Martha Wainwright - Sans Fusils, Ni Souliers, A Paris
Rufus Wainwright kroop de afgelopen jaren veelvuldig in de huid van zijn idool Judy Garland. Het heeft zuslief Martha mogelijk geïnspireerd tot een vergelijkbaar project, want op Sans Fusils, Ni Souliers, A Paris vertolkt Martha Wainwright de songs van haar idool, Edith Piaf. Met de songs van Edith Piaf had ik lange tijd helemaal niets, tot ik de film La Vie En Rose had gezien. Sindsdien hoor ik het leed en de passie in de songs van de Française , die buitensporig veel ellende kreeg te verwerken in haar veel te korte leven. Met de keuze voor het repertoire van Edith Piaf heeft Martha Wainwright het zichzelf verre van makkelijk gemaakt. Waar haar broer een eind komt met een hoop pathos en een paar bundeltjes veren, moet Martha Wainwright zich proberen te verplaatsen in de gevoelens van een vrouw die oneindig veel meer heeft meegemaakt dan zij. Na beluistering van Sans Fusils, Ni Souliers, A Paris kan ik alleen maar concluderen dat Martha Wainwright er uitstekend in geslaagd is om de songs van Edith Piaf te vertolken op een wijze die de Française recht doet. Sans Fusils, Ni Souliers, A Paris werd live opgenomen in New York. De keuze voor een live setting is wat mij betreft een verstandige keuze, want het geeft deze plaat iets puurs en oprechts. Bijgestaan door een fantastische en gevoelig spelende band, vertolkt Martha Wainwright op indrukwekkende wijze de songs van de vrouw die ze al bewondert sinds haar jonge tienerjaren. Martha Wainwright heeft misschien niet meegemaakt wat Edith Piaf heeft meegemaakt, maar ze kent de songs van Piaf door en door. Op Sans Fusils, Ni Souliers, A Paris blijft Martha Wainwright opvallend dicht bij de originelen van Edith Piaf. Dat is aan de ene kant jammer, want haar eigenzinnigheid is tot dusver één van Martha Wainwright’s meest doeltreffende wapens, maar aan de andere kant getuigt het ook van respect en lef om zo dicht bij songs van de nog altijd unieke Edith Piaf te blijven. Rest de vraag of je niet net zo goed een plaat van Edith Piaf op kunt zetten. Het antwoord is bevestigend. Luister naar het buitengewoon ontroerende Live At Carnegie Hall uit 1957, naar één van de vele goede verzamelaars of naar de uitstekende La Vie En Rose soundtrack en je hoort dat Edith Piaf Martha Wainwright op alle fronten minstens een stapje voor blijft. Sans Fusils, Ni Souliers, A Paris is dan ook vooral een buitengewoon moedige maar zeker ook verdienstelijke poging en bovendien een opstapje naar het verkennen van het oeuvre van één van de grootheden uit de rijke muziekgeschiedenis. Erwin Zijleman
Rufus Wainwright kroop de afgelopen jaren veelvuldig in de huid van zijn idool Judy Garland. Het heeft zuslief Martha mogelijk geïnspireerd tot een vergelijkbaar project, want op Sans Fusils, Ni Souliers, A Paris vertolkt Martha Wainwright de songs van haar idool, Edith Piaf. Met de songs van Edith Piaf had ik lange tijd helemaal niets, tot ik de film La Vie En Rose had gezien. Sindsdien hoor ik het leed en de passie in de songs van de Française , die buitensporig veel ellende kreeg te verwerken in haar veel te korte leven. Met de keuze voor het repertoire van Edith Piaf heeft Martha Wainwright het zichzelf verre van makkelijk gemaakt. Waar haar broer een eind komt met een hoop pathos en een paar bundeltjes veren, moet Martha Wainwright zich proberen te verplaatsen in de gevoelens van een vrouw die oneindig veel meer heeft meegemaakt dan zij. Na beluistering van Sans Fusils, Ni Souliers, A Paris kan ik alleen maar concluderen dat Martha Wainwright er uitstekend in geslaagd is om de songs van Edith Piaf te vertolken op een wijze die de Française recht doet. Sans Fusils, Ni Souliers, A Paris werd live opgenomen in New York. De keuze voor een live setting is wat mij betreft een verstandige keuze, want het geeft deze plaat iets puurs en oprechts. Bijgestaan door een fantastische en gevoelig spelende band, vertolkt Martha Wainwright op indrukwekkende wijze de songs van de vrouw die ze al bewondert sinds haar jonge tienerjaren. Martha Wainwright heeft misschien niet meegemaakt wat Edith Piaf heeft meegemaakt, maar ze kent de songs van Piaf door en door. Op Sans Fusils, Ni Souliers, A Paris blijft Martha Wainwright opvallend dicht bij de originelen van Edith Piaf. Dat is aan de ene kant jammer, want haar eigenzinnigheid is tot dusver één van Martha Wainwright’s meest doeltreffende wapens, maar aan de andere kant getuigt het ook van respect en lef om zo dicht bij songs van de nog altijd unieke Edith Piaf te blijven. Rest de vraag of je niet net zo goed een plaat van Edith Piaf op kunt zetten. Het antwoord is bevestigend. Luister naar het buitengewoon ontroerende Live At Carnegie Hall uit 1957, naar één van de vele goede verzamelaars of naar de uitstekende La Vie En Rose soundtrack en je hoort dat Edith Piaf Martha Wainwright op alle fronten minstens een stapje voor blijft. Sans Fusils, Ni Souliers, A Paris is dan ook vooral een buitengewoon moedige maar zeker ook verdienstelijke poging en bovendien een opstapje naar het verkennen van het oeuvre van één van de grootheden uit de rijke muziekgeschiedenis. Erwin Zijleman