een Brits-Nederlands duo dat bestaat uit de Nederlandse singer-songwriter Jara Holdert en de Britse singer-songwriter Matt Arthur. De twee kwamen elkaar een paar jaar geleden bij toeval tegen op een open podium in Amsterdam en begonnen vanwege de bijzondere klik samen muziek te maken. 

Het pendelen tussen Amsterdam en Londen werd een stuk lastiger toen het leven in 2020 en 2021 werd lamgelegd door de coronapandemie, maar de twee vonden steeds weer een manier om samen aan songs te werken, die na de coronapandemie werden opgenomen. Het resultaat van jaren werk is het deze week verschenen debuutalbum A Different Life. 

Omdat er zoveel bloed, zweet en tranen in het debuutalbum van The Coo zit wilde ik het bij mijn wekelijkse selectie niet laten bij de gebruikelijke snelle beluistering en een nog sneller oordeel. Dat is maar goed ook, want de muziek van Jara Holdert en Matt Arthur is, in ieder geval voor mij, muziek die je even op je in moet laten werken. 

Bij eerste beluistering van A Different Life hoorde ik folksongs zoals die al heel lang worden gemaakt en met enige regelmaat ook door man-vrouw duo’s. Het zijn folksongs waarin de stemmen van Matt Arthur en Jara Holdert centraal staan. Laatstgenoemde neemt meestal het voortouw en heeft een stem waar ik even aan moest wennen. Het is een stem die soms wat onvast kan klinken, zonder dat dit overigens het geval is, en dat is het soort stem dat ik de laatste tijd best vaak tegen kom, met Big Thief’s Adrianne Lenker als bekendste voorbeeld. 

De zang van Jara Holdert voorziet de songs van The Coo ook van iets kwetsbaars, wat in ingetogen folksongs als die op A Different Life meestal een pré is. De stem van Jara Holdert wordt fraai ondersteund door de stem van Matt Arthur, die de zang voorziet van een iets stevigere basis en een enkele keer wel het voortouw neemt. 

Ik noemde de songs op A Different Life zojuist ingetogen folksongs, maar dat betekent niet dat het Brits-Nederlandse duo vertrouwt op twee akoestische gitaren en twee stemmen. De songs van The Coo worden verrijkt met drums, een orgeltje en vooral met bijdragen van elektrische gitaren, die de songs van Jara Holdert en Matt Arthur voorzien van een ruw randje. 

Dat ruwe randje in de muziek en in de zang zorgen er wat mij betreft voor dat het debuutalbum van The Coo interessanter is dan de albums van de talloze wat gezapiger klinkende man-vrouw duo’s in de folkscene. A Different Life van The Coo is hoorbaar gemaakt met bescheiden middelen. Dat kan de kwaliteit van een album aardig in de weg zitten, maar in het geval van The Coo past het goed bij het weinig gepolijste geluid van de twee. 

A Different Life van The Coo is een puur en eerlijk album waarop echt wel wat valt aan te merken, maar op een of andere manier slagen Jara Holdert en Matt Arthur er in om hun onderlinge muzikale chemie over te brengen op de luisteraar. Met een net wat voller en veelzijdiger geluid en een bredere selectie sterke songs acht ik The Coo in staat om een in alle opzichten uitstekend folkalbum te maken. A Different Life is vooral een charmant en aangenaam ruw folkalbum met hier en daar een rockvibe en ook daar is helemaal niets mis mee. The Coo is hoe dan ook een naam om te onthouden. Erwin Zijleman

De muziek van The Coo is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Brits-Nederlandse duo: https://thecoo.bandcamp.com/album/a-different-life.

A Different Life van The Coo is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Rosie Lowe - Lover, Other

Rosie Lowe maakt vanuit Londen inmiddels al een aantal jaren bijzondere muziek en ook op het soms lastig te doorgronden maar ook fascinerende Lover, Other sleept de Britse muzikante er weer van alles bij
Ik lees al een paar jaar positieve dingen over de Britse muzikante Rosie Lowe, maar echt goed luisteren naar haar muziek had ik nog niet gedaan. Aangemoedigd door een jubelrecensie in een aansprekend Brits muziektijdschrift ben ik aan de slag gegaan met het afgelopen zomer verschenen Lover, Other en ik ben langzaam maar zeker onder de indruk geraakt van de muziek van Rosie Lowe. Lover, Other is een album dat bol staat van de muzikale invloeden en dat continu van kleur verschiet. Het is een album dat behoorlijk toegankelijk kan klinken, maar ook vol kan gaan voor het experiment. Lover, Other vraagt wat tijd, maar uiteindelijk word je als luisteraar rijkelijk beloond.

