31 december 2021

Leon III - Antlers In Velvet

De twee vaste leden van Leon III hebben een geschiedenis in de Amerikaanse rootsmuziek, maar verrijken dit genre op het fascinerende Antlers in Velvet met heel veel psychedelica en een snufje prog
Ik heb het tweede album van de Amerikaanse band Leon III eerder dit jaar over het hoofd gezien, maar dankzij een tip van een lezer heb ik me alsnog kunnen onderdompelen in de fascinerende en bedwelmende luistertrip op Antlers In Velvet. De twee leden van de band maakten in het verleden al eens indruk met de band Wrinkle Neck Mules, maar imponeren nu als Leon III. In de basis hoor je nog wel wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, maar invloeden uit de psychedelica domineren op dit bijzondere album, dat meer dan eens aan Pink Floyd doet denken, maar minstens net zo vaak ook helemaal niet. In de gaten houden deze band. Leon III is de naam.


Een lezer van deze BLOG adviseerde me om eens naar Antlers In Velvet van Leon III te luisteren. Het is een naam die bij mij geen belletje deed rinkelen, maar de band debuteerde al in 2018 en kon toen rekenen op zeer positieve recensies. Het eerder dit jaar verschenen Antlers In Velvet, dat in kleine kring ook zeer positief is ontvangen, is het tweede album van de band, die een paar jaar werd geleden werd geformeerd door twee leden van de Amerikaanse band Wrinkle Neck Mules. 

Dat is een band die ik wel een tijdje heb gevolgd, maar uiteindelijk uit het oog ben verloren. Waar de muziek van Wrinkle Neck Mules zwaar tegen de countryrock aanleunde, kiest Leon III vooral voor invloeden uit de psychedelica. Andy Stepanian en Mason Brent, de twee vaste leden van de band, hebben deze invloeden verwerkt in een afwisselend zeer toegankelijk en lekker trippy geluid, dat me, zeker bij eerste beluistering, deed denken aan een dwarsdoorsnede uit het oeuvre van Pink Floyd. 

De twee muzikanten, die opereren vanuit Houston, Texas, hebben Antlers In Velvet opgenomen met flink wat gastmuzikanten. Blazers, strijkers en een pedal steel zorgen voor mooie accenten in een geluid, dat wordt gedomineerd een batterij aan keyboards en vooral door gitaren. Ondanks het grote aantal instrumenten is het tweede album van Leon III voorzien van een aangenaam zweverig of zelfs wat atmosferisch geluid, waarin zowel ruimte is voor redelijk toegankelijke songstructuren als voor experimenteren. 

De fraaie klanken op het album en zeker de wat langere tracks zorgen steeds weer voor een ontspannen sfeer, die uitnodigt tot wegdromen. De wat dromerige vocalen van Andy Stepanian en Mason Brent dragen bij aan de lome sfeer op het album en ook de hier en daar opduikende vrouwenstem draagt prachtig bij aan het zo mooie eindresultaat. 

Zeker wanneer de pedal steel opduikt, hoor je nog wel wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek op het album, maar invloeden uit de Amerikaanse en vooral Britse psychedelica hebben de meeste invloed gehad op het bijzondere geluid van Leon III. Het is een geluid dat zoals gezegd af en toe associaties oproept met de muziek van Pink Floyd en het bijzondere is dat ik zowel invloeden hoor uit de psychedelische jonge jaren van de Britse band als uit de veel toegankelijkere en melodieuzere late jaren van de band. 

Leon III maakt muziek die zich door alle aangename klanken makkelijk opdringt, maar wat heeft de Amerikaanse band ook veel moois verstopt in de songs op Antlers In Velvet. Gitaarsolo’s zijn wat uit de afgelopen jaren, maar Leon III weet er wel raad mee en kan zowel uit de voeten met de melodieuze gitaarsolo’s van David Gilmour als met het net wat gruizigere werk. 

Door de subtiele accenten uit de Amerikaanse rootsmuziek klinkt de Leon III anders dan de meeste andere bands van het moment die raad weten met psychedelica, waardoor het onderscheidend vermogen van Antlers In Velvet groot is, zeker als hier en daar ook nog wat invloeden uit de progrock opduiken. 

Een Amerikaanse website heeft voor dit album van Leon III al het hokje ‘progressive psychedelic countryrock’ bedacht, maar vraagt zich vervolgens af of er muziekliefhebbers zijn die op dit genre zitten te wachten. Ik kan niet voor anderen spreken, maar zelf kan ik deze vraag alleen maar met een volmondig JA beantwoorden. Erwin Zijleman

De muziek van Leon III is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://leoniii.bandcamp.com/album/antlers-in-velvet-2.



at

Most hits in 2021

 

Twee weken geleden publiceerde ik mijn jaarlijstje, maar welke posts werden nu het meest bezocht op de krenten uit de pop het afgelopen jaar? De site houdt dit keurig voor me bij en het eindresultaat is deels verrassend en deels minder verrassend. 

Dat het jaarlijstje over 2021 op de eerste plek staat is niet zo gek. Het is standaard de meest bezochte post van het jaar en het jaarlijstje over 2021 staat sinds gisteren zelfs bovenaan de lijst met de meest bezochte posts sinds de start van deze BLOG.

De hoge notering van het jaarlijstje over 2020 laat zien dat een jaarlijstje ook een aantal weken na publicatie nog druk wordt bekeken, maar opvallender vind ik de tweede plek voor de recensie van het album van Arooj Aftab. Deze recensie trok met name de afgelopen weken veel aandacht en het aantal bezoeken ontplofte na de eerste plek in de jaarlijst van de Volkskrant.

De krenten uit de pop werd sowieso heel goed bezocht in de laatste weken van 2021, want ook de pas in de tweede helft van december geplaatste recensies van de albums van Aeon Station en Thomas Heiner & Anywhen schopten het tot deze top 10. Het album van Aeon Station dook bovendien hoog op in mijn jaarlijstje.

In de top 10 staan vijf albums die uiteindelijk mijn jaarlijstje haalden, waarbij opvalt dat de hele top 3 van de partij is, al bungelen ze wat onderaan deze top 10. Drie albums in het overzicht haalden mijn jaarlijstje niet en dat zijn allereerst de albums van Daniel Lanois en Gerry Rafferty. Beide albums vielen overigens pas op het laatste moment af en zaten nog wel bij mijn beste 75 albums. Het album van Thomas Heiner & Anywhen besprak ik pas toen mijn jaarlijstje al was gepubliceerd. Erwin Zijleman

TOP 10: AFGELOPEN JAAR

at

30 december 2021

Colleen Green - Cool

Colleen Green leverde eerder dit jaar met Cool een wat onderschat album vol onweerstaanbaar lekkere popliedjes met lekker gitaarwerk, prima zang en flink wat invloeden uit de jaren 90 af
Ik merkte Cool van Colleen Green eerder dit jaar niet op, terwijl ik zes jaar geleden gecharmeerd was van haar vorige album. Haar nieuwe album blijkt nog net wat beter. Ook Cool laat zich vooral beïnvloeden door de indiepop en indierock uit de jaren 90 en dan met name door de vrouwelijke boegbeelden uit dit genre, maar Colleen Green is ook niet vies van invloeden uit de postpunk. De bassen zijn diep, het gitaarwerk is heerlijk en de stem van de Amerikaanse muzikante aangenaam. De songs op Cool zitten vol zonnestralen en andere verleidingskracht, maar bijna stiekem voorziet de Amerikaanse muzikante haar songs ook van bijzondere twists. Veel te goed om niet op te merken.


Ik was in 2015 voorzichtig gecharmeerd van I Want To Grow Up van de Amerikaanse muzikante Colleen Green. Het was op het eerste gehoor zeker geen album om heel druk over te doen, maar wat klonken de popliedjes van Colleen Green onweerstaanbaar lekker. I Want To Grow Up liet bij herhaalde beluistering bovendien horen dat de popliedjes van de Amerikaanse muzikante niet zo simpel waren als bij eerste beluistering het geval leek. 

Een muzikante om in de gaten te houden dus, maar dat is precies wat ik niet deed toen eerder dit jaar eindelijk de opvolger van I Want To Grow Up verscheen. Cool kreeg in een enkele terugblik op het muziekjaar 2021 nog wat aandacht en dat is terecht, want het nieuwe album van Colleen Green is een uitstekend album. 

Net als op haar vorige album vindt de muzikante uit Lowell, Massachusetts, haar inspiratie vooral in de jaren 90. Uit dit decennium zijn met name invloeden uit de indiepop en indierock duidelijk hoorbaar, met Belly, Throwing Muses, The Breeders en alles waar Juliana Hatfield zich mee heeft bemoeid als relevant vergelijkingsmateriaal. Ik noemde precies dezelfde namen in mijn recensie van I Want To Grow Up zes jaar geleden, maar Colleen Green heeft zich sinds 2015 absoluut ontwikkeld. 

Cool vermaakt direct vanaf de eerste noot met heerlijke gitaarloopjes, met lome en vaak fluisterzachte vocalen en met songs die zich direct bij eerste beluistering in het geheugen nestelen. Het tempo ligt in de meeste songs lekker laag, wat ruimte biedt aan heerlijk gitaargepiel, dat wordt gecombineerd met diepe bassen en strakke drums. 

Cool klinkt vaak als het album dat Courtney Barnett in 2021 had moeten maken, maar niet gemaakt heeft. Nu vond ik het album van de Australische muzikante uiteindelijk prima, maar het net wat stekeligere Cool van Colleen Green past er uitstekend naast. Het aan het eind van de zomer verschenen Cool had de nazomer van 2021 prachtig in kunnen kleuren met songs waarvan de zon net wat harder gaat schijnen, maar ook in de wat grauwe laatste week van het jaar komen de zonnestralen van Colleen Green goed van pas. 

Cool is echt zo’n album dat direct lekker klinkt maar uiteindelijk weinig om het lijf lijkt te hebben, maar schijn bedriegt. Wanneer je het nieuwe album van Colleen Green vaker hoort, kun je alleen maar concluderen dat de Amerikaanse muzikante een topalbum heeft gemaakt. De songs zijn lekker, maar zitten ook vol subtiele verrassingen, als hier en daar een flinke vleug postpunk of wat elektronica met een snufje Krautrock. 

De uitvoering van de songs is al net zo lekker, met steeds weer heerlijk gitaarwerk en de prima stem van Colleen Green als belangrijkste ingrediënten. Ook Cool is misschien weer geen album om heel druk over te doen, want daarvoor klinkt het allemaal net iets te bekend, maar ondertussen heeft Colleen Green wederom een album gemaakt waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden en dat af en toe de fantasie nog aangenaam kietelt ook. 

Colleen Green, die inmiddels toch hard richting de veertig gaat, wilde zes jaar geleden opgroeien maar is nu hartstikke cool. Ik heb zomaar het idee dat er nog veel meer in zit bij de Amerikaanse muzikante, want zeker de net wat avontuurlijkere songs op Cool zijn, als je ze een paar keer gehoord hebt, niet alleen leuk, maar ook interessant. Erwin Zijleman

De muziek van Colleen Green is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://colleengreen.bandcamp.com/album/cool.


Cool van Colleen Green is verkrijgbaar via de Mania webshop:



at

29 december 2021

Lord Huron - Long Lost

Bij eerste beluisteringen leek Long Lost van Lord Huron me vooral een ‘guilty pleasure’, maar hoe vaker ik naar dit album luister, hoe mooier en bijzonderder de muziek van de Amerikaanse band wordt
Laat Long Lost van de Amerikaanse band Lord Huron uit de speakers komen en je wordt een aantal decennia terug geworpen in de tijd. De band uit Los Angeles neemt je mee terug naar de jaren 50 en zestig met gitaren vol galm, honingzoete orkestraties, verleidelijke koortjes en stemmen vol weemoed en nostalgie. Het klinkt in eerste instantie als zeer aangename retro, maar naarmate je vaker naar dit album luistert valt er steeds meer op zijn plek en ontvouwt zich een onweerstaanbaar lekkere, maar ook avontuurlijke luistertrip waarin je steeds weer nieuwe dingen hoort. Ik zag het album de afgelopen weken in flink wat jaarlijstjes en begrijp nu waarom.


Ik ben Long Lost van Lord Huron inmiddels in een aantal jaarlijstjes tegengekomen, terwijl ik het album zelf eerder dit jaar leuk, maar uiteindelijk toch niet bijzonder genoeg vond. Long Lost verscheen aan het eind van het voorjaar en dat was misschien toch niet de beste tijd voor een album als dit. De zoete en nostalgische klanken van de band uit Los Angeles voelden, in ieder geval voor mij, in het voorjaar nog aan als hooguit een ‘guilty pleasure’, maar nu de avonden koud en donker zijn, doet de muziek van Lord Huron wonderen. 

De Amerikaanse band maakt retro met een hoofdletter R. Laat Long Lost uit de speakers komen en Lord Huron neemt je mee terug naar de jaren 50 en 60 met prachtige galmende gitaren, aanzwellende strijkers en blazers, bijna overdadige koortjes, alles verzwelgende harmonieën en hier boven op nog een stem vol melancholie. Het is een stem die herinneringen oproept aan de gouden keeltjes van Don en Phil Everly, maar Lord Huron is zeker niet de zoveelste band die aan de haal gaat met de muzikale erfenis van The Everly Brothers. 

Bij beluistering van Long Lost stap je in Lord Huron’s tijdmachine en die heeft de nodige verrassingen voor je in petto. Door gebruik te maken van intermezzo’s en door uiteenlopende invloeden te verwerken, is Long Lost een bijna een uur durende luistertrip, die bijzonder aangenaam vermaakt, maar die ook zo knap in elkaar zit dat je er na een paar keer horen een favoriet album bij hebt. 

Long Lost maakt uitstapjes richting de folk, country en rock ’n roll uit de jaren 50, maar de band heeft ook een voorliefde voor spaghetti westerns uit de jaren 60 en 70 en gooit er hier en daar ook nog wat barokke pop tegenaan. Het klinkt allemaal geweldig, zeker wanneer de gitaren galmen en de zang overloopt van weemoed. 

De songs van Lord Huron nemen je stuk voor stuk mee terug naar een ver verleden, maar de songs vormen ook een eenheid. Het is een eenheid waarbij David Lynch alleen nog maar wat beelden hoeft te verzinnen. Zeker bij oppervlakkige beluistering klinkt het allemaal bijzonder aangenaam, zeker wanneer de zon onder is en de temperatuur buiten daalt tot het vriespunt, maar wat zit het ook allemaal knap in elkaar. 

De productie van het album is fantastisch en zou zomaar van Phil Spector in zijn meest briljante dagen kunnen zijn, maar ook in muzikaal opzicht gebeurt er van alles op Long Lost. Wanneer de theremin van stal wordt gehaald krijgt de muziek van Lord Huron iets psychedelisch, maar wanneer nog wat extra zoetstof wordt toegevoegd kan Lord Huron ook zomaar klinken als de Moody Blues die op de set van een spaghetti western zijn beland. 

Ik kan me nog steeds voorstellen dat ik dit album eerder dit jaar bij vluchtige beluistering wat te zoet, wat over the top en wat te nostalgisch vond, maar dompel je onder in deze fascinerende soundtrack en Long Lost van Lord Huron sleept zich van hoogtepunt naar hoogtepunt. 

Drie kwartier lang betovert de band uit Los Angeles met prachtige klanken en stemmen waarvoor je alleen maar kunt smelten, waarna nog een kwartier lang ambient achtige klanken volgen. Het zijn klanken die je de tijd geven om nog eens te overdenken waar je de eerste 45 minuten naar geluisterd hebt. Is het aangename retro of een waar meesterwerk? Ik neig naar het laatste. Erwin Zijleman


Long Lost van Lord Huron is verkrijgbaar via de Mania webshop:


at

Mickey Guyton - Remember Her Name

Mickey Guyton maakt het soort Nashville countrypop dat we hier in Nederland over het algemeen niet lusten, maar haar debuutalbum staat bol van de belofte, al is het maar vanwege de geweldige zang
Het debuutalbum van Mickey Guyton dook de afgelopen weken op in een aantal Amerikaanse jaarlijstjes, maar heeft in Europa nauwelijks aandacht gekregen. Dat begrijp ik aan de ene kant wel, maar aan de andere kant niet. Remember Her Name is voorzien van een aalgladde Nashville productie, maar deze ademt wat mij betreft ook kwaliteit. Bovendien is Mickey Guyton een geweldige zangeres, die haar country voorziet van flink wat soul. Ik moest zelf wel even wennen aan het wat overgeproduceerde Nashville geluid, maar ik hoor toch ook steeds meer mooie dingen op het debuutalbum van een van de grootste talenten uit de hoofdstad van de country(pop).


Remember Her Name van Mickey Guyton werd eerder deze week op een Amerikaanse website aangeprezen als hét countrypop album van 2021 voor iedereen die de soul, de ballen en de goede popsongs heeft gemist op het dit jaar verschenen album van Kacey Musgraves. Ik was bij mijn eerste beluisteringen nog gematigd positief over star-crossed, al is het maar omdat ik Kacey Musgraves tot mijn persoonlijke favorieten reken, maar bij het opmaken van mijn jaarlijstje moest ik toch toegeven dat ik inderdaad heel veel mis op het laatste album van de Amerikaanse muzikante. 

Met de soul, de ballen en de goede popsongs zit het inderdaad helemaal goed op het debuutalbum van Mickey Guyton, maar het heeft natuurlijk helemaal niets te maken met Kacey Musgraves, die totaal andere muziek maakt en bovendien beschikt over een totaal andere stem. Kacey Musgraves is bovendien niet afgeschreven omdat ze één minder goed album heeft gemaakt. Ik ga Remember Her Name dan ook niet vergelijken met welk album van Kacey Musgraves dan ook, maar beoordeel het debuut van Mickey Guyton op de kwaliteiten van de Texaanse muzikante, die momenteel furore maakt in Nashville. 

Mickey Guyton sleepte het afgelopen jaar een aantal gerenommeerde countryprijzen in de wacht, maar Remember Her Name past zeker niet alleen maar in het hokje country. Mickey Guyton luisterde als jong meisje niet naar countrypop, maar naar zangeressen als Beyonce en Whitney Houston. Dat is goed te horen op haar debuutalbum, dat met name in de zang, flink wat soul laat horen. 

Remember Her Name is echter niet voor niets overladen met country awards. Veel van de soulvolle songs op het album zijn voorzien van een flinke countrypop injectie, waarna de muziek van Mickey Guyton ook nog eens werd overgoten met een flinke laag pop. 

De van oorsprong Texaanse muzikante werd jaren geleden al eens uitgeroepen tot een van de grootste talenten in Nashville, waardoor het niet zo gek is dat kosten nog moeite zijn gespaard om van Remember Her Name een succes te maken. Het album werd gemaakt met een respectabele lijst gastmuzikanten, een flink aantal gerenommeerde songwriters, waarna ook nog eens een flink blik producers werd opengetrokken. 

Het is allemaal goed te horen op Remember Her Name, dat lekker vol klinkt, vol staat met songs vol hitpotentie en dat ook nog eens is voorzien van een gelikte productie. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het allemaal wel erg glad vind en bovendien wat teveel Nashville countrypop, maar ik hoor ook het talent van Mickey Guyton, die meeschreef aan een serie uitstekende songs en die boven alles een geweldige zangeres is. 

Remember Her Name laat horen dat zwarte zangeressen met een soulvolle strot absoluut wat te zoeken hebben in de wel erg witte countrypop scene van Nashville, want in het genre springt het debuut van Mickey Guyton er flink uit dit jaar. 

Ik heb van alles aan te merken op Remember Her Name en zou Mickey Guyton graag eens aan het werk horen met andere producers, maar ondertussen doet Remember Her Name veel meer met mij dan het album van Kacey Musgraves waar ik zo lang en met zulke hoge verwachtingen naar uit had gekeken. Ik vind zeker niet alles goed op het debuutalbum van Mickey Guyton, maar de belofte spat er van af. Erwin Zijleman


Remember Her Name van Mickey Guyton is verkrijgbaar via de Mania webshop:


at

28 december 2021

Billie Marten - Flora Fauna

Flora Fauna, het derde album van de Britse muzikante Billie Marten, sneeuwde, in ieder geval bij mij, wat onder de afgelopen maanden, maar het is in alle opzichten een ijzersterk album
Billie Marten is nog jong, maar is desondanks alweer toe aan haar derde album. Ik had tot voor kort een blinde vlek voor haar muziek, maar na Flora Fauna heb ik ook de eerste twee albums van de Britse muzikante omarmd. Vergeleken met de eerste twee albums is Flora Fauna voorzien van een veel voller geluid, waarin invloeden uit de folk gezelschap hebben gekregen van invloeden uit de pop en de rock. Het is een aangenaam maar ook avontuurlijk geluid, dat de spannende songs op het album tot leven brengt, maar dat ook uitstekend past bij de uitstekende zang van de Britse muzikante, die mij in ieder geval flink heeft verbaasd met dit in alle opzichten uitstekende album.


Flora Fauna, het derde album van de Britse muzikante Billie Marten, dook de afgelopen weken op in aardig wat interessante jaarlijstjes. De cover met het met aarde besmeurde gezicht van de Britse muzikante ben ik de afgelopen maanden wel een paar keer tegen gekomen, maar een kennismaking met de muziek van Billie Marten bleef tot voor kort uit. Mijn relatie met Billie Marten is sowieso een ongelukkige, want ook haar vorige twee albums, Writing Of Blues And Yellows uit 2016 en Feeding Seahorses By Hand uit 2019 heb ik meerdere malen in handen gehad, maar nooit beluisterd. 

Nu zou dat niet zo gek zijn als ik geen zwak zou hebben voor vrouwelijke muzikanten, maar iedereen die deze BLOG met enige regelmaat bezoekt, weet dat het tegendeel het geval is. Nu is het aanbod in het genre de afgelopen jaren wel erg groot, waardoor je als vrouwelijke muzikante flink wat in huis moet hebben om op te vallen. Na Flora Fauna een aantal malen beluisterd te hebben, kan ik alleen maar concluderen dat Billie Marten heel wat in huis heeft. 

Flora Fauna is veel beter dan een aantal albums van vrouwelijke muzikanten die deze BLOG wel haalden met hun albums. Of het ook voor mij een jaarlijstjeswaardig album is zal de tijd moeten leren, maar vooralsnog ben ik zeer onder de indruk van het derde album van de Britse muzikante en de bewondering neemt vooralsnog alleen maar toe. 

Billie Marten, overigens het alter ego van Isabella Sophie Tweddle, is pas 22 jaar oud en rondt op Flora Fauna een indrukwekkende metamorfose af. Waar ze op haar eerste twee albums vooral akoestisch ingekleurde en nogal intieme folksongs maakte, kiest ze op album nummer drie voor een veel voller geluid. Het is een geluid dat zowel invloeden uit de pop als uit de rock bevalt en dat wat elektronisch klinkt, maar Billie Marten is ook haar akoestische en folky kant zeker niet helemaal vergeten. 

De keuze voor pop en rock betekent overigens niet dat de Britse muzikante heeft gekozen voor een mainstream geluid. Flora Fauna is zeer smaakvol ingekleurd, maar de instrumentatie op het album is ook eigenzinnig. In muzikaal opzicht is de muziek van Billie Marten lastig te classificeren. In iedere track sleept ze er weer wat andere invloeden bij en verschuift het relevante vergelijkingsmateriaal. 

Door de lekker in het gehoor liggende songs en het wat mij betreft zeer aansprekende geluid, is Flora Fauna een album dat makkelijk overtuigt, maar de zang van Billie Marten is nog een stuk aansprekender. De Britse muzikante is pas 21, maar beschikt over een veelzijdig en indringend stemgeluid. Het is een stemgeluid dat zich als een vis in het water voelt wanneer op Flora Fauna wordt gekozen voor pure pop, maar ook als de songs van Billie Marten wat opschuiving richting rock en wat stekeliger klinken of toch weer de kant van de intieme akoestische folk op gaan, blijft de jonge Britse muzikante in vocaal opzicht heel makkelijk overeind. 

Billie Marten luisterde tijdens de eerste maanden van de coronapandemie naar eigen zeggen vooral naar alternatieve rockmuziek en Krautrock en hier en daar hoor ik daar inderdaad flarden van, wat het album nog wat interessanter maakt. Dat Billie Marten vanaf nu ook voor mij een vaste waarde is, zal duidelijk zijn, maar het fraaie Flora Fauna verdient echt veel meer aandacht dan het album gekregen heeft en niet alleen van mij. Erwin Zijleman


Flora Fauna van Billie Marten is verkrijgbaar via de Mania webshop:


at

27 december 2021

Birdtalker - Birdtalker

Birdtalker uit Nashville, Tennessee, overtuigt met geweldige stemmen, volle klanken, uiteenlopende invloeden en vooral met melodieuze songs die zich genadeloos opdringen
Ik heb het tweede album van de Amerikaanse band Birdtalker een maand of drie geleden over het hoofd gezien, maar dankzij aanhoudende tips heb ik het album toch nog opgepikt. Daar heb ik geen seconde spijt van gehad, want het titelloze album van Birdtalker is een fantastisch album. Het is een album dat zich laat beïnvloeden door pop, rock en roots, dat niet vies is van een groots en meeslepend geluid, dat vol staat met tijdloze en melodieuze songs en dat ook nog eens imponeert met geweldige stemmen. Na één keer horen was ik verkocht, maar sindsdien is mijn liefde voor de muziek van Birdtalker alleen maar gegroeid. Tot enorme hoogten kan ik wel zeggen.


Ik heb, mede naar aanleiding van mijn jaarlijstje, de afgelopen anderhalve week nogal wat tips binnen gekregen van lezers van deze BLOG. Verreweg het meest genoemde album tussen al deze tips is het titelloze album van de Amerikaanse band Birdtalker. Ik ben het in oktober verschenen album wel een paar keer tegengekomen bij het uitpluizen van de lijsten met nieuwe albums, maar ik heb het album in de weken na de release niet beluisterd. Toen ik dat na een aantal tips van lezers alsnog deed, begreep ik direct waarom ze zo enthousiast zijn over het album. Het is overigens het tweede album van de band uit Nashville, Tennessee, die in 2018 debuteerde met One. 

Bij een band uit Nashville denk ik in eerste instantie aan wat traditioneler aandoende Amerikaanse rootsmuziek of anders aan hitgevoelige countrypop, maar in beide hokjes hoort de muziek van Birdtalker niet thuis. De Amerikaanse band verwerkt wel wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek in haar muziek, maar past hier en daar ook wel in de hokjes indierock en pop. 

Direct bij eerste beluistering was ik onder de indruk van de mooie stemmen op het album en van de volle en warme klanken. Bij eerste beluistering riep het tweede album van Birdtalker bij mij daarom associaties op met de muziek van bands als The Lumineers en The Lone Bellow en dat zijn bands die ik hoog heb zitten. 

De mooie stemmen op het album van Birdtalker komen van het echtpaar Dani en Zack Green, die de band een paar jaar geleden formeerden. Beiden zijn voorzien van een warm en krachtig stemgeluid en de twee weten elkaar ook fraai te versterken. Persoonlijk had ik graag een nog grotere rol voor Dani Green gehad, maar je kunt niet alles hebben. Net als bij The Lumineers en The Lone Bellow staat de zang centraal in het geluid, waardoor de stemmen uit de speakers knallen. 

In muzikaal opzicht klinkt de muziek van Birdtalker al even krachtig en gepassioneerd. Het tweede album van Birdtalker is voorzien van een groots geluid vol invloeden uit de folk, country, pop en rock. Het doet hier en daar, en zeker in combinatie met de gloedvolle vocalen, bijna overdadig aan, maar het volle geluid is ook de kracht van de muziek van Birdtalker. 

Door de instrumentatie en de zang was ik vrijwel onmiddellijk overtuigd van de kwaliteit van de muziek van de band uit Nashville, maar Birdtalker maakt ook nog eens heerlijk melodieuze muziek, waardoor de songs van de band zich als een warme deken om je heen slaan. De songs van Birdtalker zijn niet alleen zeer melodieus, maar het zijn ook nog eens tijdloze en verrassend veelzijdige songs, die aansluiting vinden bij een aantal decennia popmuziek. 

Liefhebbers van bands als The Lumineers en The Lone Bellow zullen als een blok vallen voor de muziek van Birdtalker, maar ook liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek en liefhebbers van goed gemaakte popmuziek, moeten volgens mij vatbaar kunnen zijn voor de vele charmes van Birdtalker. 

Het zijn charmes die er voor zorgen dat het tweede album van de band zich heel makkelijk opdringt, maar ook nu ik het album flink wat keren gehoord heb, ben ik nog lang niet uitgekeken op dit wonderschone album, dat eigenlijk alleen maar beter wordt. Ik ben altijd blij met tips van lezers van deze BLOG, maar deze tip had ik liever een paar weken eerder gehad. Het titelloze tweede album van Birdtalker is er immers een die ik graag had opgenomen in mijn jaarlijstje. Erwin Zijleman


at

26 december 2021

Brian Fallon - Night Divine



Brian Fallon keerde tijdens de corona lockdowns terug naar de songs die hij als klein jongetje in de kerk hoorde, wat een alternatief kerstalbum van een bijzondere intimiteit en schoonheid oplevert


Het beste kerstalbum van 2022 is wat mij betreft gemaakt door de Amerikaanse muzikant Brian Fallon. We kennen hem natuurlijk van de Amerikaanse band The Gaslight Anthem, die in de jaren dat Springsteen’s E-Street Band op een wat lager pitje stond een prima alternatief bood voor het grootse geluid van de roemruchte band. 

Het is inmiddels helaas al een jaar of zeven stil rond The Gaslight Anthem, al kwamen de bandleden in 2018 wel weer bij elkaar voor een tour, en sindsdien moeten we het doen met de soloalbums van Brian Fallon, die overigens ook van hoog niveau zijn. Vorige maand bracht de Amerikaanse muzikant met Night Divine zijn kerstalbum uit, al doe je het album met het predicaat kerstalbum flink te kort. 

Night Divine is immers geen moment een typisch kerstalbum. Brian Fallon blijft ver verwijderd van de geijkte kerstklassiekers, maar vertolkt de songs waarmee hij als kind opgroeide in een gelovig gezin. Night Divine is hiermee meer een gospelalbum dan een kerstalbum, al komen er ook wel wat songs voorbij die nauw zijn verbonden met het huidige jaargetijde en met het kerstfeest. 

Brian Fallon nam zijn nieuwe soloalbum thuis in zijn eentje op tijdens de donkere dagen van de coronapandemie en zocht naar verluidt troost in de songs die hij als klein jongetje in de kerk hoorde. Night Divine is hierdoor een album dat het hele jaar mee kan, al zullen de paar echte kerstsongs dan waarschijnlijk minder aanspreken. 

Brian Fallon was met zijn band The Gaslight Anthem niet vies van een groots en meeslepend rockgeluid, maar op zijn soloalbums kiest hij vooral voor het meer ingetogen werk. Night Divine is sober ingekleurd met een hoofdrol voor de akoestische gitaar en de piano. In de meeste songs op het album wordt geen noot teveel gespeeld en komt alles aan op de stem van Brian Fallon, die de songs zorgvuldig en met veel gevoel vertolkt en makkelijk overtuigt met zijn mooie stem. 

Het levert een intiem en sfeervol album op, dat het inderdaad prima zal doen met kerst, maar dat ook de rest van de winter nog prima tot zijn recht zal komen. Night Divine is bovendien een album dat doet uitzien naar nieuw solowerk van Brian Fallon, die zich sinds de release van het laatste album van The Gaslight Anthem heeft ontwikkeld tot een uitstekend singer-songwriter. Erwin Zijleman


at

25 december 2021

Julia Stone - Everything Is Christmas


Julia Stone tuigt een zwoele kerstboom op vol met kerstklassiekers, waaraan ze een eigen draai geeft met een subtiele en rootsy instrumentatie en uiteraard met haar suikerzoete vocalen


Met kerst probeer ik ieder jaar weer om wat aardige kerstalbums te vinden. Dat viel ook dit jaar weer niet mee. Het aanbod was ook in 2021 weer enorm, maar de meeste kerstalbums roepen bij mij onmiddellijk een allergische reactie op. Het kerstalbum van de Australische Julia Stone is dit jaar een van de weinige uitzonderingen. 

Het soloalbum dat Julia Stone eerder dit jaar uitbracht beviel me op een of andere manier totaal niet, maar met broer Angus was ze uitstekend op dreef op een album dat was bedoeld als soundtrack bij een game, maar dat ook als Angus & Julia Stone album uitstekend te beluisteren bleek. En nu is er dus ook Julia Stone’s kerstalbum Everything Is Christmas. 

Op de cover heeft Julia zichzelf omgetoverd tot een blinkende kerstboom, maar haar vertolkingen van kerstklassiekers houdt ze gelukkig behoorlijk sober. Everything Is Christmas is voorzien van een mooi ingetogen geluid, dat vaak flink wat elementen uit de Americana bevat. Kerstsongs met een banjo, het blijkt een prima combinatie. Hier en daar duiken ook wat strijkers op om de feestvreugde compleet te maken, maar over het algemeen genomen pakt Julia Stone in muzikaal opzicht niet al te nadrukkelijk uit op haar kerstalbum, wat op de meeste kerstalbums helaas wel anders is. 

Over de zang van de Australische muzikante zijn de meningen al jaren zeer verdeeld en dat zal niet veranderen door Everything Is Christmas. Julia Stone gaat hard richting de veertig, maar ze klinkt nog altijd als een schuchter tienermeisje (of als een klein kind aldus mijn huisgenoten). Ik heb zelf nog steeds een zwak voor de zwoele vocalen van de Australische muzikante. Julia Stone heeft inmiddels ook een ruw randje op haar stembanden, wat de vocalen op Everything Is Christmas alleen maar verleidelijker maakt. 

Everything Is Christmas beperkt zich tot het geijkte kerstrepertoire en dat is meestal geen pré, want hoe kun je nog iets toevoegen aan de zo uitgekauwde songs, die ieder jaar weer in talloze uitvoeringen voorbij komen? Ook hier scoort Julia Stone echter een dikke voldoende. De Australische muzikante slaagt er opvallend vaak in om een eigen draai te geven aan de kerstklassiekers en dat doet ze meestal door het tempo te verlagen en de instrumentatie sober te houden. En zo wordt Mariah Carey’s All I Want For Christmas Is You ook opeens genietbaar. Een aangenaam kerstplaatje al met al. Erwin Zijleman


at

24 december 2021

Victory Hall - The Someday Herald

De Franse muzikant Julien Pras maakte dit jaar al een jaarlijstjesalbum met zijn band Queen Of The Meadow, maar ook het debuutalbum van zijn andere band Victory Hall mag er zeker zijn
Of de muziekscene van Bordeaux een hele interessante is durf ik niet te zeggen, maar de Franse stad levert na Queen Of The Meadow nu ook Victory Hall af. In beide bands staat de Franse muzikant Julien Pras aan het roer, maar hiermee hebben we de belangrijkste overeenkomst tussen de twee bands ook direct genoemd. In muzikaal en vocaal opzicht tapt Victory Hall vooral uit een ander vaartje. We moeten het dit keer bijna helemaal zonder de prachtige stem van Queen Of The Meadow boegbeeld Helen Ferguson doen, terwijl het in muzikaal opzicht bij Victory Hall alle kanten op kan. Van 60s psychedelica tot 90s indierock en lo-fi, maar altijd gegoten in songs waarvan de zon maar blijft schijnen. Onweerstaanbaar.


Victory Hall is een band rond de Franse muzikant Julien Pras. Die naam zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen, maar ik ken hem al enkele jaren als de helft van het duo Queen Of The Meadow, dat dit jaar met Survival Of The Unfittest een onbetwist jaarlijstjesalbum afleverde. 

Victory Hall bestaat al heel wat jaren, maar de band uit Bordeaux schoof een debuutalbum steeds voor zich uit. Dat debuutalbum is er op de valreep van 2022 alsnog gekomen en heeft de titel The Someday Herald meegekregen. Ik ben al enkele jaren een groot fan van Queen Of The Meadow, dat niet alleen dit jaar mijn jaarlijstje wist te bereiken, en was daarom heel nieuwsgierig naar het debuutalbum van de andere band van Julien Pras. 

Het debuut van Victory Hall is ver verwijderd van de albums van Queen Of The Meadow, maar ook dit keer heeft de muzikant uit Bordeaux me niet teleurgesteld. Waar bij Queen Of The Meadow alles draait om de sprookjesachtig mooie zang van Helen Ferguson, tekent Julien Pras op The Someday Herald voor het merendeel van de vocalen. Helen Ferguson schuift aan voor een duet en Emily Jane White doet hetzelfde, maar verder horen we vooral Julien Pras en dat klinkt prima. 

Ook in muzikaal opzicht ligt het debuutalbum van Victory Hall zeker niet in het verlengde van de albums van Queen Of The Meadow. Waar Julien Pras samen met Helen Ferguson grossiert in sprookjesachtige folk en rijk georkestreerde pop, past de muziek van Victory Hall afwisselend in hokjes als lo-fi, psychedelica, indierock en wat barokke pop. 

Het is goed te horen dat The Someday Herald is opgenomen met bescheiden middelen, maar het lo-fi karakter van het album draagt zeker bij aan de charmes van het debuut van de Franse band. Het lo-fi karakter van het album zie je overigens ook terug in de songs, die in lengte variëren van maar net iets meer dan een minuut tot maximaal een kleine drieënhalve minuut. 

Victory Hall propt uiteindelijk maar liefst 18 songs in ruim 38 muziek en het is 18 keer leuk. In die 18 songs laat de Franse band zich door van alles en nog wat beïnvloeden. Een aantal songs op het album lijkt zo weggelopen uit de jaren 60 en citeert uit de archieven van de psychedelische Westcoast pop, inclusief onweerstaanbare koortjes, maar Victory Hall kruipt hier en daar ook dicht tegen lo-fi pioniers uit de jaren 90 als Guided-By Voices en Pavement aan. 

Zeker in de wat meer tegen 60s psychedelica aanleunende songs komen de Californische zonnestralen in grote aantallen uit de speakers, wat van The Someday Herald een eersteklas feelgood-plaat maakt. Wanneer de band nauwgezet uit de jaren 60 lijkt te citeren zijn er altijd invloeden die toch weer uit een decennium komen en hetzelfde hoor je in de songs die opschuiven richting de 90s lo-fi en indierock. 

Ik ben benieuwd of het de band uit Bordeaux gaat lukken om aandacht te trekken met dit in december uitgebrachte album, maar het zou absoluut verdiend zijn. Zelf ben ik inmiddels al enkele weken zeer gelukkig met een album dat als wel meer albums uit 2021 klinkt als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast, maar het is in het geval van Victory Hall wel een hele originele en leuke. Julien Pras dook vorige week hoog op in mijn jaarlijstje met het nieuwe album van Queen Of The Meadow, maar hij kan dus nog veel meer. Erwin Zijleman

De muziek van Victory Hall is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Nederlandse Tiny Room Records, dat het debuut van de Franse band heeft uitgebracht: https://tinyroomrecords.bandcamp.com/album/the-someday-herald.



at

23 december 2021

Ismena - Until We Part

De Nederlandse band Ismena levert met Until We Part een bijzonder indrukwekkend debuutalbum vol internationale allure af, dat overrompelt door prachtige muziek en zang vol gevoel
Toen ik begin dit jaar het eerste voorproefje hoorde op het debuutalbum van de Utrechtse band Ismena wist ik dat er een bijzonder album aan zat te komen, waarna het lange wachten begon. Dat lange wachten werd vorige week beloond, want toen verscheen Until We Part. Het is een album dat de torenhoge belofte van de eerste single meer dan waar maakt. Ismena maakt op haar debuutalbum donkere en wat melancholische muziek vol verrassende wendingen. Het is muziek die zich niet makkelijk in een hokje laat duwen, maar die zich desondanks makkelijk opdringt. Dat doet ook de prachtige zang van Ismena Goossen, die de bijzondere songs van haar band met veel gevoel vertolkt.


Ik krijg vrijwel dagelijks nieuwe muziek toegestuurd van zowel Nederlandse muzikanten als van muzikanten uit het buitenland (waarbij de hele exotische oorden niet ontbreken). Vaak gaat het om een enkele song, soms om een EP en die beluister ik over het algemeen genomen vluchtig, want het aanbod aan nieuwe albums is al groot genoeg. Af en toe zit er een song tussen die me nieuwsgierig maakt naar meer, maar ik moet eerlijk toegeven dat dit niet heel vaak voor komt. 

Het is nog veel zeldzamer dat een toegestuurde track onmiddellijk een onuitwisbare indruk op me maakt. Het overkwam me begin dit jaar met een single die me werd toegestuurd door Ismena Goossen. De single van haar band Ismena maakte niet alleen indruk, maar maakte me ook nieuwsgierig naar het eerste album van de band en dat album is vorige week verschenen. 

Ismena Goossen stuurde me overigens in 2018 en 2019 ook al muziek en die blijkt van hoge kwaliteit. De muzikante uit Utrecht leek in eerste instantie te kiezen voor een bestaan als folky singer-songwriter en dat ging haar op de EP Breathe Me uit 2018 uitstekend af (deze EP verdient met terugwerkende kracht alsnog het predicaat krent uit de pop). Langzaam maar zeker werd de singer-songwriter Ismena Goossen de band Ismena en die band heeft zich op haar debuutalbum Until We Part ontwikkeld tot een band met internationale allure. 

Het album opent met All I Want, de single die eerder dit jaar zo’n indruk op me maakte. Het is een single die indruk maakt door fraaie spanningsbogen in de instrumentatie en door de mooie zang van Ismena Goossen. In muzikaal opzicht laat de muziek van Ismena zich niet zomaar in een hokje duwen. Invloeden uit de 90s indierock zijn duidelijk hoorbaar, maar ook invloeden uit de post-rock zijn nooit ver weg en zeker in de meer ingetogen passages kan de muziek van Ismena ook nog steeds folky klinken. 

Until We Part is het debuutalbum van Ismena, maar acht songs en bijna 36 minuten lang klinkt de band uit Utrecht als een gelouterde band. Ook de zang van Ismena Goossen is van hoge kwaliteit en doet geen moment denken aan een debuterende muzikante. 

De songs van Ismena zijn vaak donker en worden met veel emotie en doorleving vertolkt. Ismena Goossen is nog jong, maar mede door haar jeugd in Bosnië kent ze ook de donkere kanten van het leven. Het zijn ervaringen die met veel gevoel worden verwerkt in de mooie songs van haar band. 

Het zijn songs met vooral stemmige tinten die prachtig kleuren in het huidige seizoen, maar het zijn zeker niet alleen donkere wolken die overdrijven bij beluistering van Until We Part, want wonderschone passages zijn nooit ver weg. 

De muziek van Ismena laat zich lastig vergelijken met de muziek van anderen, al hoor ik veel bekends in de songs op het debuutalbum van de band. Qua sfeer doet het af en toe wel wat denken aan Scandinavische ijsprinsessen of aan de wat meer ingetogen songs van Within Temptation, maar dan zonder het bombast en de gitaarmuren. 

Ismena kiest in plaats van bombast en gitaarmuren voor subtiele klanken waarin verrassende wendingen nooit ver weg zijn. De Utrechtse band maakt niet alleen indruk met prachtige klanken en zeer aansprekende zang, maar ook met songs die steeds weer net iets anders klinken en die opvallen door een bijzondere mix van aanstekelijke en toegankelijke elementen en muzikaal avontuur. Het levert een album op dat echt alle aandacht verdient, in en buiten Nederland. Erwin Zijleman

De muziek van Ismena is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse band: https://ismenamusic.bandcamp.com/album/until-we-part.



at

22 december 2021

Nienke Dingemans - Devil On My Shoulder

De Nederlandse muzikante Nienke Dingemans is pas 17 jaar oud, maar overtuigt op haar eerste EP met een geweldige stem, sterke songs en een prachtig en veelzijdig ingekleurd rootsgeluid
Nienke Dingemans is pas 17 jaar oud, maar timmert al even aan de weg als frontvrouw van een bluesband en als solomuzikant. Met haar eerste EP Devil On My Shoulder levert ze nu een zeer indrukwekkend visitekaartje af. De Brabantse muzikante beschikt over een geweldige stem, die de songs op haar eerste EP met veel gevoel en doorleving vertolkt. Het zijn songs die bijzonder fraai zijn ingekleurd en geproduceerd door een stel gelouterde Nederlandse muzikanten. Het zijn ook nog eens songs die een grote veelzijdigheid laten horen, waardoor deze EP niet onder doet voor hetgeen dat momenteel in Nashville wordt gemaakt door veelbelovende jonge talenten. Een grote belofte voor de toekomst.


Het in de tweede helft van december uitbrengen van nieuwe muziek lijkt niet heel handig, maar aan de andere kant is er in deze periode van het jaar maar heel weinig concurrentie. De afgelopen week was de lijst met nieuwe releases voor het eerst dit jaar vrijwel leeg, waardoor de debuut EP van Nienke Dingemans uit het Brabantse Ossendrecht vrijwel onmiddellijk mijn aandacht trok. 

De naam Nienke Dingemans en de plaats Ossendrecht lopen niet direct over van internationale allure en mijn scepsis werd nog wat groter toen ik las dat Nienke Dingemans afgelopen zomer pas haar zeventiende verjaardag vierde. De jonge Nederlandse muzikante heeft echter slechts een paar noten nodig om de critici en sceptici de mond te snoeren. Nienke Dingemans beschikt namelijk over een geweldige stem en zingt met verrassend veel vertrouwen, kracht en doorleving. 

De jonge Brabantse muzikante voert al een tijdje de bluesband Mindblow aan, maar op haar eerste EP Devil On My Shoulder laat ze horen dat ze nog veel meer kan. De zang op deze debuut EP van Nienke Dingemans is zes tracks en ruim 26 minuten van een indrukwekkend hoog niveau, maar het is zeker niet het enige dat opzien baart bij beluistering van deze EP. 

Voor het opnemen van haar eerste EP verruilde de jonge Nederlandse muzikante Ossendrecht voor Roosendal, maar ik had het ook geloofd wanneer de credits hadden vermeld dat de muziek was opgenomen in Nashville of ergens in een roemruchte studio aan de oevers van de Mississippi. 

