Voor ik mijn jaarlijstje over 2018 presenteer eerst mijn favoriete reissues en favoriete EP's van het jaar.
Mijn 5 reissues van 2018
Ook in 2018 zijn we weer overspoeld met reissues. De ene verpakking was nog luxer en uitgebreider dan de ander en het mag allemaal wat kosten. Ik laat er heel veel liggen, maar deze vijf kon ik niet lagen liggen.
Op 5 de Record Store Day 2018 release van Neil Young. Deze opnames stammen uit 1973, zijn gemaakt in de fameuze Roxy club in Los Angeles en geven alvast een voorproefje op Tonight's The Night, dat pas twee jaar later zou verschijnen. Helemaal nuchter is Neil Young niet, maar hij steekt absoluut in goede vorm.
Op 4 het roemruchte debuut van Roxy Music uit 1972. Het titelloze debuut van de Britse band was in 1972 een baanbrekende plaat en dat is het eigenlijk nog steeds. Roxy Music heeft met haar debuut de popmuziek verandert en heeft tot op de dag van vandaag enorme invloed.
Op 3 de reissue van mijn favoriete plaat van de Canadese band Rush, Hemispheres. Met name de eerste plaatkant is fenomenaal en viel door het vele muzikale vuurwerk zowel bij liefhebbers van hardrock als bij liefhebbers van symfonische rock in de smaak. Als bonus het eerste optreden op Nederlandse bodem, tijdens Pinkpop 1979, heel bijzonder.
Op 2 de box-set met remixen die Steven Wilson maakte van een aantal legendarische platen van de Britse band Yes. Ik heb het normaal gesproken niet zo op remixen, maar Steven Wilson is een vakman met grote liefde voor de muziek van Yes. Ik hoor opeens dingen die ik nog nooit gehoord heb en het draagt allemaal bij aan het prachtige resultaat.
Op 1 Bowie in zijn grootste vorm. Er verschenen dit jaar nogal wat reissues van David Bowie, maar als het gaat om live-werk van de helaas niet meer levende legende, is er niets beter dan de Isolar II tour uit de late jaren 70. We hadden Stage natuurlijk al, maar Welcome To The Blackout klinkt nog net wat beter.
Mijn 5 EP's van 2018
EP's laat ik door het enorme aanbod van volwaardige albums meestal links liggen, maar zo af en toe verschijnt er een EP waar ik niet omheen kan. Van de tijdloze maar ook van verrassende folk van Geri van Essen tot de met bijzondere accenten verrijkte folk van Pitou. Van de onweerstaanbare popliedjes van The LVE tot het unieke talent van Naaz. En dan is er ook nog eens de samenwerking van Phoebe Bridgers, Julien Baker en Lucy Dacus als Boygenius. De eerste twee haalden vorig jaar de top 10 van mijn jaarlijstje, de laatste doet dat dit jaar. Het zal duidelijk zijn dat 1+1+1 in het geval van Boygenius veel meer is dan 3.
Mijn jaarlijst
Nummers 50-41
50. The Equatorial Group - Apricity
49. Richard Swift - The Hex
48. Shame - Songs Of Praise
47. Brandi Carlile - By The Way I Forgive You
46. Kesia Nagata - Looking For Horses
45. Young Gun Silver Fox - AM Waves
44. Suede - The Blue Hour
43. Jenny Mitchell - Wildfires
42. Jaimee Harris - Red Rescue
41. Jess Williamson - Cosmic Wink
Nummers 40-31
Van de volstrekt tijdloze singer-songwriter plaat van de Nederlandse VanWyck tot de onweerstaanbaar zonnige popliedjes van de Nieuw-Zeelandse band The Beths. Van de meedogenloze 60s en 70s rock van Oh Sees tot de creatieve pieken van Neneh Cherry. Van de geweldige 70s pop plaat van Aaron Lee Tasjan tot het ongebreidelde avontuur van het Britse Goat Girl. Van de ultieme Franse verleiding van Zaz tot de werkelijk alle kanten op springende popmuziek van 77:78. Van de tijdloze en invloedvolle pop plaat van Yorick van Norden tot het niet meer verwachte meesterwerk van Spiritualized.
40. VanWyck - An Average Woman
39. The Beths - Future Me Hates Me
38. Oh Sees - Smote Reverser
37. Neneh Cherry - Broken Politics
36. Aaron Lee Tasjan - Karma For Cheap
35. Goat Girl – Goat Girl
34. Zaz - Effet Miroir
33. 77:78 - Jellies
32. Yorick van Norden - The Jester
31. Spiritualized - And Nothing Hurt
Nummers 30-21
Van de ingetogen prachtplaat van inmiddels ouwe rot Paul Weller tot de openbaring van de prachtmuziek van het mij totaal onbekende The Glands. Van de rauwe en veelzijdige strot van Suzanne Santo tot de bedwelmende en veelzijdige dreampop van Mint Field. Van de rauwe Americana van grote belofte Ashley McBryde tot de verrassend uitbundige klanken van het altijd zo ingetogen Spain. Van de volgende serie perfecte popliedjes van Vanessa Peters tot de razendknappe alt-country plaat van de Utrechtse band The Yearlings. Van het bijzonder fraaie navelstaren van Saint Sister tot de Mazzy Star 3.0 klanken van Tess Parks en Anton Newcombe.
30. Paul Weller - True Meanings
29. The Glands - Double Coda
28. Suzanne Santo - Ruby Red
27. Mint Field - Pasar De Las Luces
26. Ashley McBryde - Girl Going Nowhere
25. Spain - Mandala Brush
24. Vanessa Peters - Foxhole Prayers
23. The Yearlings - Skywriting
22. Saint Sister - Shape Of Silence
21. Tess Parks & Anton Newcombe - Tess Parks & Anton Newcombe
Nummers 20-11
Van het sprankelende avontuur en de betoverende schoonheid van Villagers tot de bedwelmende elektropop van Let's Eat Grandma. Van de fascinerende en onnavolgbare klanken van het Franse Melody's Echo Chamber tot de diepe doorleving van Marianna Faithfull. Van de wederom wonderschone rootsmuziek van Gretchen Peters tot de onweerstaanbare gitaarpop van Rolling Blackouts Coastal Fever. Van de roller coaster ride door de geschiedenis van de popmuziek van Beechwood tot de avontuurlijke R&B van de tot een grootheid uitgegroeide Janelle Monáe. Van de fantastische verzameling restjes en veel meer dan dat van The Jayhawks tot de onweerstaanbare gitaarplaat van Ovolov. Het merendeel van deze platen had niet misstaan in de top 10.
11. Ovlov - TRU
Nummers 10-1
Niet per definitie de beste tien platen van 2018, maar wel de platen die het meest met me hebben gedaan. Platen die goed waren voor zonnestralen en donkere wolken. Eersteklas feelgood platen of platen die diep onder de huid kropen. Dit zijn mijn tien favoriete platen van 2018!
"Wanneer de eerste noten van The Wasted Hours uit de speakers komen, is duidelijk dat ook de nieuwe plaat van TMGS weer aanvoelt als een warm bad. De Belgische band neemt je mee terug naar de hoogtijdagen van de Amerikaanse countryrock met flarden Neil Young, The Band en Big Star, maar sluit ook aan bij de beste platen van alt-country pioniers The Jayhawks. Hier blijft het zeker niet bij, want wanneer de mariachi trompetten opduiken moet je natuurlijk denken aan Calexico, terwijl de muziek van TMGS vaak ook behoorlijk psychedelisch klinkt en opschuift richting Mercury Rev in haar beste dagen."
"Shadow People laat zich, net als veel van de platen van Serge Gainsbourg, beluisteren als een soundtrack bij een niet bestaande film. Het is een film waarvan je zelf de beelden mag bedenken, wat de luistertrip van The Limiñanas nog wat fascinerender maakt."
"Self-serving Strategies klinkt hier en daar als de plaat die New Order had gemaakt wanneer het na het sombere einde van Joy Division vol voor de gitaren had gekozen, maar het debuut van HOWRAH kan ook de concurrentie met alle hippe en bejubelde gitaarbandjes van het moment met gemak aan."
"ANAANA is een plaat vol beeldende muziek, maar het is ook bezwerende muziek, die je direct vanaf de eerste keer horen in een wurggreep houdt. Het is muziek waarbij ik geen moment aan Wenen moet denken. Cari Cari maakt muziek die thuishoort aan de oevers van de Mississippi en in de woestijn in Arizona, waar de verdwaalde Australische didgeridoo geweldig klinkt. Aan de oevers van de Mississippi of in de Woestijn in Arizona klinkt de muziek van Cari Cari vervolgens wel buitenaards, want geen enkele Amerikaanse band klinkt als het Oostenrijkse duo."
"As I Fell is een lome en dromerige plaat vol bezwering en betovering, die je meevoert naar imposante landschappen, maar het is ook een intieme plaat die je raakt met de persoonlijke verhalen van Felix Bechtolsheimer en een plaat die steeds weer verrast met prachtige accenten in de instrumentatie, de productie en de zang."
"De muziek van Lucy Dacus laat zich lastig vergelijken met de muziek van anderen en verwerkt invloeden uit het verleden bovendien op subtiele wijze. Het is knap hoe ze een rauw en ingetogen popliedje in een paar noten kan laten ontsporen in bijna pompeuze 70s rock, om vervolgens net zo snel weer terug te keren naar de basis. Hetzelfde doet ze ook met invloeden uit de 70s new wave of met invloeden uit de zoete pop van Fleetwood Mac (opeens hoor je dat de stem van Lucy Dacus soms ook behoorlijk lijkt op die van Stevie Nicks), wat goed illustreert welke kanten het zoal op kan gaan."
"Beach House koos op haar vorige platen vaak voor dromerige schoonheid, maar verrast op 7 met een geluid dat naast dromerige passages ook flink wat ruwe randjes bevat. Het geeft het benevelende geluid van het duo een enorme boost. Zelden maakte Beach House muziek die zo spannend en vooral zo dynamisch was, waardoor 7 lieflijk kan strelen, maar je ook ruw vast kan grijpen."
"Ik laat me normaal gesproken sneller verleiden tot wat moderne countrymuziek, maar de traditionele country van Sarah Shook & The Disarmers grijpt je vanaf de eerste noten van Years bij de strot en laat voorlopig echt niet meer los. Of, hoe de band zich zelf introduceert op haar bandcamp pagina" Sarah Shook & The Disarmers are a country band with a sneer, a bite, and no apologies. Shook's original songs take on the usual country spin on shitty relationships, bad decisions, and excessive alcohol consumption for damn good reasons". Prachtig."
"De eerdere platen van Cowboy Junkies grepen me bij de strot of kabbelden aangenaam maar redelijk fantasieloos voort. All That Reckoning valt absoluut in de eerste categorie. De band uit Toronto heeft de goede vorm van de platen uit The Nomad Series niet alleen behouden, maar zet ook nog een volgende stap. De nieuwe plaat van de band heeft diezelfde bijna mystieke uitwerking die het briljante The Trinity Session precies 30 jaar geleden had, maar laat ook een band horen die jeugdige onbevangenheid heeft verruild voor levenservaring en intensiteit."
"De Texaanse singer-songwriter vertelt nog altijd prachtige verhalen en staat ondertussen ook nog eens een brug tussen de countrymuziek uit het heden en die uit een ver verleden. Hier blijft het niet bij want Golden Hour laat ook liefde voor de Amerikaanse pop uit de jaren 70 horen en flirt ook nog een enkele keer met de dansvloer. Ik hield al intens van de muziek van Kacey Musgraves, maar Golden Hour zet nog eens een flinke stap. De lat lag hoog voor Kacey Musgraves, maar ze gaat er met speels gemak overheen. Bijzonder indrukwekkend en wat klinkt het lekker."
Conclusie: 2018 was een mooi muziekjaar met een aantal platen die er over een jaar of tien nog steeds toe doen. Nu maar eens kijken welke parels uit 2018 ik ben vergeten in deze lijst. Erwin Zijleman