Adrian Crowley is een Ierse singer-songwriter die inmiddels al een aantal jaren kan rekenen op zeer positieve recensies van met name de Britse muziekpers. Desondanks had ik nog nooit naar de muziek van de muzikant uit Dublin geluisterd, tot het recent verschenen Some Blue Morning uit de speakers kwam.
Mijn eerste kennismaking met de muziek van Adrian Crowley maakte meteen diepe indruk, want Some Blue Morning is een hele bijzondere plaat.
Adrian Crowley is voorzien van een donker stemgeluid, wat bij velen associaties oproept met de stem van Leonard Cohen. Die associaties heb ik ook wel, al is het dan wel de stem van een veel jongere Leonard Cohen. Wanneer ik zoek naar vergelijkingsmateriaal van recentere datum kom ik uit bij namen als Bill Callahan, Richard Hawley en Nick Cave, terwijl uit het verleden zeker Lee Hazlewood moet worden aangedragen.
Ook in muzikaal opzicht sluit de stem van Adrian Crowley aan bij het genoemde vergelijkingsmateriaal. Some Blue Morning is een stemmige en donkere plaat waarin het geluid van met name een akoestische gitaar wordt aangevuld met flink wat strijkers. De instrumentatie op Some Blue Morning is zonder uitzondering prachtig, mede omdat de soms bijna ambient achtige instrumentatie veel ruimte open laat voor de indringende vocalen van Adrian Crowley, wat de plaat een bijzondere sfeer geeft.
Some Blue Morning valt direct op door de bijzondere en uiterst fraaie instrumentatie, maar het is de stem van Adrian Crowley die de plaat een uniek geluid geeft. De Ier zingt over het algemeen in een laag tempo, wat absoluut een positief effect heeft op de zeggingskracht van zijn vocalen. Adrian Crowley beschikt over een stem waarnaar je moet luisteren. Ik luister lang niet altijd goed naar de teksten op een plaat, maar die van Some Blue Morning komen ongemerkt binnen. Nu vind ik platen waarop de vocalen soms bijna worden voorgedragen over het algemeen snel saai, maar Some Blue Morning is een uitzondering. Zelfs als Adrian Crowley aan het eind van de plaat een lang verhaal vertelt, houdt hij de aandacht moeiteloos vast en dat is knap.
Met name de stem van Adrian Crowley en de vele strijkers zijn op het eerste moment sfeerbepalend, maar bij herhaalde beluistering verdient ook zeker de achtergrondzang van Katie Kim een eervolle vermelding, al is het maar omdat ze zorgt voor variatie in het geluid.
Naast de fraaie instrumentatie en de mooie en bijzondere vocalen, draagt ook de kwaliteit van de songs nadrukkelijk bij aan de impact die Some Blue Morning heeft. Adrian Crowley heeft voor zijn nieuwe plaat een serie grootse songs geschreven. Het zijn songs die klinken als klassiekers en het zijn bovendien songs die je na één keer horen dierbaar zijn.
Natuurlijk doet de stemmige muziek van Adrian Crowley het geweldig nu de dagen korter en de avonden langer en kouder worden, maar ik ben er ook van overtuigd dat deze plaat een blijvertje is. En zo zorgt Adrian Crowley met Some Blue Morning op de valreep nog voor een volgend hoogtepunt in een wat mij betreft heel mooi muziekjaar 2014. Erwin Zijleman
cd 
LP
Natuurlijk sta ik nog steeds achter mijn jaarlijst over 2014: http://www.dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2014/12/jaarlijstje-2014.html
Dit jaar bleek de schatkist met muzikale parels echter veel voller dan ik bij het samenstellen van mijn jaarlijst had kunnen vermoeden. Na het samenstellen van de lijst dook nog bijna een dozijn platen op die ook niet hadden misstaan in mijn lijst. Een aantal had zelfs het uiteindelijke podium van 14 platen kunnen halen, al zou ik geen van de 14 platen die ik eerder deze maand selecteerde weg kunnen strepen.
De door mij vergeten platen eer ik bij deze. Het muziekjaar 2014 was mede dankzij deze platen een prachtig muziekjaar. Het is een mooi moment om ook alle lezers van deze BLOG te bedanken voor alle aandacht, suggesties en opbouwende kritiek. Volgend jaar veel meer krenten uit de pop, maar later vandaag nog een hele mooie uit het onderstaande rijtje. Erwin Zijleman
De Amerikaanse muzieksite PopMatters publiceerde dit jaar meerdere jaarlijstjes. De algemene lijst vond ik niet zo heel boeiend, maar de lijstjes per ‘genre’ hebben me dit jaar de leukste tips opgeleverd.
Na Hospitality (Indie Rock), HT Heartache (Americana), The Icypoles (Indie Pop) is het nu de beurt aan Steph Cameron, die verrassend de lijst met Canadian Albums aanvoert.
Steph Cameron is een jonge singer-songwriter uit het Canadese British Columbia, die met Sad-Eyed Lonesome Lady een prachtig debuut heeft afgeleverd.
Het is een debuut dat zich laat inspireren door muziek uit een inmiddels ver verleden. Luister naar Sad-Eyed Lonesome Lady en je waant je in de hoogtijdagen van de folkscene van Greenwich Village. Steph Cameron houdt van de muziek die aan het begin van de jaren 60 in Greenwich Village werd gemaakt en maakt hier geen geheim van. Invloeden van Dave Van Ronk, een piepjonge Joni Mitchell en natuurlijk Bob Dylan klinken nadrukkelijk door op het tijdloze debuut van de Canadese singer-songwriter, dat moeiteloos uit dezelfde tijd zou kunnen stammen.
Op haar debuut heeft Steph Cameron niet veel meer nodig dan een akoestische gitaar, incidenteel een mondharmonica en natuurlijk haar stem. Sad-Eyed Lonesome Lady werd met zeer eenvoudige middelen opgenomen en stond in een vloek en een zucht op de band.
Er zijn niet veel muzikanten die met zulke eenvoudige middelen en inspiratiebronnen die inmiddels meer dan 50 jaar oud zijn tegenwoordig nog indruk kunnen maken, maar Steph Cameron slaagt er in.
Moeiteloos durf ik wel te zeggen, want sinds de eerste noten van Sad-Eyed Lonesome Lady uit de speakers kwamen heb ik ademloos naar deze plaat geluisterd. Dat was de eerste keer het geval, maar ook de tweede, derde en vierde keer. Nog wat luisterbeurten verder weet ik dat dit waarschijnlijk niet meer gaat veranderen.