Wanneer het Britse muziektijdschrift Uncut een album het tegenwoordig net iets minder zeldzame maar nog altijd niet erg gangbare rapportcijfer 9 geeft, ga ik nog een keer luisteren naar een album, want Uncut heeft het wat mij betreft vaak bij het juiste eind. 

In een van de vorige edities van het gerenommeerde Britse muziektijdschrift kreeg Lover, Other van de Britse muzikante Rosie Lowe dit rapportcijfer. Het is een album dat ik afgelopen zomer hooguit vluchtig heb beluisterd en toen terzijde heb geschoven. Dat ik dit heb gedaan begrijp ik achteraf bezien wel, want Rosie Lowe maakt muziek die zich beweegt in genres die ik niet heel vaak beluister en maakt bovendien muziek die het niet goed doet bij vluchtige beluistering en de wens om snel te oordelen. 

Lover, Other is niet mijn eerste kennismaking met de muziek van Rosie Lowe, want in 2019 heb ik een tijdje geworsteld met haar album YU. De mix van pop, R&B, soul en elektronica op dat album sprak me zeker aan, maar ik koos uiteindelijk voor een R&B album dat ik net wat avontuurlijker vond, al doe ik Rosie Lowe daar achteraf bezien wel wat mee tekort. 

Ook Lover, Other is een album met flink wat invloeden uit de R&B, soul en pop, maar deze genres zijn op hetzelfde moment slechts het topje van de ijsberg. Lover, Other opent met bijna minimalistische en wat jazzy klanken in een triphop achtige track die Beth Gibbons ook wel zou passen. Vervolgens komen de beats en voegt Rosie Lowe flink wat funk toe aan haar muzikale palet. De tweede track op het album heeft een stevige Prince-vibe en herinnert me er nog eens aan hoezeer het muzikale genie uit Minneapolis gemist wordt. 

En zo verschiet Lover, Other van Rosie Lowe steeds van kleur. De Prince vibe komt vaker terug, ook in wat experimentelere tracks die de invloeden van de veel te vroeg overleden Amerikaanse muzikant de toekomst in sleuren. Zeker de wat experimenteler klinkende tracks op het album, met tegendraadse elektronica en stuurse beats, maken het me niet altijd makkelijk, maar Lover, Other van Rosie Lowe is een album waar je tijd in moet steken. 

De Britse muzikante maakt het je overigens ook niet altijd moeilijk, want het nieuwe album van Rosie Lowe bevat ook een aantal tracks met lome R&B, zwoele soul, bedwelmende jazz en zwoele bossanova, waarin het muzikale avontuur wat subtieler is en vooral op de achtergrond hoorbaar is. 

Het verwerken van zoveel invloeden zorgt in combinatie met het vaak zoeken van het experiment voor een wat bonte lappendeken van muziek, maar het is een lappendeken die het verdient om volledig te worden uitgeplozen. Zeker bij eerste beluistering blijft Rosie Lowe je verbazen met bijzondere muzikale wendingen, maar wanneer je het album wat vaker hebt gehoord blijkt het niveau op Lover, Other niet alleen verrassend consistent, maar ook behoorlijk hoog. 

Ik begrijp de waardering van Uncut zo langzamerhand ook wel, want als je open staat voor de bijzondere muziek van Rosie Lowe, vliegen de bijzondere passages je om de horen en hoor je har genialiteit in alle aspecten van haar songs. Lover, Other blijft een album waar ik maar af en toe naar zal luisteren, maar het hoge van de hak op de tak gehalte dat ik hoorde bij eerste beluistering is inmiddels al lang verdwenen. Erwin Zijleman

De muziek van Rosie Lowe is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://rosielowe.bandcamp.com/album/lover-other.

Lover, Other van Rosie Lowe is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (red), 34,99 euro

CD, 19,99 euro

Liv Greene - Deep Feeler

Liv Greene schaar ik na beluistering van het prachtige Deep Feeler per direct onder de grote beloften binnen de Amerikaanse rootsmuziek, want wat is dit een mooi album en wat is Liv Greene en goede zangeres
Het debuutalbum van Liv Greene was aardig maar wat mij betreft ook niet meer dan dat. Het is ongelooflijk wat voor stap de muzikante uit Nashville heeft gezet op haar tweede album. Het is deels de verdienste van de subtiele instrumentatie en de fraaie productie van het album, dat werd opgenomen in de studio van Gillian Welch en David Rawlings, maar Liv Greene is ook enorm gegroeid als zangeres en als songwriter. Deep Feeler is een veelzijdig rootsalbum dat meerdere hoeken van de Amerikaanse rootsmuziek bestrijkt en dat varieert van uiterst ingetogen tot en met voorzichtig uptempo. De prachtige stem van Liv Greene is in alle tracks de kers op de taart.

De Amerikaanse singer-songwriter Liv Greene debuteerde in het voorjaar van 2020 met Every Bright Penny. Het is een album dat me wel nieuwsgierig maakte naar de muziek van Liv Greene, maar dat me ook niet volledig overtuigde. De muzikante uit Nashville, Tennessee, combineerde op haar debuutalbum op knappe en bijzondere wijze nogal traditioneel aandoende bluegrass met een net wat steviger gitaargeluid en ik hoorde ook wel wat in de stem van de Amerikaanse muzikante. 

Het was uiteindelijk vooral een wat schel geluid dat er voor zorgde dat ik Every Bright Penny liet liggen. Dat matige geluid is Liv Greene mogelijk zelf ook opgevallen, want haar deze week verschenen tweede album klinkt echt prachtig. De openingstrack en titeltrack van Deep Feeler combineert warme akoestische gitaarakkoorden, met de bedwelmende klanken van de pedal steel en wat fantasierijke percussie en dat klinkt fantastisch. 

Het is een combinatie van klanken die vaker terugkeert op Deep Feeler, dat anders klinkt dan het debuutalbum van Liv Greene. Dit debuutalbum zou ik hebben omschreven als Alison Krauss met een rootsy gitaarband en dat is een omschrijving die op geen enkele manier past bij het tweede album van Liv Greene. 

Deep Feeler deed me in eerste instantie wel wat denken aan de muziek van Gillian Welch. Dat is mogelijk geen toeval, wat het tweede album van Liv Greene werd opgenomen in de Woodland Sound Studios van Gillian Welch en David Rawlings in Nashville, waar de Amerikaanse muzikante werd bijgestaan door Matt Andrews, die eerder werkte met de eigenaars van de befaamde studio. 

Liv Greene wist vervolgens ook nog eens een stel uitstekende muzikanten naar de studio te krijgen, met Sarah Jarosz als meest aansprekende naam. Het zorgt er voor dat Deep Feeler in muzikaal en productioneel opzicht staat als een huis. Het door gitaren gedomineerde en door andere instrumenten, waaronder de pedal steel en de viool, fraai verrijkte geluid bevat vooral invloeden uit de country en de folk en is door het steeds leggen van net wat andere accenten voldoende gevarieerd. 

Ik heb het vorige album van Liv Greene ook nog eens beluisterd en hoewel ik de belofte nog steeds hoor, is het belang van een mooi geluid me nog eens heel goed duidelijk geworden. Op haar debuutalbum vond ik Liv Greene wel een interessante zangeres en dat is ze ook op Deep Feeler waarop haar zang nog wat expressiever is maar ook beter wordt gedoseerd. 

De muzikante uit Nashville heeft af en toe een bijzondere snik in haar stem, wat de zang op Deep Feeler onderscheidend maakt, maar het is ook zang die goed past bij de genres die zijn te horen op het album. Liv Greene kan overigens ook prachtig zuiver zingen, waardoor ik af en toe toch weer iets hoor van Alison Krauss, maar ook Emmylou Harris komt voorbij in de veelzijdige zang op het album. 

Ik zeg het vaker, maar het valt tegenwoordig echt niet mee om de aandacht te trekken als beginnend muzikant binnen de Amerikaanse rootsmuziek. Het zal ook voor Liv Greene niet meevallen om op te vallen, maar iedereen die luistert naar Deep Feeler zal horen dat ze dit met haar muziek zeker doet. Ik ben zelf zo onder de indruk van het album dat ik het schaar onder de betere of zelfs de allerbeste rootsalbums van 2024 en dat had ik op basis van haar debuutalbum uit 2022 echt niet verwacht. Erwin Zijleman

De muziek van Liv Greene is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://livgreene.bandcamp.com/album/deep-feeler.

Deep Feeler van Liv Greene is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro