Mazzy Star reken ik tot mijn favoriete bands en omdat de band verre van productief is, was ik de afgelopen jaren heel blij met de soloplaat van Tess Parks en met de plaat die ze maakte met Anton Newcombe. Het tweetal heeft een nieuwe plaat uit en die is nog wat beter. Tess Parks en Anton Newcombe klinken rauwer, wakkerder en pyschedelischer dan Mazzy Star en verleiden negen songs lang meedogenloos met geweldig gitaarwerk, een loodzware ritmesectie, talloze psychedelische accenten en vooral de prachtige zang van Tess Parks, die me Hope Sandoval minstens even doet vergeten.
Tess Parks debuteerde in de herfst van 2013 met het verrassend sterke Blood Hot. Op haar debuut klonk de singer-songwriter uit het Canadese Toronto als een wakkere en wat rauwere versie van Mazzy Star en dat beviel mee zeer.
Soloplaten van Tess Parks zijn sindsdien helaas niet meer verschenen, maar in 2015 verscheen wel de eerste plaat waarop de Canadese muzikante samenwerkte met Anton Newcombe, die ooit aan de wieg stond van de Amerikaanse cultband The Brian Jonestown Massacre.
Ook samen met Anton Newcombe maakte Tess Parks muziek die deed denken aan die van Mazzy Star, waardoor de plaat aansloot op en niet onder deed voor haar zo sterke debuut van twee jaar eerder. Begin dit jaar verscheen een EP van Tess Parks en Anton Newcombe en nu is er dan het volwaardige album.
De titelloze plaat trekt de lijn van voorganger I Declare Nothing door, waardoor ook deze plaat weer flink wat associaties oproept met het werk van Mazzy Star. Waar de muziek van Mazzy Star vooral loom en zwoel is, is de muziek van Tess Parks en Anton Newcombe net wat rauwer, steviger en psychedelischer, terwijl ik ook wat vaker raakvlakken hoor met de invloedrijke muziek van The Velvet Underground.
Omdat ik hier en daar een vleugje Serge Gainsbourg oppik, ligt ook de vergelijking met de uitstekende plaat die The Limiñanas vorig jaar maakten voor de hand en als ik ook nog My Bloody Valentine noem, heb ik al het vergelijkingsmateriaal wel gehad.
Ook op de nieuwe plaat van Tess Parks en Anton Newcombe is de stem van Tess Parks de grootste verleider. De Canadese muzikante zingt prachtig zwoel en onderkoeld, maar kan ook rauw en gedreven klinken, waardoor ze als zangeres meer variatie in huis heeft dan het grote voorbeeld Hope Sandoval.
Ook in muzikaal opzicht is de nieuwe plaat van het Amerikaans/Canadese tweetal een gevarieerde plaat. De plaat bevat een aantal meer ingetogen en een aantal flink stevigere tracks en varieert bovendien de mate waarin invloeden uit de psychedelica toegang krijgen tot de muziek. De muziek van Tess Parks en Anton Newcombe kan hierdoor zowel loom als stevig klinken, maar ook zweverig of direct.
Zeker wanneer de gitaren lekker vol en gruizig klinken, de psychedelische orgeltjes piepen en kraken en de ritmesectie loodzwaar is, stijgt de stem van Tess Parks makkelijk naar grote hoogten en steekt ze het beste van Mazzy Star naar de kroon, maar ook in de andere tracks op de plaat overtuigt de Canadese singer-songwriter volop.
Als fan van Mazzy Star ben ik blij met deze plaat. Misschien nog wel blijer dan in het verleden, want wat Anton Newcombe en Tess Parks op hun nieuwe plaat laten horen is meer dan eens prachtig. Erwin Zijleman