Steph Cameron heeft met Sad-Eyed Lonesome Lady een plaat gemaakt waarvan ik alleen maar zielsveel kan houden. Het is een plaat met mooi en veelzijdig akoestisch gitaarspel, dat varieert van eenvoudig en ondersteunend tot het meer complexe fingerpicking werk.
Het is gitaarspel dat uiteindelijk in dienst staat van de stem van Steph Cameron. Het is een stem die gemaakt lijkt voor de folky songs op Sad-Eyed Lonesome Lady. Steph Cameron heeft een bijzonder aangename stem, maar het is vooral een stem die verhalen kan vertellen. Het debuut van de Canadese singer-songwriter is hierdoor een plaat die de aandacht opeist. Als Steph Cameron verhalen vertelt kan je eigenlijk alleen maar luisteren, waarna de jonge Canadese je weet te vermaken en te ontroeren.
Sad-Eyed Lonesome Lady bevat 13 tracks en het zijn 13 tracks die met dezelfde eenvoudige middelen zijn gemaakt. Toch is het debuut van Steph Cameron een plaat die geen moment verveelt. Steph Cameron varieert haar gitaarspel, varieert haar manier van zingen en vertelt steeds nieuwe verhalen.
Sad-Eyed Lonesome Lady is een plaat waarvan liefhebbers van traditionele folkmuziek onmiddellijk kunnen houden, maar de songs van Steph Cameron worden beter wanneer je ze een paar keer hebt gehoord en alle details kent.
PopMatters gaf er een maand of drie geleden een op de site zeldzame 9 voor en ik kan me daar wel in vinden. Er zijn heel veel platen als Sad-Eyed Lonesome Lady van Steph Cameron. Veel van deze platen weten de aandacht niet vast te houden, een paar zijn hooguit aardig en een klein stapeltje verdient het predicaat goed. Hiernaast zijn er de zeldzame platen in de buitencategorie. In deze categorie valt Sad-Eyed Lonesome Lady van Steph Cameron. Prachtig. Erwin Zijleman
Het is in Frankrijk één van de grootste releases van het moment, maar in Nederland negeren we A L’Olympia van Carla Bruni tot dusver vrijwel volledig.
Sinds Carla Bruni mevrouw Sarkozy werd, is het gedaan met de lovende woorden van weleer en dat is jammer. Ook in muzikaal opzicht blijft Carla Bruni immers een interessante verschijning.
Ik ben ook zeker geen fan van Sarkozy, maar moet ik de muziek van Carla Bruni daarop afrekenen? Ik vind van niet. Ik heb daarom genoten van A L’Olympia; een in het roemruchte Parijse theater L'Olympia opgenomen live-registratie.
Nu zijn liveoptredens van Carla Bruni de afgelopen jaren redelijk zeldzaam. Dat zal ook wel zo blijven nu een Amerikaanse tour vanwege een chronisch gebrek aan belangstelling is geannuleerd. Trouwen met een Franse president geeft de carrière van een talentvolle singer-songwriter geen boost, dat is zeker.
En Carla Bruni is absoluut talentvol. Voor het concert in L’Olympia had ze wat te besteden, waardoor ze een aantal geweldige muzikanten om zich heen heeft verzameld. Het zijn muzikanten die prachtig ingetogen kunnen spelen en die bovendien steeds net wat andere accenten leggen, waardoor de live-set van Carla Bruni zeker niet eentonig klinkt. Het is bovendien een prachtig open geluid met veel ruimte voor Carla Bruni.
Carla Bruni hoeft vervolgens alleen maar wat akoestische gitaar te spelen en te zingen en met name dat laatste doet ze op bijzonder fraaie wijze. Carla Bruni werd op basis van haar debuut ooit eens in de categorie Franse zuchtmeisjes geduwd, maar de van oorsprong Italiaanse singer-songwriter laat op A L’Olympia horen dat ze veel meer is dan dat. Bruni vertolkt haar songs tijdens deze fraaie live-set op warme en emotievolle wijze en sluit meer aan bij de grootheden van het Franse chanson dan bij de inmiddels al weer bijna vergeten zuchtmeisjes van een paar jaar geleden. Het is als je het mij vraagt niet zo heel ver verwijderd van de meer ingetogen songs van Zaz, die terecht wordt gezien als het grootste Franse talent van het moment.
Op A L’Olympia kiest Carla Bruni een fraaie dwarsdoorsnede uit haar werk, dat inmiddels bestaat uit vier bovengemiddeld goede cd’s. Het is niet verbazingwekkend dat A L’Olympia vooral Franstalige tracks laat horen, maar Bruni zingt tijdens haar live-set ook een song in het Italiaans en een aantal Engelse tracks, waaronder een cover van John Prine’s All The Best, dat vooral bekend is van Marianne Faithfull, die Carla Bruni vocaal bijstaat; een opvallende combinatie, die ik persoonlijk minder geslaagd vind. De stem van Carla Bruni komt wat mij betreft toch het best tot zijn recht in de gloedvolle en gepassioneerde Franstalige songs en deze domineren gelukkig op de plaat.
A L’Olympia is verkrijgbaar op cd, op DVD/Blu-Ray en op cd plus DVD. Ik heb persoonlijk genoeg aan de muziek, al is het geen straf om Carla Bruni live aan het werk te moeten zien. A L’Olympia krijgt in Nederland tot dusver zoals gezegd nauwelijks aandacht, maar dat heeft echt helemaal niets te maken met de kwaliteit van deze prima live-plaat. Erwin Zijleman
cd cd+DVD DVD
De zin en onzin van jaarlijstjes. Hoe zorgvuldig je ook selecteert, je vergeet er altijd één, zeker als je begint met een groslijst met meer dan 200 platen. Natuurlijk is een jaarlijstje een momentopname en natuurlijk vergeet je platen die je pas later ontdekt, bijvoorbeeld op basis van al die andere jaarlijstjes. Ik ben ook nog steeds tevreden over mijn jaarlijstje (http://www.dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2014/12/jaarlijstje-2014.html), maar deze plaat had echt niet mogen ontbreken. De afgelopen dagen veel gedraaid en weer helemaal in de ban. Daarom nog eens op herhaling: Some Heavy Ocean van Emma Ruth Rundle.
De uit California afkomstige Amerikaanse singer-songwriter Emma Ruth Rundle verkeerde tot dusver vooral in post-rock kringen, maar levert nu met Some Heavy Ocean haar solodebuut af.
Het is een plaat die mij afwisselend doet denken aan Mazzy Star, The Cocteau Twins, Marissa Nadler, Sinéad O’Connor en Chelsea Wolfe, waarbij Emma Ruth Rundle er in slaagt om het beste van al deze werelden te verenigen.
Some Heavy Ocean heeft het zwoele en psychedelische van Mazzy Star, het zweverige en mystieke van The Cocteau Twins, de ingetogen schoonheid van Marissa Nadler, de woede van Sinéad O’Connor (waarbij vooral aan haar eerste plaat moet worden gedacht) en de duistere onderkoeling van Chelsea Wolfe.
Some Heavy Ocean heeft uiteindelijk vaak een donker geluid met voorzichtig galmende shoegaze en dreampop gitaren en buitengewoon dreigende synths, maar Emma Ruth Rundle begint vaak uiterst ingetogen en bouwt de spanning langzaam op.
Some Heavy Ocean zal waarschijnlijk niet worden gewaardeerd door liefhebbers van mooie luisterliedjes, want daarvoor is de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter te dynamisch en te donker, maar liefhebbers van alle hierboven genoemde namen en liefhebbers van muziek die ook buiten de lijntjes durft te kleuren in het algemeen, halen met Some Heavy Ocean een prachtplaat in huis.
Het lijstje namen dat bij me op komt bij beluistering van het debuut van Emma Ruth Rundle groeit trouwens nog steeds, want inmiddels hoor ik ook zeker raakvlakken met het prachtdebuut van Tess Parks en met de laatste plaat van EMA, maar Emma Ruth Rundle kan ook klinken als Siouxsie Sioux, als PJ Harvey of als Suzanne Vega om nog maar eens wat uitersten te noemen.
Some Heavy Ocean is geen plaat die het goed doet op de achtergrond. Het is een plaat die dwingt tot luisteren en inleven. Pas wanneer je je niet langer verzet tegen de donkere wolken die over drijven openbaart zich de ruwe schoonheid van deze plaat. Dan hoor je dat Emma Ruth Rundle zich ook zeker heeft laten inspireren door singer-songwriters uit de vroege jaren 70, variërend van Joni Mitchell tot Britse folkies. Dan ook hoor je dat Emma Ruth Rundle net zo makkelijk aansluiting vindt bij de alternatieve folkies als bij muzikanten uit de wat donkerdere contreien van de popmuziek, inclusief de post-rock waarin Emma Ruth Rundle tot dusver actief was.
In Nederland lees ik tot dusver maar heel weinig over deze fascinerende plaat, maar dat kan alleen maar een kwestie van tijd zijn. Emma Ruth Rundle heeft met Some Heavy Ocean immers een plaat gemaakt die zich misschien maar langzaam opdringt, maar wanneer de liefde voor deze plaat begint te ontluiken is het ook onvoorwaardelijke liefde. Erwin Zijleman
cd
LP
De Canadese muzikante Charlotte Oleena (de achternaam Loseth kom ik ook tegen) maakt inmiddels een aantal jaren muziek als Sea Oleena. Dat leverde tot voor kort twee bijzondere EP’s op, maar een paar maanden geleden verscheen dan ook haar volwaardige debuut: Shallow.
Het is een debuut dat liefhebbers van de muziek van Grouper, Julia Holter en Julianna Barwick zeker aan zal spreken, maar ook muziekliefhebbers met een zwak voor de muziek van een roemruchte band als The Cocteau Twins en al haar soortgenoten zullen Shallow op de juiste waarde weten te schatten.
Sea Oleena maakt op haar debuut donkere en atmosferische muziek die uitstekend past bij het huidige seizoen. Mooie ingetogen pianoklanken en al even mooie en bijzondere gitaarlijnen worden gecombineerd met zweverige elektronische geluidstapijten en de engelachtige stem van Charlotte Oleena, die hier en daar wel wat doet denken aan die van Julee Cruise en hierdoor meteen het lugubere Twin Peaks sfeertje oproept.
Het is muziek die heerlijk voortkabbelt, maar de ware schoonheid van het debuut van Sea Oleena ontdek je pas wanneer je met veel aandacht naar deze plaat luistert. Dan hoor je hoe knap de lome klankentapijten in elkaar steken en hoeveel lagen er zijn verstopt in de bijna bedwelmende muziek van Sea Oleena, die heel af en toe ook wel wat heeft van de muziek van Portishead.
De instrumentatie op Shallow bestaat uit een laag organische instrumenten en een laag elektronische instrumenten en het zijn twee lagen die op bijzondere wijze samenvloeien. Soms versterken ze elkaar en soms zijn ze elkaars tegenpolen wat een heel bijzonder geluid oplevert. Het is een geluid om heerlijk bij weg te dromen, maar het is ook een geluid waarvan je geen detail wilt missen. Het is aan de ene kant vol en gloedvol en aan de andere kant bijna minimalistisch. Dat lijkt tegenstrijdig, maar dat is het niet. De bijzonder fraaie instrumentatie past weer perfect bij de prachtige stem van Sea Oleena, die haar teksten in meerdere lagen tegen het zo stemmige instrumentarium aan legt.
Liefhebbers van uptempo songs zijn bij Sea Oleena aan het verkeerde adres, want Shallow is een plaat die zich uiterst langzaam voortsleept. Shallow sluit hierdoor ook aan bij de slowcore uit de jaren 90, maar de 4AD muziek uit de jaren 80 biedt uiteindelijk het beste vergelijkingsmateriaal. Het is vergelijkingsmateriaal dat vervolgens op geheel eigen wijze het huidige millennium in wordt getrokken door Sea Oleena.
Ik gebruikte Shallow tot voor kort vooral als plaat om de dag mee af te sluiten, maar hiermee doe je het debuut van Sea Oleena te kort. De prachtige klanken op Shallow brengen je misschien zo in dromenland, maar zijn ook van een soms bijna huiveringwekkend intense schoonheid. Mijn advies: laat je eerst een paar keer in slaap zingen door deze prachtige plaat, maar ontdek vervolgens de toverkracht van deze prachtplaat. Ik voeg Shallow van Sea Oleena alsnog toe aan de lijst met de meest memorabele debuten van 2014. Erwin Zijleman
cd LP
Ook op deze laatste zaterdag van 2014 heb ik weer een uiterst aangename plaat in de categorie minder bekend of zelfs miskend talent in het rootssegment in de aanbieding. Het is een categorie die in 2014 een enorme stapel prachtplaten heeft opgeleverd.
Of het bij Dave Desmelik nu gaat om onbekend of miskend talent durf ik niet te zeggen, maar feit is dat de Amerikaanse singer-songwriter al bijna 20 jaar aan de weg timmert en inmiddels een zeer respectabel stapeltje platen op zijn naam heeft staan.
Dave Desmelik opereert vanuit Brevard, North Carolina. Het enige interessante dat ik over deze plaats heb kunnen vinden is dat The Hunger Games film in het nabijgelegen natuurpark werd gefilmd, maar Brevard associeer ik vanaf nu ook met prima rootsmuziek.
Het is overigens zeker geen dertien in een dozijn rootsmuziek die Dave Desmelik maakt. De Amerikaanse muzikant uit North Carolina wordt op het Internet niet alleen singer-songwriter maar ook multi-instrumentalist genoemd en waarom dat zo is hoor je direct in de openingstrack. In deze instrumentale openingstrack laat Dave Desmelik horen dat hij geweldig uit de voeten kan op diverse snareninstrumenten, wat buitengewoon fascinerende duels tussen elektrische en akoestische gitaren oplevert.
De aandacht is hiermee getrokken, waarna We Don’t Want A Dying Flame zich ook op singer-songwriter terrein kan begeven. Ook op dit terrein kan Dave Desmelik uitstekend uit de voeten.
Ook in de tweede track worden akoestische gitaren fraai gecombineerd met rauwe elektrische gitaren. Het doet wel wat denken aan het werk van Neil Young in zijn wildste jaren, maar in vocaal opzicht tapt Dave Desmelik uit een ander vaatje. De singer-songwriter uit North Carolina beschikt over een even aangenaam als doorleefd stemgeluid, dat fraai kleurt bij de contrasterende gitaarmuren.
De songs van Dave Desmelik die zijn voorzien van vocalen passen voor een belangrijk deel binnen de conventies van de Amerikaanse folk, maar ze krijgen door de inzet van rauw gitaarwerk een bijzonder eigen geluid. Het is een geluid dat me uitstekend bevalt, want singer-songwriter muziek mag vaak best wat minder ingetogen. Dave Desmelik is bovendien een uitstekend gitarist waardoor zowel in zijn akoestische als zijn elektrische werk veel fraaie details zijn te ontwaren.
Na de bijna zeven minuten durende tweede track was ik eigenlijk al om, maar We Don’t Want A Dying Flame blijft verbazen. Deels met bijzonder inventieve instrumentale intermezzo’s, deels met prachtige rootssongs, die steeds weer net wat anders klinken.
Ik heb normaal gesproken wel wat moeite met instrumentale intermezzo’s, maar op We Don’t Want A Dying Flame van Dave Desmelik hebben ze absoluut meerwaarde. Mijn voorkeur gaat uiteindelijk echter uit naar de meer conventionele rootssongs, die stuk voor stuk over het vermogen beschikken om onder de huid te kruipen en dit in veel gevallen ook doen.
Dat de muziek van Dave Desmelik veel meer aandacht verdient zal inmiddels duidelijk zijn. De Amerikaanse singer-songwriter maakt immers niet alleen rootsmuziek van hoog niveau, maar maakt bovendien rootsmuziek die anders klinkt dan die van zijn soortgenoten en dat blijft in dit genre met veel oog voor traditie bijzonder. Het fenomenale gitaarwerk is de kers op een buitengewoon smakelijke taart. Ga dat horen! Erwin Zijleman
We Don’t Want A Dying Flame van Dave Desmelik ligt niet in Nederland in de winkel, maar kan worden verkregen via bandcamp (https://davedesmelik.bandcamp.com/album/we-dont-want-a-dying-flame) of cdbaby (http://www.cdbaby.com/cd/davedesmelik3).
Dankzij de aanschaf van de geweldige plaat van Aldous Harding word ik tegenwoordig wekelijks verblijd met de nieuwsbrief van het Nieuw-Zeelandse Flying Out label.
Het is een label dat me sindsdien op het spoor zet van interessante platen die zijn verschenen aan het andere eind van de wereld en Nederland normaal gesproken lang niet altijd weten te bereiken.
De jaarlijstjesplaat van Aldous Harding blijft voorlopig mijn absolute favoriet, maar Flying Out heeft meer leuke platen in de aanbieding. Zo ben ik al een tijdje enthousiast over Heat Death Of The Universe van Bunnies On Ponies.
Bunnies On Ponies is een band rond de Nieuw-Zeelandse muzikant Sam Scott, die ook aanvoerder is van de band The Phoenix Foundation, die in Nederland meer bekendheid geniet en vorig jaar met Fandango nog een hele aardige plaat afleverde. Bunnies On Ponies is echter meer dan een hobbyproject, want Heat Death Of The Universe is al de derde plaat van de band uit Wellington. En wat is het een leuke en frisse plaat.
Op Heat Death Of The Universe maakt Bunnies On Ponies lekker stekelige gitaarmuziek. Het is gitaarmuziek die begint bij de 70s new wave van een band als The Cars en via de 90s gitaarmuziek van onder andere The Pixies en The Breeders, maar ook zeker Weezer, Buffalo Tom en Nirvana, in het heden terecht komt.
Bunnies On Ponies maakt lekker tegendraadse gitaarmuziek met hier en daar een psychedelische inslag, maar het schotelt je hiernaast het ene na het andere perfecte popliedje voor, wat beluistering van Heat Death Of The Universe tot zowel een buitengewoon aangename als een opmerkelijk interessante ervaring maakt.
De derde plaat van Bunnies On Ponies klinkt als een omgevallen platenkast met de leukere eigenzinnige gitaarbands van de afgelopen decennia, maar de Nieuw Zeelandse band heeft ook een duidelijk eigen geluid, al is het maar omdat Bunnies On Ponies invloeden vermengt die normaal gesproken niet vaak vermengd worden.
Heat Death Of The Universe staat zoals gezegd vol met perfecte popliedjes, maar het zijn ook popliedjes die je met grote regelmaat op het verkeerde been zetten of die kunnen ontsporen. De plaat van Bunnies On Ponies wordt hierdoor eigenlijk alleen maar leuker en leuker. De plaat wordt bovendien steeds veelzijdiger, waardoor bij beluistering steeds weer nieuwe namen uit de rijke historie van de eigenzinnige gitaarmuziek opduiken.
Wat in eerste instantie begint als een plaat met lekker aanstekelijke gitaarsongs, wordt al snel een plaat vol prachtige ruwe diamanten, die bijna uit zichzelf gaan schitteren, maar gelukkig ook hun ruwe kantjes blijven houden.