Devil On My Shoulder klinkt niet alleen zeer oorspronkelijk, maar laat ook een aantal geweldige muzikanten horen. Het zouden zomaar wat giganten uit de Nashville kunnen zijn, maar het gaat om een stel Nederlandse muzikanten, onder wie Jan van Bijnen en Joost Verbraak, die het album ook produceerden. 

Jan van Bijnen, die eerder dit jaar een prachtig album afleverde dat ik deze week pas heb ontdekt, en Joost Verbraak , die we onder andere kennen van de band van Ralph de Jong, tekenen op Devil On My Shoulder voor een heel arsenaal aan instrumenten en voor een spannende productie, waarvoor Daniel Lanois zich niet zou hebben geschaamd. 

Jan van Bijnen laat horen dat hij op flink wat snareninstrumenten en keyboards uit de voeten kan, terwijl Joost Verbraak naast drums verschillende blaasinstrumenten toevoegt aan de werkelijk prachtig ingekleurde songs van Nienke Dingemans. Bijdragen van ervaren krachten als Reyer Zwart (Van Wyck, Danny Vera), Arend Bouwmeester, Sanne Verbogt en Joris Verbogt maken het fraaie geluid op deze debuut EP compleet. 

In muzikaal, productioneel en vocaal opzicht staat het allemaal als een huis, maar Nienke Dingemans maakt ook nog eens indruk met het brede palet dat ze binnen de Amerikaanse rootsmuziek bestrijkt. Invloeden uit onder andere de blues, folk, jazz, soul, country en swamprock worden knap aan elkaar gesmeed, terwijl het opvallende Love Labours Lost zomaar van de hand en stembanden van Fiona Apple had kunnen zijn. 

Na 26 minuten zit het er helaas al weer op, maar hebben we op de valreep van het nieuwe jaar wat mij betreft zomaar een van de grootste muzikale beloften van het moment te pakken. Dat we nog heel veel moois van Nienke Dingemans gaan horen lijkt me zeker. Ik kijk er naar uit. Erwin Zijleman

De EP van Nienke Dingemans kun je bestellen door haar een e-mail te sturen op: Nienkedingemans@gmail.com.


at

The Pink Stones - Introducing... The Pink Stones

Eerder dit jaar bij mij helaas wat ondergesneeuwd, maar hoe vaker ik naar het debuutalbum van de Amerikaanse band The Pink Stones luister, hoe leuker hun tijdloze countryrock wordt
De Amerikaanse band The Pink Stones heeft zich naar verluidt laten inspireren door de muziek van Gram Parsons. Heel onwaarschijnlijk is dit niet, want Introducing… The Pink Stones is inderdaad een album vol echo’s van de countryrock zoals die in de jaren 70 in de Verenigde Staten werd gemaakt, al is ook de alt-country uit de vroege jaren 90 de band uit Athens, Georgia, niet ontgaan. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal bijzonder lekker en ook in vocaal opzicht is er niets aan te merken op het debuutalbum van The Pink Stones, dat ook nog eens prima songs bevat. Er had van mij ook best een duet met Emmylou op gemogen, maar ook zonder dat is het een heerlijk album.


In de huidige weken met maar heel weinig interessante nieuwe releases, ga ik weer eens door de enorme stapel met in 2021 verschenen albums, waarbij ik ook een aantal albums tegen kom die me uitstekend bevielen, maar die uiteindelijk toch niet op deze BLOG terecht kwamen. Introducing… The Pink Stones van de Amerikaanse band The Pink Stones is zo’n album. 

Het is zo’n album dat onmiddellijk vermaakt met bijzonder aangename of zelfs onweerstaanbaar lekkere klanken. Het is bovendien een album dat bijzonder goed is gemaakt en dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht indruk maakt. Dat ik het album eerder dit jaar desondanks niet promoveerde tot een krent uit de pop heeft alles te maken met het feit dat ik al heel veel albums als Introducing… The Pink Stones in de kast heb staan. 

De band uit Athens, Georgia, laat zich immers stevig inspireren door de countryrock uit de jaren 70 en heeft het oeuvre van Gram Parsons als belangrijke inspiratiebron. Hiermee scharen The Pink Stones zich onder een heel legioen countryrock bands, waardoor opvallen net was lastiger is, zeker in weken waarin het aantal nieuwe albums bijna onwaarschijnlijk groot was. Toen ik het debuutalbum van The Pink Stones eerder deze week nog eens beluisterde twijfelde ik echter geen moment meer aan het album en vroeg ik me zelf af of het geen plekje in mijn jaarlijstje had verdiend. 

The Pink Stones zijn een stel jonge honden uit Athens, Georgia, die voor wat extra ervaring de van Drive-By Truckers bekende John Neff hebben gerekruteerd. Alle jonge leden van de band werden ver na het overlijden van countryrock legende Gram Parsons geboren, maar zijn muzikale erfenis is bij hen in goede handen. 

Op Introducing… The Pink Stones wordt met veel gevoel gemusiceerd en met name de wat meer ingetogen songs, met fraai pedal steel werk van John Neff, zijn prachtig. The Pink Stones beperken zich op hun debuut overigens niet tot de countryrock uit de jaren 70, maar slepen er ook nog wat andere invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek uit dit decennium bij. Ook invloeden uit de pioniersdagen van de alt-country, die natuurlijk ook begon bij de countryrock uit de jaren 70, hebben een plekje gekregen in de muziek van de Amerikaanse band. 

Een aantal leden van de band heeft een verleden in de punk, wat verklaart dat er lekker losjes wordt gemusiceerd. Het klinkt desondanks allemaal heel erg bekend, zeker als je wat vaker naar muziek in dit genre luistert, maar het zit me geen moment in de weg. The Pink Stones doen misschien niet aan vernieuwing, maar dat hoeft ook niet altijd. 

In muzikaal opzicht is Introducing… The Pink Stones maar moeilijk te weerstaan, maar ook de zang van voorman Hunter Pinkston en de harmonieën van de andere bandleden bevallen me uitstekend. Voor een band die het oeuvre van Gram Parsons hoog heeft zitten, had ik persoonlijk ook wel wat duetten met een zangeres verwacht, maar je kunt niet alles hebben. 

Het debuutalbum van de band uit Athens, Georgia, viel eerder dit jaar wat jammerlijk buiten de boot, maar sinds ik het album heb omarmd, kan ik er geen genoeg van krijgen en dringen met name de 100% countryrock songs zich steeds genadelozer op. Wat voor mij geldt, geldt mogelijk voor veel meer muziekliefhebbers. Luisteren dus naar dit aangename album. Erwin Zijleman

De muziek van The Pink Stones is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://thepinkstones.bandcamp.com/album/introducing-the-pink-stones.


Introducing... The Pink Stones van The Pink Stones is verkrijgbaar via de Mania webshop:



at