The Monochrome Set werd in 1978 in Londen geformeerd en ken ik alleen vaag van hun in 1980 verschenen debuut Strange Boutique, dat destijds een cultplaat was. De band bestond een jaar of 20, viel uit elkaar en kreeg een paar jaar geleden nieuw leven in geblazen.
Ik heb het eerlijk gezegd allemaal gemist, maar sinds ik naar het aan het einde van de afgelopen zomer verschenen Cosmonaut heb geluisterd, ben ik heel benieuwd naar alle andere verrichtingen van The Monochrome Set.
Cosmonaut is immers een heerlijke plaat die je via een tijdmachine lijkt terug te werpen naar de eerste helft van de jaren 80, maar af en toe ook nog wat verder terug door de tijd schiet.
The Monochrome Set maakt op Cosmonaut muziek die doet denken aan die van 80s smaakmakers als Lloyd Cole & The Commotions, Aztec Camera, Marc Almond, XTC, Bow Wow Wow, The Smiths en vooral Prefab Sprout. Het maakt bovendien muziek die achteraf bezien kan worden aangemerkt als een van de belangrijkste inspiratiebronnen van Pulp en Richard Hawley.
Cosmonaut staat vol met zorgeloze popliedjes, maar het zijn popliedjes met inhoud. In muzikaal opzicht komt The Monochrome Set vaak uit bij de muziek die werd gemaakt door het genoemde vergelijkingsmateriaal, maar het voegt wel een aantal bijzondere ingrediënten toe.
Zo zijn er de heerlijk zeurende orgeltjes die herinneren aan The Inspiral Carpets, zijn er de gitaarklanken die herinneren aan 50s rock ’n roll en Surf maar ook zwoel en melodieus kunnen verleiden, zijn er de funky injecties, zijn er uitstapjes richting psychedelica, zijn er de bijzondere, typisch Britse, vocalen en zijn er nog talloze andere smaakvolle extra’s die variëren van heerlijk onderkoeld zingende zangeressen tot fluitende vogeltjes.
Met haar muziek manoeuvreert The Monochrome Set constant op de grens van goede smaak en goed gemaakte kitsch. Cosmonaut zal daarom zeker niet bij iedereen in de smaak vallen, maar iedere liefhebber van zorgeloos klinkende 80s pop met een licht cynische ondertoon, is bij The Monochrome Set zeker aan het juiste adres.
De wat vergeten band moet in het genre concurreren met heel wat andere bands, maar de songs op Cosmonaut blijken in de meeste gevallen beter, avontuurlijker en diverser dan die van de concurrentie. The Monochrome Set was bij mij in eerste instantie vooral goed voor een glimlach, maar hoe vaker ik deze bijzondere plaat hoor, hoe beter hij wordt. Erwin Zijleman