Platen uit Nieuw Zeeland spelen nauwelijks een rol van betekenis in mijn platenkast, maar dankzij al het moois van Flying Out Records gaat dat vast veranderen. Heat Death Of The Universe had ik in ieder geval niet willen missen. Erwin Zijleman
Heat Death Of The Universe van Bunnies On Ponies ligt niet in Nederland in de winkel, maar kan worden verkregen via Bandcamp (https://bunniesonponies.bandcamp.com/album/heat-death-of-the-universe) of via de website van Flying Out Records (http://flyingout.co.nz/products/bunnies-on-ponies-heat-death-of-the-universe-lp-cd-digital-pre-order). Eerstgenoemde heeft alleen de digitale versie. Bij het label kun je ook terecht voor cd of LP.
Ik heb het ook dit jaar weer geprobeerd met de 1001 kerstplaten die zijn verschenen, maar zodra de stokoude kerstklassiekers voorbij komen haak ik af, hoe mooi of bijzonder ze ook worden uitgevoerd.
Ik grijp dan vaak terug op Snow Angels van Over The Rhine uit 2006. Een van mijn favoriete bands aller tijden maakte al weer acht jaar geleden een hele bijzondere kerstplaat. Een plaat zonder de geijkte klassiekers, maar qua sfeer en thematiek was het toch echt een kerstplaat.
Ik was van plan om Snow Angels nog maar eens onder de aandacht te brengen als één van de weinige kerstplaten die wel de moeite waard is, maar toen ik de plaat opzocht op Spotify, zag ik tot mijn verbazing een gloednieuwe plaat van Over The Rhine: Blood Oranges In The Snow. Het blijkt niet de opvolger van Meet Me At The Edge of the World dat vorig jaar zo overtuigend mijn jaarlijst haalde, maar een vervolg op het eerder genoemde Snow Angels.
Dat betekent overigens niet dat Blood Oranges In The Snow een totaal andere plaat is dan Meet Me At The Edge of the World. Ook op haar ‘kerstplaat’ maakt Over The Rhine de inmiddels van haar bekende stemmige Americana en grossiert het in songs die je weten te raken.
Uiteraard zijn de songs op Blood Oranges In The Snow wel wat stemmiger dan de songs op de reguliere albums van Over The Rhine en verder domineert de thematiek van de laatste weken van december, maar Blood Oranges In The Snow blijft gelukkig heel ver verwijderd van de reguliere kerstplaten.
Snow Angels was voor mij tot dusver een voor de meeste platen onbereikbaar ijkpunt wanneer het gaat om kwalitatief goede kerstplaten, maar Blood Oranges In The Snow is zeker niet minder dan Snow Angels. Over The Rhine heeft wederom een prachtige plaat gemaakt vol melancholische songs over de donkere dagen aan het einde van het jaar en het zijn songs die veel langer mee gaan dan slechts twee kerstdagen.
De muziek van de band uit Ohio staat al vele jaren bekend om haar prachtig stemmige karakter, maar op Blood Oranges In The Snow huilt de pedal steel nog net wat weemoediger en klinkt de piano nog net wat desolater. Het past prachtig bij de prachtige stemmen van Karen Bergquist en Linford Detweile.
Blood Oranges In The Snow bevat vooral nieuwe songs, maar ook Merle Haggard's If We Make It Through December zet Over The Rhine op indrukwekkende wijze naar haar hand.
Muziekliefhebbers die ook dit jaar met kerst een plaat op willen zetten die er ook in muzikaal opzicht toe doet, zullen smullen van dit kunststukje van Over The Rhine. Fans van de band weten dat ook deze kerstplaat heel lang mee zal gaan en het wachten op de opvolger van het zo indrukwekkende Meet Me At The Edge of the World een stuk makkelijker maakt. Erwin Zijleman
De mooiste kerstplaat van het jaar heeft de Nederlandse platenwinkels helaas niet gehaald, maar is wel online verkrijgbaar: http://overtherhine.com/albums/blood-oranges-in-the-snow/
Op het stapeltje reissues dat mogelijk nog een plekje verdient op mijn BLOG, ligt al een tijdje de luxe editie van Crime Of The Century van Supertramp.
Dat de plaat er nog steeds ligt heeft alles te maken met de moeizame relatie die ik altijd met Supertramp heb gehad. Toen ik in mijn jongere jaren verzot was op het genre dat toen nog werd aangeduid met symfonische rock, haalde ik de platen van Supertramp wel in huis, maar konden ze niet in de schaduw staan van de platen van mijn echte favorieten in het genre.
Vergeleken met deze favorieten maakte Supertramp relatief eenvoudige muziek met heel veel invloeden uit de pop. Waar mijn favorieten op de proppen kwamen met songs die makkelijk een hele plaatkant konden duren, vermaakte Supertramp met toegankelijke popliedjes van hooguit een minuut of zeven.
Crime Of The Century uit 1974 heb ik daarom zeker niet grijs gedraaid, al ken ik de meeste tracks op de plaat natuurlijk wel. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat de muziek van Supertramp de tand des tijd niet goed zou hebben doorstaan, maar de beluistering van de inmiddels precies 40 jaar oude klassieker is me verrassend goed bevallen.
Net als alle andere platen van Supertramp bevat Crime Of The Century een aantal songs van Rodger Hodson en een aantal songs van Rick Davies, al schreven ze alles volgens de credits samen (net als Lennon en McCartney dat deden). De songs van Roger Hodson waren over het algemeen succesvoller, terwijl de songs van Rick Davies vaak wat interessanter waren. Het geldt ook weer voor de songs op Crime Of The Century.
Hodgson tekent voor Supertramp wereldhits als School en Dreamer, terwijl Davies het moet doen met de betere album tracks van de band. Eerlijk gezegd klinken songs van beiden nog veel beter dan ik had verwacht. De popsongs van Roger Hodson zijn heerlijk melodieus en na al die jaren nog net zo verleidelijk als 40 jaar geleden. De vaak wat meer jazzy songs van Rick Davies klinken net zo memorabel en zijn nu spannender dan ik ze 40 jaar geleden vond.
School, Bloody Well Right, Hide in Your Shell, Asylum, Dreamer, Rudy, If Everyone Was Listening en Crime of the Century; het is een imposant rijtje songs en het is een rijtje songs dat zoals gezegd nog verrassend lekker klinkt. Waar ik van de meeste symfonische rock platen uit de jaren 70 nu horendol wordt, vermaakt Supertramp met redelijk toegankelijke songs, maar op hetzelfde moment met songs die vol verrassende of fraaie wendingen zitten.
Voor het eerst hoor ik hoeveel invloeden van The Beatles zijn verstopt in de muziek van Supertramp, voor het eerst hoor ik hoe mooi het pianospel van Rick Davies is, voor het eerst hoor ik de waardevolle bijdrage van de saxofoon in de muziek van de Britse band en voor het eerst hoor ik de overeenkomsten met Pink Floyd’s Dark Side Of The Moon, dat een jaar eerder verscheen.
De nieuwe versie van Crime Of The Century klinkt fantastisch en bevat als bonus een extra schijf met al even overtuigende live-opnamen. Ik had zoals gezegd niet veel verwacht van deze reissue, maar wat heeft hij nu al veel luisterplezier opgeleverd. Geldt vast niet alleen voor mij. Erwin Zijleman
2 cd's 3 LP's
D’Angelo uit Richmond, Virginia, stond in 1995 aan de basis van een compleet nieuw genre. Op zijn debuut Brown Sugar vermengde de Amerikaan op geheel eigen wijze invloeden uit de vintage soulmuziek uit de jaren 60 en 70 met invloeden uit de hip-hop en R&B van dat moment. Hiermee was de Neo-soul geboren.
Het heeft de Neo-soul pioniers vervolgens niet echt mee gezeten, waardoor uiteindelijk anderen aan de haal gingen met de vernieuwingsdrang van onder andere Lauryn Hill, Aaliyah, Maxwell en D’Angelo.
D’Angelo keerde zelf pas vijf jaar na Brown Sugar terug met het nog betere Voodoo, maar hierna werd het stil rond de Amerikaan, al was hij de afgelopen jaren wel weer met enige regelmaat op de podia te zien.
De stilte op releasegebied werd vorige week plotseling doorbroken met de release van een nieuwe plaat van D’Angelo. Zomaar uit het niets verscheen dan eindelijk de langverwachte derde cd van D’Angelo: Black Messiah.
Nu worden plotseling uitgebrachte platen over het algemeen stevig gehyped en dat is niet anders met Black Messiah, dat door nogal wat critici direct tot plaat van het jaar werd uitgeroepen. Dat is wat mij betreft wel wat overdreven, maar dat neemt niet weg dat Black Messiah van D’Angelo And The Vanguard een imponerende plaat is en bovendien een plaat is van het niveau dat je van D’Angelo mag verwachten.
D’Angelo ging de afgelopen twee decennia meer dan eens door diepe dalen, maar heeft zijn leven gelukkig weer op de rails en kan nu de hele wereld aan. Dat is goed te horen op Black Messiah, dat kan worden gezien als de plaat die Prince helaas niet heeft gemaakt het afgelopen jaar.
Waar Prince achteraf bezien met twee middelmatige platen op de proppen kwam, heeft D’Angelo een plaat gemaakt die aankomt als een mokerslag. Black Messiah gaat deels verder waar Voodoo bijna 15 jaar geleden ophield, maar is ook voorzien van een stevige funkinjectie.
Het klinkt zoals gezegd als de muziek die Prince had moeten maken en ooit ook gemaakt heeft, maar uiteraard geeft D’Angelo er ook zijn geheel eigen draai aan. Een aantal tracks klinkt behoorlijk psychedelisch en raakt aan de muziek van Parliament en Funkadelic, maar Black Messiah bevat ook een aantal wat stevigere tracks met rockinvloeden, een aantal ballads die juist weer zijn voorzien van een flinke laag R&B honing en een aantal lastiger te doorgronden jazzy tracks.
D’Angelo staat er op Black Messiah zeker niet alleen voor. Hij laat zich bijstaan door een band die bestaat uit onder andere drummer Questlove (The Roots), de ervaren sessiebassist Pino Palladino en zangeres Kendra Foster, die overigens meeschreef aan de meeste songs op de plaat. Het zijn muzikanten die geweldig kunnen spelen, wat zeker bijdraagt aan het hoge niveau van de nieuwe plaat.
Black Messiah is zeker geen makkelijke plaat. Zeker de broeierige funky tracks vragen door de vele wendingen en de meerdere lagen waaruit de muziek bestaat heel wat geduld van de luisteraar, maar deze wordt uiteindelijk rijkelijk beloond.
Plaat van het jaar vind ik persoonlijk wat teveel eer voor Black Messiah, maar dat is deels zo omdat dit niet mijn favoriete genre is. Waar de twee laatste platen van Prince de kast niet meer uit komen, zal Black Messiah nog met enige regelmaat uit de speakers gaan komen, zeker wanneer ik behoefte heb aan broeierige muziek die zijn klassiekers kent maar ook weet te vernieuwen. Knappe plaat. Erwin Zijleman
Het zijn de subjaarlijstjes naar genre van de Amerikaanse muzieksite PopMatters die me dit jaar de leukste tips opleveren. Uit het lijstje met de leukste indie-pop heb ik zelfs twee gouden tips gehaald, die allebei deze week aan bod komen op mijn BLOG.
De meest bijzondere van de twee is ongetwijfeld My World Is Made For You van The Icypoles. The Icypoles is een Australische band die bestaat uit vier zangeressen.
De stemmen van deze zangeressen staan centraal op My World Is Made For You, want de instrumentatie is in de meeste songs uiterst sober of zelfs minimalistisch. Het levert hele bijzondere muziek op die soms behoorlijk experimenteel is, maar zomaar om kan slaan in bijzonder toegankelijke popmuziek.
Het zijn op het eerste gehoor simpele songs die The Icypoles op hun debuut hebben gezet, maar wat zit het allemaal knap in elkaar. The Icypoles hebben hun songs teruggebracht tot de essentie. Dat hoor je in de instrumentatie waarin ieder gitaarloopje of basloopje er toe doet, maar je hoort het ook in de vocalen die nooit overdadig zijn en waarin doseren een belangrijke rol speelt.
Slechts spaarzaam worden alle stemmen tegelijk ingezet, wat ook direct de meest toegankelijke songs oplevert. Het zijn songs die vooral geïnspireerd lijken door de meisjesgroepen uit de jaren 50 en 60, maar het heeft af en toe ook wat van Bananarama (en uiteraard Bananarama in de beginjaren, toen het nog best een leuke guilty pleasure was).
My World Is Made For You schakelt ook binnen de over het algemeen korte songs tussen frisse popmuziek, riot Grrl emotie, bijzonder experimentele tracks en dromerige en wat spookachtige songs die het goed zullen doen in de nieuwe Twin Peaks serie die volgend jaar moet verschijnen en soms wel wat hebben van The Xx.
Heel soms lijken het wel kinderliedjes die The Icypoles uit de speakers toveren, maar hiertegenover staan prachtige momenten die ook de serieuze en veeleisende muziekliefhebber zullen laten smelten.
