Ik kon het niet laten om even te luisteren naar het nieuwe album van Kylie Minogue, zeker niet na een aantal vijfsterren recensies. Het album is voor mij niet meer dan een “guilty pleasure”, maar het is een zeer overtuigende “guilty pleasure”. Kylie Minogue sleept je de dansvloer op met onvervalste disco. Het is disco met een hoog jaren 70 gehalte, maar de Australische zangeres heeft er wat eigentijdse glitters overheen gestrooid. In muzikaal en productioneel opzicht klinkt het allemaal bijzonder lekker en ook de zang is dik in orde. En dan zijn er ook nog eens songs die je herinneren aan vervlogen tijden en die je humeur stuk voor stuk een boost geven. Niet echt mijn ding, maar zo op zijn tijd compleet onweerstaanbaar.
Kylie Minogue dook in 1988 (!) op met kauwgomballenpop die je verafschuwde, maar stiekem floot je toch mee met I Should Be So Lucky en alle andere buitengewoon knap door Stock, Aitken en Waterman in elkaar geknutselde popsongs. Kylie Minogue leek in alle opzichten een eendagsvlieg die heel snel vergeten zou worden, maar het liep toch anders.
Kylie Minogue dook in 1988 (!) op met kauwgomballenpop die je verafschuwde, maar stiekem floot je toch mee met I Should Be So Lucky en alle andere buitengewoon knap door Stock, Aitken en Waterman in elkaar geknutselde popsongs. Kylie Minogue leek in alle opzichten een eendagsvlieg die heel snel vergeten zou worden, maar het liep toch anders.
Ze heeft inmiddels een respectabel albums op haar naam staan en op deze albums staat een nog respectabeler aantal wereldhits. Hieronder flink wat wereldhits die je na een keer horen niet meer uit je hoofd krijgt, of je dat nu wilt of niet, maar zo af en toe verraste de Australische zangeres toch ook met een heel goed popliedje (Confide In Me bijvoorbeeld) en zelfs de grootste Kylie Minogue hater smolt stiekem voor de murder ballad die ze met Nick Cave vertolkte (Where The Wild Roses Grow).
De afgelopen twee decennia was Kylie Minogue wat minder scheutig met popsongs die je hoofd maar niet uit wilden (de oorwurm Can't Get You Out of My Head uit 2002 was voor mij de laatste), maar de Australische zangeres keert deze week terug met een “guilty pleasure” om bang van te worden.
Kylie Minogue is de 50 inmiddels gepasseerd, maar dat belet haar niet om je de dansvloer op te sleuren. DISCO heet het nieuwe album van Kylie Minogue en een betere titel had ik niet kunnen bedenken. Kylie Minogue heeft als jong meisje ongetwijfeld de disco hits uit de jaren 70 geplaybackt voor de spiegel in haar kinderkamer, maar op DISCO is het tijd voor het echte werk.
DISCO is een discoalbum zoals ze in de jaren 70 werden gemaakt. Ook ik ben er mee opgegroeid, maar ik had destijds helemaal niets met disco. De liefde voor het genre werd later aangewakkerd door de disco-fase van The Bee Gees, maar disco bleef voor mij toch voor het overgrote deel een “guilty pleasure” en dat is het nog steeds.
Ik vind het dan ook lastig om te beweren dat Kylie Minogue een geweldig album heeft gemaakt, maar DISCO is wel een geweldig album. DISCO is gemaakt om deze rare tijd te voorzien van wat plezier. Haal de discobol van zolder, doe de gordijnen dicht, stook de verwarming op en laat DISCO met flink wat volume uit de speakers komen. Vervolgens ben je weer even kind in de jaren 70. Ook als je niet van disco hield gingen de voetjes toch van de vloer en moest je toegeven dat het allemaal wel heel zwoel en aanstekelijk klonk.
Zo is het ook op DISCO van Kylie Minogue. De Australische zangeres keert terug naar de disco uit haar jeugd, al gooit ze er hier en daar stiekem een wat eigentijdser Daft Punk sausje overheen en probeert ze ook wat te variëren, wat goed lukt. In muzikaal en productioneel opzicht is het allemaal bijzonder goed gedaan, de songs zijn aanstekelijk en zorgeloos en ook op de zang van Kylie Minogue is niet veel aan te merken.
De luxe versie van DISCO duurt bijna een uur en dat is wat veel van het goede, maar plak de beste 6 a 8 songs van het album achter elkaar en je hebt een selectie songs die je humeur een enorme boost geven. Luisteren naar DISCO is overigens niet zonder risico, want het album bevat meerdere songs die stiekem je hoofd in kruipen en niet van plan zijn om het weer te verlaten. Voor mij is het echt niet meer dan een “guilty pleasure”, maar veel betere dan deze heb ik al tijden niet meer gehoord. Erwin Zijleman
DISCO van Kylie Minogue is verkrijgbaar via de Mania webshop: