Ondanks vier geweldige albums wilde de Australische band Howling Bells maar niet echt doorbreken en begon frontvrouw Juanita Stein aan een solocarrière. Het leverde twee prima albums op, maar met soloalbum nummer drie zet de Australische singer-songwriter een reuzenstap. Snapshot is een eerbetoon aan de vader van Juanita Stein, die vorig jaar plotseling overleed. Het is een gegeven dat Snapshot voorziet van een melancholische onderlaag. In de bovenlaag eert Juanita Stein de muzikale erfenis van haar vader en smeedt ze onder andere alt-country en psychedelica aan elkaar. De instrumentatie is mooi en avontuurlijk, de zang wederom prachtig. Bijzonder sterk album dit.
Juanita Stein maakte vier uitstekende albums als frontvrouw van de Australische band Howling Bells, maar koos na het in 2014 verschenen Heartstrings voor een solocarrière. Die solocarrière leverde de afgelopen jaren met America (2017) en Until The Lights Fade (2018) al twee prima albums op en deze albums kregen recent gezelschap van Snapshot. Ik heb altijd een zwak gehad voor de stem van Juanita Stein en het is een stem die op haar soloalbums nog beter tot zijn recht komt dan op de albums van Howling Bells.
Met Snapshot eert Juanita Stein haar plotseling overleden vader. Het is de vader die haar muzikaal vormde en die zelf zijn sporen ruimschoots verdiende binnen de Australische alt-country. Snapshot is een album over verlies en het is hierdoor ook het meest persoonlijke album van Juanita Stein tot dusver.
De Australische muzikante is op haar soloalbums wat opgeschoven richting de rootsmuziek, maar Snapshots is zeker geen 13 in een dozijn rootsalbum. Dat hoor je direct in de openingstrack waarin Juanita Stein invloeden uit de alt-country combineert met flink wat folk en psychedelica en de track vervolgens van nog wat extra gif voorziet met rauwe en vervormde gitaren en hier en daar bluesy uithalen.
Juanita Stein werkt op Snapshots met een compacte band en heeft de tijd genomen voor haar derde soloalbum. Het is niet zonder resultaat, want Snapshot is het best klinkende soloalbum van de Australische muzikante tot dusver.
Snapshot is zoals gezegd een eerbetoon aan de vader van Juanita Stein. Dat lees je in de teksten van de songs op het album, maar je hoort het ook in de muziek. De songs op het album doen vaak wat nostalgisch aan met flink wat invloeden uit de jaren 60 en 70, maar zeker wanneer het gitaarwerk ontspoort, sleurt Juanita Stein je direct het heden in. Het gitaarwerk van Joel Stein (de broer van Juanita) is overigens van een bijzonder hoog niveau.
De muziek van Howling Bells liet zich altijd stevig beïnvloeden door Mazzy Star en voor invloeden van deze band ben je bij mij altijd aan het juiste adres. Invloeden van Mazzy Star klinken ook door op Snapshot, zeker in de wat psychedelisch aandoende tracks. Het zijn invloeden die zich beperken tot de muziek, want in vocaal opzicht laat Juanita Stein zich niet of nauwelijks vergelijken met Hope Sandoval.
Juanita Stein is een uitstekend zangeres, die flarden Chrissie Hynde, Grace Slick, Siouxsie Sioux, Lera Lynn en Lana Del Rey in haar stem heeft, maar inmiddels ook een duidelijk eigen geluid heeft. De fraai ingekleurde songs op het album worden door de krachtige stem van Juanita Stein nog wat verder opgetild, waarna de melancholie op het album de impact van Snapshots nog wat verder vergroot.
Nog meer dan op haar eerste twee soloalbums heeft Juanita Stein op Snapshots gewerkt aan een bijzonder eigen geluid en het is een geluid waarin genres en tijdperken steeds op fraaie wijze samenkomen. Bij de vorige twee soloalbums van de Australische muzikante verlangde ik stiekem nog wel eens naar de muziek van Howling Bells, maar met haar derde soloalbum is Juanita Stein haar voormalige band definitief ontgroeid.
Snapshot is een fraai eerbetoon aan de vader van Juanita Stein, maar het is ook een verrassend veelzijdig album dat maar aan kracht blijft winnen en dat een veel groter publiek verdient dan het publiek dat de Australische singer-songwriter tot dusver met haar muziek trekt. Erwin Zijleman