In eerste instantie vond ik My World Is Made For You van The Icypoles vooral leuk omdat de muziek van het Australische viertal zo anders is, maar na enige gewenning ontdekte ik ook de schoonheid in de muziek van The Icypoles en viel steeds meer op zijn plek.
The Icypoles zijn het best wanneer ze kiezen voor dromerige en donkere zwijmelpop, maar ook als het viertal kiest voor een wat stekeliger geluid of juist voor schaamteloze popmuziek valt er veel te genieten op My World Is Made For You van The Icypoles. Natuurlijk blijven er ook nog wel wat momenten over waar ik minder makkelijk chocolade kan maken, maar ik ben er van overtuigd dat ook die songs me nog wel in gaan pakken, zeker nu ik zielsveel begin te houden van de meeste andere songs op deze bijzondere of zelfs unieke plaat.
My World Is Made For You van The Icypoles heeft in Nederland tot dusver helemaal niets gedaan, maar hopelijk geeft de steun van één van de meest invloedrijke muzieksites van het moment het viertal een zetje in de goede richting.
Overigens is deze plaat nog veel mooier en intrigerender wanneer je de plaat met de koptelefoon beluistert omdat dan de kracht van de subtiele details pas echt aan de oppervlakte komt. Bijzondere plaat dit en een erg mooie en aangename plaat bovendien. Erwin Zijleman
Ik was nooit een groot fan van Joe Cocker. Ik ben ooit eens begonnen met Sheffield Steel uit 1982. Een bij vlagen aardige plaat, maar echt raken deed het me niet. Ik vond vooral de instrumentatie van Sly Dunbar en Robbie Shakespeare mooi en verder stonden er natuurlijk prima songs op de plaat. Deze songs waren echter geen van allen door Joe Cocker geschreven en juist de zang op de plaat deed me niet zo veel, zodat de meerwaarde van Joe Cocker beperkt was of zelfs ontbrak.
De platen die Joe Cocker na Sheffield Steel maakte waren nog veel minder goed en beter zou het helaas nooit meer worden. Op een gegeven moment ging ik op zoek naar klassiekers uit de jaren 60 en kwam Joe Cocker’s debuut With A Little Help From My Friends uit 1969 voorbij. Door velen geroemd als klassieker uit de geschiedenis van de popmuziek, maar mij deed ook deze plaat van Joe Cocker niet zoveel. Het titelnummer vond en vind ik zelfs vreselijk.
Ik ging er vervolgens van uit dat Joe Cocker gewoon niet mijn ding was en was er van overtuigd dat dit ook nooit meer zou gaan veranderen, al was het maar omdat Joe Cocker in de jaren 90 uitsluitend draken van platen afleverde. Toen in 2005 de luxe reissue van Mad Dogs & Englishmen uit 1970 verscheen was ik niet van plan om ook maar iets met deze plaat te gaan doen, maar toen een recensie exemplaar op de mat viel moest ik er toch op zijn minst naar gaan luisteren.
Vervolgens gebeurde iets waar ik geen moment rekening mee had gehouden. De plaat vermaakte niet alleen genadeloos, maar wist me ook te raken. Mad Dogs & Englishmen is een live-plaat die verslag doet van de gelijknamige tour in 1970. Joe Cocker liet zich tijdens deze tour bijstaan door een enorm uit de kluiten gewassen band (meer dan 30 muzikanten), die vakkundig geleid werd door muzikant Leon Russell.
Het is een geweldige band die een heerlijk vol maar ook open geluid neer zet en garant staat voor een feestje. Ook op de keuze van de songs valt niets af te dingen. Allemaal covers en allemaal covers van songs van de groten der aarde. Het is vervolgens aan Joe Cocker om deze songs naar grote hoogten te tillen en daar slaagt hij glansrijk in.
Waar ik tot dat moment absoluut geen fan was van de zang van Joe Cocker, pakte hij me op Mad Dogs & Englishmen meedogenloos in. Mad Dogs & Englishmen is een feestje dat op de luxe editie van de plaat uit 2005 maar liefst 26 tracks duurt. Zo makkelijk kan het maken van goede muziek zijn.
Een jaar of tien geleden maakte Joe Cocker nog twee hele redelijke platen, maar sindsdien hoorde ik niet veel bijzonders meer van hem. Vandaag overleed hij op 70-jarige leeftijd. Ik heb Mad Dogs & Englishmen nog maar eens opgezet en het was direct weer feest. Een feestje dat de rest van de avond zal duren, al is het maar om een groot muzikant uit de geschiedenis van de popmuziek te eren. Die grootheid was Joe Cocker voor mij maar zelden en dat gaat ook niet meer veranderen, maar Mad Dogs & Englishmen is geweldig van de eerste tot de laatste noot. Erwin Zijleman
2 cd's 2 LP's
Eerder dit jaar werd ik aangenaam verrast door de EP Hold Still & Watch van No Ninja Am I. Het alter ego van de Nederlandse muzikant Sander van Munster maakte op deze EP indruk met ingetogen luisterliedjes die intimiteit van Nick Drake wisten te combineren met de songwriting skills van Paul McCartney, om maar direct twee hele grote namen te noemen.
Vanwege het grote aantal releases van dat moment, schoot een recensie van de EP Hold Still& Watch er bij in, maar ik was zeker van plan om de schade in te halen bij de release van het eerste volledige album van No Ninja Am I.
Dat hele album is er nog niet, want met Broken Dice brengt No Ninja Am I nog een volgende EP uit. Het is een EP die voortborduurt op zijn eerder dit jaar verschenen voorganger, maar ook zeker nieuwe wegen in slaat.
Laat ik eerst nog eens terugkeren naar Hold Still & Watch. Op deze EP schotelt Sander van Munster ons zes prachtsongs voor. Het zijn grotendeels akoestische songs met een hoofdrol voor piano of akoestische gitaar, aangevuld met subtiele accenten van andere instrumenten.
Hold Still & Watch doet zowel qua sfeer als qua geluid denken aan popmuziek ui de jaren 70, waarbij de plaat zich constant beweegt tussen aan de ene kant de weemoedige folkies en aan de andere kant de grote singer-songwriters, maar ook de vergelijking met het ingetogen werk van Beck of het werk van Elliott Smith dringt zich op.
Het levert een zestal tijdloze popliedjes op, die met enige fantasie ook 40 jaar geleden gemaakt hadden kunnen zijn, maar ook in het hier en nu prima klinken. Dat ligt voor een belangrijk deel aan de aangename stem van Sander van Munster, maar ook de kwaliteit van de instrumentatie en de songs is dik in orde.
