The Big Pink - Future This

De Britse Band The Big Pink debuteerde ruim tweeënhalf jaar geleden met het bijzonder overtuigende A Brief History Of Love. Op basis van de naam van de band had ik een eerbetoon aan The Band verwacht, maar wat ik kreeg was een opwindende mix van shoegaze, noiserock, doompop, synthpop en postpunk, die het beste van The Jesus & Mary Chain, My Bloody Valentine, Ride, Cocteau Twins, The Psychedelic Furs, The Beatles, New Order, M83 en Orchestral Manoeuvres In The Dark leek te verenigen. Met Future This komt The Big Pink eindelijk op de proppen met de echte opvolger van het imponerende A Brief History Of Love (de plaat met remixen uit 2010 tel ik niet mee) en mijn verwachtingen waren dan ook hooggespannen. In eerste instantie kon Future This niet voldoen aan deze verwachtingen en viel de plaat me zelfs vies tegen. Dat heeft vooral te maken met het ambitieniveau van The Big Pink. Op A Brief History Of Love mikten Robbie Furze en Milo Cordell op de kleinschalige en lekker eigenwijze indiescene, maar dit keer gaat men voor het grote publiek. De kleine vieze concertzaaltjes in het centrum van Londen worden in een keer verruild voor het Wembley Stadium of de O2 Arena en dat is wel even slikken. Future This klinkt aanzienlijk grootser en een stuk minder spannend dan zijn voorganger. Het is een plaat die als een stoomwals over je heen moet komen, maar op mij had de plaat in eerste instantie nauwelijks effect. Inmiddels moet ik The Big Pink wat meer krediet geven. Future This kiest weliswaar schaamteloos voor het grote publiek, maar de plaat is uiteindelijk toch een stuk spannender dan je op het eerste gehoor zult ervaren. Wat je in eerste instantie hoort is een geluid dat het moet hebben van (goedkoop) effectbejag. Beukende drums, overdadige synths, aanstekelijke refreinen. Niet langer invloeden uit de shoegaze en noiserock, maar een snufje R&B en vooral heel veel pop. Van de namen die ik hierboven heb genoemd, is met een beetje fantasie alleen Orchestral Manoevres In The Dark nog over en zij hebben gezelschap gekregen van The Stone Roses, Depeche Mode, Tears For Fears en zelfs The Killers. Als ik kwaad wil kan ik hier nog wel wat mindere goden uit de 80s aan toevoegen, maar dat doe ik maar niet. Hoewel er ook na herhaalde beluistering nog een aantal tracks op de plaat staan die me niet heel veel doen, heeft The Big Pink me met een aantal andere tracks overtuigd. Juist in de op het eerste gehoor bijna saaie tracks zijn allerlei invloeden verstopt, met zo hier en daar een geniale vinding als het subtiel verwerken van een sample van Laurie Anderson’s O Superman. Future This is lang niet zo goed als zijn terecht bewierookte voorganger, maar het is wel een plaat die kan groeien en daarom niet zomaar terzijde kan worden geschoven. De tijd zal vervolgens wel uitwijzen of Future This een miskleun is of een bescheiden krentje in de pop. Voorlopig geef ik de twee Londenaren het voordeel van de twijfel. Erwin Zijleman