Met de net wat experimentelere afsluiter neemt No Ninja Am I bedoeld of onbedoeld alvast een voorschot op het onlangs verschenen Broken Dice. Ook Broken Dice bevat zes songs en ook dit keer gaat het om zes betrekkelijk ingetogen songs met een hoofdrol voor de aangename stem van Sander van Munster.
Het zijn songs die dit keer echter niet teruggrijpen op de jaren 70, maar op de jaren 90. Dankzij een subtiele elektronica injectie en spannende ritmes herinnert Broken Dice aan de muziek van bijvoorbeeld The Postal Service, al klinkt de muziek van No Ninja Am I, bijvoorbeeld door de inzet van blazers, warmer en organischer.
Net als Hold Still & Watch bevat Broken Dice zes songs die smaken naar meer, al heeft No Ninja Am I met twee EP’s en in totaal twaalf tracks inmiddels natuurlijk ook gewoon een volwaardig debuut afgeleverd.
No Ninja Am I heeft nog meer te bieden, want Broken Dice is weer het vervolg op de vorig jaar verschenen EP Vegas, die ook al zes uitstekende songs bevat.
Het zijn songs die net wat uitbundiger zijn geïnstrumenteerd dan die op de andere twee EP's en ook wat toegankelijker zijn, waardoor Vegas wat toevoegt aan deze twee andere EPs’ en de jaarproductie van Sander van Munster in totaal uitkomt op 18 prima tracks. Een prestatie van formaat als je het mij vraagt.
Ik denk persoonlijk nog altijd vooral in termen van EP’s en volwaardige debuten, maar als No Ninja Am I ook in de toekomst kiest voor het uitbrengen van EP’s van het niveau van deze drie EP’s is het natuurlijk ook prima. Groot talent, mooie en spannende muziek. Warm aanbevolen dus. Erwin Zijleman
De drie EP’s van No Ninja Am I zijn te downloaden via de bandcamp pagina van No Ninja Am I: http://holdstill.bandcamp.com, http://noninjaami.bandcamp.com/album/broken-dice en http://noninjaami.bandcamp.com/album/vegas. Noem zelf je prijs. Overweeg echter ook zeker het fysieke product van Hold Still & Watch of Broken Dice & Vegas, ook te bestellen via de bandcamp pagina van No Ninja Am I, want deze fysieke uitvoeringen zijn echt prachtig.
Ik kijk ieder jaar erg uit naar de jaarlijstjes van Pitchfork en PopMatters; wat mij betreft de twee interessantste alternatieve Amerikaanse muzieksites. Dit jaar vallen deze lijstjes me echter flink tegen, waarbij het feit dat beiden een rapplaat als lijstaanvoerder hebben voor mij veelzeggend is.
Gelukkig heeft PopMatters ook nog lijstjes per genre en hierin zijn wel enkele krenten uit de pop te vinden. Die in het Americana lijstje komt van ene HT Heartache en luistert naar de titel Sundowner.
De naam HT Heartache zei me eerlijk gezegd helemaal niets en er is ook niet heel veel informatie over haar op het Internet te vinden, maar het blijkt het alter ego van de tot voor kort uit Los Angeles maar tegenwoordig vanuit Philadelphia opererende Mary Roth.
Mary Roth maakte een paar jaar geleden al eens een plaat als HT Heartache (het in 2010 verschenen Swing Low, overigens ook een uitstekende plaat), maar met Sundowner heeft ze, in ieder geval in de Verenigde Staten, de harten van de critici veroverd.
Dat is niet zo gek, want Sundowner is een buitengewoon fascinerende plaat met een heel bijzonder geluid. Het is een geluid dat vaak is te omschrijven als Mazzy Star dat een Americana plaat heeft gemaakt met Cowboy Junkie Margot Timmins als zangeres. Het is een omschrijving die ten dele duidelijk maakt in welke hoek we HT Heartache moeten zoeken, maar het is ook een omschrijving die lang niet het hele verhaal vertelt.
Sundowner bevat 8 songs. Het zijn songs die zich over het algemeen langzaam voortslepen. Het zijn songs met een vrij ingetogen instrumentatie, waarin gitaren domineren. Het zijn tenslotte songs die door Mary Roth worden voorzien van dromerige vocalen, al zijn het wel dromerige vocalen met emotie en pit.
Sundowner bevat acht songs die langzaam onder de huid kruipen, maar als ze daar eenmaal zitten is de tweede plaat van HT Heartache een plaat met een enorme impact. Sundowner heeft zoveel impact door de bijzondere sfeer en door de unieke vocalen van Mary Roth, maar de tweede plaat van HT Heartache is ook een plaat die bol staat van de invloeden en hierdoor steeds weer andere beelden oproept.
Het zijn invloeden die beginnen bij de 60s folk uit de Laurel Canyon bij de voormalige thuisbasis van Mary Roth, maar Sundowner maakt vervolgens een muzikale tijdreis die via de jaren 90 (Cowboy Junkies, Mazzy Star) in het heden eindigt en stiekem ook wat invloeden uit de psychedelica omarmt.
Sundowner is een donkere en melancholische plaat, maar het is ook een plaat waarbij het heerlijk wegdromen is, zeker wanneer Mary Roth voorzichtig op lijkt te schuiven richting new age, maar dat uiteindelijk toch niet doet.
Sundowner is een plaat die meerdere keren bekend klinkt, maar aan de andere kant maakt HT Heartache muziek die niet direct zijn gelijke kent. Sundowner is hierdoor een vat vol tegenstrijdigheden dat steeds intrigerender, maar ook steeds mooier en dierbaarder wordt.
Direct na één keer horen was ik in de ban van de bijzondere stem van Mary Roth en haar bijzondere songs, maar sindsdien heb ik zoveel meer moois gehoord op deze plaat dat ik er van baal dat ik toch weer wat te vroeg ben geweest met mijn jaarlijstje. Sundowner van HT Heartache had in dit jaarlijstje immers zeker niet misstaan. Erwin Zijleman
Sundowner van HT Heartache ligt niet in Nederland in de winkel, maar kan worden verkregen via de bandcamp pagina van HT Heartache: http://htheartache.bandcamp.com. De plaat is alleen verschenen op vinyl. De hoge kwaliteit download krijg je er gratis bij.
Adrian Crowley is een Ierse singer-songwriter die inmiddels al een aantal jaren kan rekenen op zeer positieve recensies van met name de Britse muziekpers. Desondanks had ik nog nooit naar de muziek van de muzikant uit Dublin geluisterd, tot het recent verschenen Some Blue Morning uit de speakers kwam. 
